Доколку има заразени од коронавирус во еден комплекс згради, целиот комплекс е ставен под целосна барикада, вратите и прозорците не смеат да се отвораат и луѓето во специјални костуми секојдневно ги примаат вашите нарачки, и оставаат пред вратата. Само кога ќе заминат, можете брзо да ја отворите вратата и да го подигнете вашиот пакет. И така 14 дена додека не се открие дека никој друг од тој комплекс не бил заразен.

Ова е дел од признанието на белграѓанката Ана Исаиловиќ, која пет и пол години живее во кинескиот град Венжу со сопругот и ќерката, родени во Кина. За Блиц, таа ексклузивно ги пренесува своите искуства, кои покажуваат како кинеската држава успеа да се справи со сè уште силниот, невидлив непријател кој сее смрт во целиот свет од ден на ден.

Ситуацијата во Кина, земја во која започна епидемијата на вирусот корона кон крајот на 2019 година, сега е под контрола, но борбата против Ковид-19 сè уште е во тек. Огромно мнозинство на нови заразени лица се увезени случаи, односно луѓе кои доаѓаат од други делови на светот во Кина, нејзините граѓани и странците. Сите тие се во карантин.

Строгиот карантин и целокупната состојба во епицентарот на вирусот во изминатите месеци ја помина и Ана Исаиловиќ. Но, да започнеме по ред…

Ана Исаиловиќ дојде во Венжу, град во кинеската провинција Џеџијанг, во септември 2014 година со сопругот (тогашен дечко). Причина за доаѓање – работа на наставник по англиски јазик во градинка.

– После една година, сменивме работни места и почнавме да работиме во училиште на англиски јазик или популарно зборувајќи во центар за обука (што е еквивалентно на училиште за странски јазици во Србија). Ние работиме во овој центар за обука веќе 4 и пол години. Венжуж стана како Белград за нас, бевме толку приврзани кон овој град, запознавме многу луѓе, направивме нови пријатели. Нашите кинески колеги се грижат за нас и се чувствувавме толку безбедно овде што дури и решивме да останеме кога дознавме дека сум бремена. Ќерка ми е родена во овој град, па кога и ако се преселам, Венжу ќе биде засекогаш во најубавото сеќавање и сигурнаа сум дека ќе се вратам во него – ја започнува исповедта за „Блиц“ Ана Исаиловиќ.

Таа вели дека за прв пат слушнала за вирусот во декември 2019 година. Потоа, една од групите на wechat (платформа слична на WhatsApp) спомна дека маж бил заразен со нов вид вирус во градот Вухан.

– Во тоа време воопшто не обрнував внимание на вестите, не ми изгледаше важно. Потоа, на почетокот на јануари, мајка ми, ми ја испрати истата wechat врска во врска со веста дека вирусот се појавил и таа ме праша дали сум слушнала за тоа. И реков дека сум, но дека никој не го спомна вирусот после таа првична врска, па затоа веста ја сметав за безначајна затоа што бев убедена дека во меѓувреме ги прочитав информациите дека некој веќе бил излечен. Случајно, на 13-ти јануари не летавме на Филипините, бидејќи неколку часа пред нашиот лет, вулканот се активираше во Манила и моравме да останеме во Кина. Три недели одмор. Талкавме низ градот, сè изгледаше нормално. Нешто околу 17 јануари, дознаваме за вирусот: два случаи во нашиот град, 17 смртни случаи во Вухан и околу 200 случаи низ Кина. Сметавме дека „Нашиот Венџоу е во ред, нема простор да се паничи, ќе биде добро“ – вели Ана.

Сепак, како што изминуваа деновите, бројките во Венжоу почнаа да се зголемуваат и бројот на случаи низ Кина да се зголемува.

– Околу 21 јануари, почнав да гледам повеќе луѓе кои носат маски низ целиот град и почнав да ја мерам температурата на влезот на супермаркетите и трговските центри. Не можевме да најдеме маски никаде. 24 јануари беше новогодишната ноќ. Тој последен пат прошетавме за последен пат да гледаме огномет. Еден ден или два дена подоцна, беше воведен карантин. Отпрвин не смееше да се влегуваво ниту еден објект без маска и луѓето насекаде ја мереа нивната температура. Кога бројот се искачи на околу 60 случаи, целиот градски сообраќај беше прекинат и само еден член на домаќинството беше во можност да излегува на секои два дена за да обезбеди неопходни работи, и тоа задолжително со маска. На секое домаќинство му беше даден картон во форма на пасош на кој се напишани датумите, името, бројот на станот и адресата. Денот кога ќе излезете, се заокружува полето и така тие знаат кога сте надвор и кога нема да ве пуштат – објаснува Ана за борбата против вирусот корона во нејзиниот град.

Побаравме Ана да ни објасни малку како изгледаат комплексите згради во Кина. Вели, насекаде, комплекси згради се затворени со двор што има главен влез и неколку странични влезови. Овие странични влезови беа затворени за време на карантинот.

– Само главниот влез работеше и имаше безбедност. Секоја мала улица беше исполнета со привремени sидови и не можеше да се оди таму каде што посакувате, туку само по патот кој го одредила полиција. На аголот на секоја улица имаше шатори со луѓе што ја мереа температурата на минувачите. Значи, ако сакате да купите, мора да поминете низ 5-6 температурни проверки, дури и да стигнете на пазарот. Беа затворени сите трговски центри, сите кафулиња, сите ресторани и сите барови. Супермаркетите работеа скратено, од 12 до 20 часот, а во 10 часот започна полицискиот час, кој траеше до 6 часот наутро. Само аптеките работеа со полно работно време. Сè што зборувам, е точно за мојот град. Секој град и секоја провинција е тука сам по себе – забележува Ана Исаиловиќ.

Бројот на пациенти брзо се зголеми и покрај сите преземени мерки. Патем, градот Венџоу, каде што живее нашата соговорничка со семејство, стана втор по големина по појавата на вирус по покраината Вухан и Хубеи. Во некои градови, како што е Хангжу на луѓето им било наредено да не примаат луѓе кои доаѓаат од Венжоу и да бидат сигурни дека пријавиле дали доаѓаат од тој град.

„Се чувствувавме како да сме некои зомби кои одат и јадат луѓе“, се шегува сега Ана.

Се разбира, имало прекршувања на правилата, но таа вели дека ова биле мали инциденти. На пример, чувар на служба дозволило некое лице да помине без евиденција, а потоа се случува смена на обезбедувањето, а другата смена не дозволува некое лице да влезе во неговиот стан, па настанува расправија.

– Секако, од оправдана причина, ако некој се случи да излезе еден ден, а следниот ден требаше повторно да одат на лекар или, на пример, бремени жени за редовен преглед, тогаш се излегувало во пресрет – се сеќава Ана и потенцира дека таа и нејзиното семејство строго се придржувале кон правилата.

За време на најстрогиот карантин, градските власти воведоа друг вид помош – градот беше патролиран од специјални амбулантни возила.

Исто така, преку апликацијата Alipay, на телефонот е креиран QR код кој покажува зелена, жолта или црвена боја врз основа на информациите што ги вметнуваа граѓаните.

– Требаше да го внесете вашето име, презиме, број на пасош, здравствена состојба и дали се движевте во друштво на заразени лица и патувавте некаде за време на епидемијата. Податоците не можат да бидат фалсификувани од едноставна причина што сè е дигитализирано и тие знаат каде одите, врз основа на вашиот пасош. Зелената боја на кодот значи дека можете да се движите слободно, жолта значи дека имате 7 дена да се изолирате, а црвената значи 14 дена самоизолирање без да одите насекаде. Сега е втората половина на март, но тие кодови сè уште се на сила, прикажувајќи се на влезот на супермаркетите или трговските центри – приказна за Ана која вели дека строгата карантин траела околу две и пол недели.

Во средината на февруари, тие започнаа да ги симнуваат импровизираните sидови и отвораат улици, но сè постепено.

– Прво, петте најважни градски автобуски линии беа ослободени за сообраќај, потоа метро и, конечно, трговски центри. Во Кина, сегашната состојба е стабилна, дури имавме ден без нови случаи во Хубеи. Но, она што сега Кина се бори со сега, се таканаречени случаи на увоз, односно Кинези и странци кои доаѓаат од Европа и други континенти назад во Кина кои го имаат вирусот.

Блиските пријатели на Ана Исаиловиќ не биле заразени со вирусот, но имало заразени во комплексот каде што е училиштето за кое работи.

– Постои папка и список на адреси каде што биле пронајдени случаи. Ако се случи да бидете заразени во еден комплекс згради, целиот комплекс е ставен под целосна барикада, вратите и прозорците не смеат да се отворат и луѓето во специјални костуми секојдневно ќе ги примаат вашите нарачки, и ќе заминат пред вратата. Само кога ќе заминат, можете брзо да ја отворите вратата и да го подигнете вашиот пакет. И така 14 дена додека не се открие дека никој друг во комплексот не е заразен – објаснува Ана.

Таа повика на одговорност.

– Ги повикувам луѓето да бидат прво одговорни и да се придржуваат кон правилата и да не ги напуштаат своите домови без итна потреба. Исто така, на сите што се склони кон паника, сакам да го зачуваат нивниот здрав разум и да го најдат нивниот мир, затоа што додадениот стрес само ќе го влоши нивниот имунитет, а силниот имунитет е единственото нешто што може да нè спаси ако, не дај Боже, се заразиме. Грижете се едни за други за да можеме наскоро повторно да се движиме слободно и да поминуваме време едни со други како порано!