Вучиќ – од марионетата на Мило до неговиот господар

Мило Ѓуќановиќ и Александар Вучиќ / Економски форум во Тирана, 28 мај 2015 / Фото: EPA/ARMANDO BABANI

Ловец на змејови.

Долго време, Вучиќ беше должник и марионета на Мило. За неговиот психолошки профил тоа беше многу болно и фрустрирачки. Тој јуначки трпеше и ја играше таа улога. Мило го донесе да владее во Србија и тоа мораше да се плати скапо.

Уште откако по наредба или налог на американските пријатели ја прекина својата служба кај Милошевиќ, Ѓукановиќ со години се обидуваше да инсталира „своја“ влада во Србија. Во тоа успеа дури со Николиќ и Вучиќ во 2012-та година. Сагата околу наводниот пуч во Црна Гора во 2016 година најсликовито ја опиша природата и суштината на таа врска и однос.

Се сеќавате, додека Мило на 16 октомври безгрижно излезе на гласање не знаејќи каков пеколен план му подготвуваат, Вучиќевата БИА и АНБ на Ѓукановиќ работеа напорно за да ја лоцираат терористичка група која планираше, како што рече специјалниот обвинител Катниќ, да посее невидено крвопролевање во Црна Гора. Сите докази и сведоци што Вишиот суд ги почитуваше максимално, од познатото оружје кое никогаш не беше покажано во езерото Газивода, на територијата контролирана од самиот Вучиќ, преку Паја и Синѓа, до куршумите и другото огнено оружје подготвени за државен удар,  е сè што Вучиќ му достави на Ѓукановиќ на послужавник.

Тоа беше трогателна приказна за љубовта на двајца хибридни автократи, каде лесно може да се заклучи дека Ѓукановиќ е шеф на парадата, а Вучиќ неговата марионета, кој беше подготвен драстично да ја смени својата изјава за само 24 часа од првичните тврдења дека сето тоа било смешно, дека биле уапсени башибозуци, а не терористи или дека е подобро да не го влечеме за јазик, веќе следниот ден тој драматично најави нова верзија за подготовка на атентат врз премиерот Ѓукановиќ.

Потоа судскиот спор траеше три години, а претседателот на Србија и самопрогласениот заштитник на сите Срби во светот не изговори ниту еден збор сè додека неговата страшна пропаганда не го прифати обвинението на Катниќ според кое обвинетите не се башибозуци, туку терористи! На чело со Синѓа и Бранка Милиќ.

И сè така до епилогот на т.н. процес на векот – информацијата за 70 години затвор за обвинетите, од кои повеќето се српски државјани, со „петки“ до Мандиќ и Кнежевиќ, Вучиќевата пропагандна Бастилја, РТС, ја објави во информативниот блок за сервисни информации во 26-та минута од главниот Дневник.

Половина сме составени од рамнодушност, а половина од злоба, вели Сарамаго. Што е потврдено во случајот на српскиот претседател во конкретниот случај. Со цел да поништи или покрие сè што му доставувал на газдата Ѓукановиќ за ова судење, следниот ден по пресудата, Вучиќ испратил владин авион по Мандиќ. Toj во авионот пресреќен одлетал за Ниш на вежба на српската војска, за да може истиот Вучиќ, марионетата на Ѓукановиќ во тој момент да му ги лекува раните! Но, тоа не е сè. Кулминација на лицемерието и корупцијата на претседателот на Србија беше одлуката на Вулин, неколку месеци подоцна, да му додели некакви сабји на Мандиќ за неговиот колосален придонес во Седмиот баталјон. Се покажа: Јас ќе пукам куршуми, а Мандиќ ќе има сабја.

Долго време, Вучиќ беше должник и марионета на Мило. За неговиот психолошки профил, тоа беше многу болно и фрустрирачки. Но, тој херојски страдаше и ја носеше таа улога. Мило го донесе да владее во Србија и тоа мораше да се плати скапо. Вучиќ спроведе бројни проекти за таа цел, не само државен удар. Тој најпрво ги отфрли сите обвиненија против најблискиот соборец на Ѓукановиќ, Цане Суботиќ и го направи не само слободен граѓанин, туку и многу влијателен, особено во српските разузнавачки и деловни кругови. Потоа се потруди обвинението против друг стратешки партнер на Мило, Дарко Шариќ, да се претстави како бесмислено, подготвувајќи се за ослободување и отстранување на анатемата на кралот на кокаинот. Понатаму во работата ги воведе и пријателите на Ѓукановиќ од Емиратите и парите од нивните банки преку проектот „Белград на вода“. Покрај тоа, како што веќе реков, тој испорача сè што е потребно за државен удар. И пред сè, тој ја стави својата одвратна пропаганда од Пинк до Информер достапна на Ѓукановиќ во текот на целиот период. На крајот, дури и по повод Законот за слобода на вероисповед, тој го бакнуваше Мило во Тирана и рече дека тоа е внатрешно прашање на Црна Гора. Не само на политичко, туку и на приватно ниво, Вучиќ безрезервно му се предаде на Мило подолг временски период, преку контакти и пријателства на нивните браќа, деловни партнери и блиски соработници. Андреј и Ацо станаа гаранти во нивната врска, а Јоргованка Табаковиќ и Ана Ѓукановиќ се доказ дека парите дупчат таму каде што бургија не може.

И тогаш литиите создадоа пресврт. Десетици илјади луѓе по улиците на црногорските градови беа сигнал до Вучиќ дека е време да го симне јаремот на Ѓукановиќ од својот врат и  од неговата марионета да стане господар на ситуацијата. За таа цел како добредојдени беа ранетите и егзекутирани водачи на ДФ. Колку што Мило го држеше Вучиќ во вазална врска, самиот Вучиќ не се однесуваше поинаку кон Мандиќ и Кнежевиќ. Сè додека наскоро не ги симна на нивото на Горан Ракиќ од Северна Митровица. Во исто време, беше активирана пропагандната машина, така што сите таблоиди на Вучиќ, кои со години имаа само пофални зборови за нашиот Водач, преку ноќ почнаа да пишуваат дека Мило е готов. Вучиќ, се разбира, не брзаше со вакви заклучоци, сè уште покажуваше почит кон Ѓукановиќ и го празнеше гневот врз неговите најблиски соработници.

На пример, тој во неколку наврати јавно го понижи премиерот Марковиќ, нарекувајќи го дури и лажго. Ѓукановиќ молчеше за сè, продолжувајќи да верува дека е господар на слугата на Вучиќ. Дури и навредливите прашања на неговата новинарка Тамара на оваа тема пред неколку месеци не вродија со плод – Мило остана спонзор и заштитник на Вучиќ. Во својата мегаломанија, претседателот на Србија го сфати тоа како знак на немоќ, па продолжи да го урива Ѓукановиќ, надевајќи се дека кога ќе дојде тој момент, тој ќе биде главниот даса.

И, така го дочекавме 30 август и поразот на Ѓукановиќ. Овој пат, Вучиќ не го повика Мило, како на некои претходни избори, за да го спаси со предупредувања дека опозицијата води и дека, доколку не стори нешто итно под закрила на мракот, тој ќе ја напушти власта до крајот на денот на изборите. Тоа беше уште еден знак дека истече мандатот на Вучиќ со Ѓукановиќ и дека тој не чувствува никаква обврска да помогне во спасувањето на поранешниот шеф и спонзор. Сепак, на 30 август Мило загуби, но загуби и Вучиќ. На крајот на краиштата, тој самиот пред некој ден призна: наместо новата влада да му притрча во Белград и да достави извештај, како што прави Додик, на пример, тие, како што се пожали, одбраа прво да посетат некој друг центар.

Она што Вучиќ го занемари во целата конструкција се граѓаните на Црна Гора. Особено оние кои се декларираат како Срби или како Црногорци со српско презиме и кои во изминатата деценија и по прогонството и сегрегацијата сфатија дека демократијата, правдата и општеството со еднакви можности за сите се многу поважни од знамето и химната. Вучиќ се преигра себеси затоа што го повлече знакот на еднаквост меѓу неговите марионети Мандиќ, Милачиќ, Кнежевиќ, Медојевиќ од една страна и самите граѓани, нивните гласачи, од друга страна. Претседателот на Србија направи сериозен превид, не сфаќајќи дека опозициските гласачи во Црна Гора, вклучително и огромен број на оние од ДФ корпусот, го мислат истото за Вучиќ како и за Ѓукановиќ. Дека е ненаситен, корумпиран автократ кој ја направи Србија приватна држава. Значи, копија на Мило.

Претенциозното наметнување на Вучиќ како заштитник на Србите во Црна Гора беше, во суштина, незаконско и нелегитимно мешање во внатрешните работи на соседната држава. Кога сегашната влада и нејзините платеници од регионот и локалното население ќе се пожалат на тоа, тогаш звучи трагикомично и неубедливо затоа што сите тие градеа „никогаш подобри односи меѓу Србија и Црна Гора“ на различни начини десет години – сè додека Вучиќ ја прифаќаше улогата на марионета на Мило. Сепак, тоа сега не ја олеснува позицијата претседател на Србија и ако не престане да изигрува самопрогласен лидер на Србите од Црна Гора, наскоро може да следат нови и се разбира, неправедни критики и притисоци од Европската унија. Црна Гора не е ниту Република Српска, ниту Северна Митровица и затоа, што побрзо претседателот на Србија го сфати тоа и запре со опасни игри, тоа ќе биде подобро за него и за регионот.

Таквата состојба може добро да ја искористи демократската опозиција во Србија, која треба да биде партнер на црногорската влада во градењето на демократските држави Србија од една и Црна Гора од друга страна, како и најдобрите односи меѓу двата соседи. Тогаш братот на Вучиќ, Андреј, може да ја направи насловната страница на неговиот таблоид Ало со следната порака: Мило беше подобар. Наместо да кука како Амфилохијевиот премиер, се откажа од Косово. За разлика од братот на Андреј кој се подготвува да го признае!

Жељко Ивановиќ, колумнист

Текстот е преземен од Вијести.ме

Почитуван читателу,

Нашиот пристап до веб содржините е бесплатен, затоа што веруваме во еднаквост при информирањето, без оглед дали некој може да плати или не. Затоа, за да продолжиме со нашата работа, бараме поддршка од нашата заедница на читатели со финансиско поддржување на Слободен печат. Станете член на Слободен печат за да ги помогнете капацитетите кои ќе ни овозможат долгорочна и квалитетна испорака на информации и ЗАЕДНО да обезбедиме слободен и независен глас кој ќе биде СЕКОГАШ НА СТРАНАТА НА НАРОДОТ.

ПОДДРЖЕТЕ ГО СЛОБОДЕН ПЕЧАТ.
СО ПОЧЕТНА СУМА ОД 60 ДЕНАРИ

Видео на денот