Замислете да живеете во 18 век и во 20:30 часот веќе сте легнати во кревет. Спиете неколку часа, а потоа се будите во 02:30 часот, се облекувате и заминувате на прошетка или се молите или се дружите со соседите бидејќи во ова време не спие никој.

Во тоа време луѓето спиеле два пати во текот на ноќта, станувале неколку пати сред ноќ, а пото до зорите повторно се враќале во кревет.

Овој ритам на спиење прв пат го открил професорот по историја на Универзитетот во Вирџинија.

Неговото истражување утврдило дека луѓето спиеле во интервали – прво имале 3 до 4 часа сон, а потоа 2 до 3 часа биле будни, па повторно продолжувале со спиење до утрото.

Тоа било стандарден, прифатен начин на спиење.

Постојат документи од еден лекар кој тврди дека најдобро време за размислување е помеѓу „првиот сон и вториот сон“.

Исто така, поединечни истражувања сведочат за тоа дека најмногу деца се зачнале токму после првиот сон.

Што правеле луѓето помеѓу двата сонови?

Како што е докажано, едните воделе љубов, другите пушеле цигари и разговарале со личностите со кои ја делеле постелата, трети читале книги, четврти се молеле (постоела дури и „молитва за помеѓу два сонови“), додека некои биле активни и ги посетувале соседите.

Овој двократен модел на спиење завршил со појавата на струја. Луѓето тогаш можеле да се дружат и во „доцните часови“, па периодот на спиење бил скратен и претворен во 8-часовен сон наместо два сонови и пауза.

Инспирирани од ова откритие, научниците направиле испитување на 15 мажи на кои им била „ускратена светлината“, па тие легнувале порано, но исто така се буделе во сред ноќ за да може изутрина пак да спијат.

Периодот помеѓу двата сона често го нарекувале најсмирениот период во нивниот живот, нешто како медитативна состојба. Никој од нив не се оптеретувал поради будењето, бидејќи се чувствувале совршено смирени.