Мајката на една од жртвите на Коста ги прашува неговите родители: „Зошто Коста спиеше 7 дена свиткан во фотелја?“
Мајката на една од жртвите на масакрот, извршен на 3 мај извршен во белградското ОУ „Владислав Рибникар, им се обрати на родителите на Коста К. кој ја уби нивната ќерка и уште осум ученици, како и чуварот на училиштето.
Во писмото со наслов „До родителите на нелекувано момче“, таа презентирала низа досега непознати детали за животот на децата од класот кои учеа со масовниот убиец.
Ова е нејзиното писмо:
За родителите на нелекувано момче
Знаете, ние повеќе не веруваме во светската правда… но се трудиме да продолжиме да веруваме во хуманоста и вистината…
Верувам дека добро ви е познато дека нашиот клас VII2 беше исклучителен клас, не затоа што беше составен од одлични ученици, туку затоа што беа добри деца и добри пријатели еден на друг. Насмеани одеа на училиште и се враќаа задоволни.
Се сеќавате ли кога нашите деца отидоа заедно во јазичен камп во Франција… па добивме видеа од нив како пеат покрај каминот, си играат на тематски ноќи и одат на патувања… знаете дека сите играа карти и се смееја заедно во собите до доцна во ноќта.
Им беше убаво, но во исто време им беше чудно зошто едно дете 7 дена спие свиткано во фотелја, наместо во кревет, иако на располагање има цела двокреветна соба?!
Дали знаете дека на тоа дете му беше потребна помош и од родителите и од стручните лица?
Трагедијата што ни се случи е толку страшна, болна и незамислива што секојдневно се мачиме да дишеме.
Мислите кои ќе не прогонуваат до крајот на животот се: Зошто не му помогнавте?! Зошто го трениравте на стрелиште и со него развивате и негувавте такви страшни вештини за стрелање и убивање, додека ние ги носевме нашите деца на часови по уметност и спорт?!
Ако не сте биле свесни за вашата улога во невидената трагедија од 3 мај 2023 година, тогаш треба да се вразумите и да разберете дека за жал овде имаме работа со трагедија по трагедија од светски размери. Јасно ни е дека јавното мислење бара некаква смисла – причина со цел на некој начин да го објасни овој вид на криминал и да разбере како се случило?
Да разјасниме, врсничкото насилство е клучна тема на денешната ера на која мора да ѝ се посвети најголемо внимание и грижа за да се запре.
Но, тоа не се случи во оваа трагедија и не треба повторно да се залажувате и да се криете зад невистините. Жал ми е, тоа се случи на најпогубниот можен начин, од вашето дете до нашите деца.
Дали сте свесни дека преживеаните и ранетите добиваат закани по живот од целиот свет затоа што „некој ќе го заврши започнатото“, во болното убедување за „правда за ‘вознемируваното’ момче“?
Добро знаете дека децата од VII2 наивно го прифатија, му пружија рака за пријателство и тоа е сѐ што можеа нивните златни срца… сѐ останато беше до вас, кои сте одговорни за него и стручните служби кои мораа да ја одржуваат објективноста тогаш кога се појави родителската слабост.
Знаете, 21 век е за жал бесрамен век… Во овој век не треба да се срами да се бара сета стручна помош која е достапна денес.
Кога повторно ќе ве прашаат, размислете дали ќе повторите: „Јас не сум виновен“ или барем кажете: згрешивме, не знаевме подобро…
Можеби тогаш не знаевте, но сега болната вистина е зад сите нас и треба да можете подобро… дури и ако речете: „Извинете, многу ни е жал, вашите деца не тренаше да бидат виновни за што било!”
Ова не е само лична трагедија, туку колективна трагедија на едно општество затоа што умреа исклучителни деца кои беа на вистинскиот пат да станат големи луѓе и кои заедно со нивните несудени семејства требаше да бидат залог на ова општество.
Ние продолжуваме да се молиме за спасение на вашите души, но без исповед, нема покајание.
