Откако Хитлер ја освоил власта, берлинската новинарка Шарлот Берад секоја ноќ ја измачувале страотни ноќни мори од кои се будела препотена. Една ноќ, откако се разбудила од сонот во кој бегала од германските војници, ѝ дошла на ум една идеја.

„Што ако не сум единствена? Што ако и другите луѓе сонуваат вакви страотии?“, се запрашала новинарката и почнала да ги забележува соништата на своите пријатели и познаници.

Од 1933 до 1939 година, кога поради еврејското потекло сo сопругот емиграла во САД, собрала значителен број соништа од граѓани на Берлин.

Излегло дека била во право. Сите имале кошмари кои го навестувале на некој начин почетокот на Втората светска војна и ужасите на Холокаустот.

Еден доктор сонувал дека мора да ги турне ѕидовите на неговата ординација, а една жена нацисти кои упаѓаат за време на изведбата на „Волшебната флејта“ на Моцарт, веднаш по стиховите „тоа е сигурно ѓаволот, бидејќи таа во тој момент помислила на Хитлер.

Чести биле соништата за побуна. Некои сонувале како ја тргнуваат свастиката, но таа повторно би се појавувала, а не биле ретки ни еротските соништа за Хитлер. Интересно, само еден сон зборувал за убиството на Хитлер.

Убиства, смрт, чизми кои маршираат и експлозии, ги сочинувале соништата на граѓаните на Берлин во првите години на нацизмот.

Бележењето на туѓите соништа не било лесна задача. Многу од сонувачите се плашеле дека ако зборуваат за своите соништа прават нешто нелегално и опасно.

Сепак Шарлот успеала да собере соништа од дури 300 граѓани на Берлин, меѓу кои имало нејзини колеги новинари, студенти, адвокати, домаќинки, работници во фабрика…