За почеток, респект за Ридли Скот кој и покрај својата возраст (83), среде пандемија успева да сними два логистички „захтевни“ филма (голем актерски ансамбл, сценографија, костимографија…) во иста година, „The Last Duel“ и „House of Gucci“. Режисер чијашто филмографија му обезбедува висока позиција во светскиот филм со насловите: „Blade Runner“, „Thelma & Louise“, „Gladiator “, „Hannibal“, „Alien“, „The Martian…

Веднаш да кажеме, „House of Gucci“ не е совршен филм, има примеси на наивност и стереотипизирање во прикажувањето на италијанскиот сензибилитет и неретко пренагласен обид за „италијанизација“ во говорот на актерите. Но, со помош на извонредната изведба на Лејди Гага, Ридли Скот ни дарува многу забавна парабола за парите и за тоа, што не може да се купи.

Скромната девојка од средната класа, Патриција Реџиани (Гага) се мажи за член на богатото семејство Гучи (Драјвер), постепено откривајќи ја нивната финансиска моќ и со својата нескротлива амбиција предизвикува турбулентна спирала од декаденција, гламур, и екстраваганција која ја следи империјата Гучи од нејзиниот подем до нејзиниот пад, кога со предавство, одмазда и убиство завршува оваа сага за pret-a-porter светот.

Филмот е своевидна мафијашка драма лоцирана во светот на модата во манирот на античката трагика, сплетки и нож во грб… давајќи им ја на гледачите илузијата за живот на висока нога, до моментот кога таа нога ќе се скрши. „House of Gucci“ го користи тој суштински конфликт во стилот на операта, за да ја прикаже тензијата помеѓу богатството и вредноста. А всушност се работи за еден свет во кој себичноста и алчноста се роднини, свет кој ширум ги отвора вратите за триумфирање на просечноста, свет каде здодевноста од гламурот, глупоста и бесмислата се единствениот амбиент во кој „модистите“ можат да опстојат.

Се чини дека Скот извлекол максимум од ова скромно според драматуршкиот капацитет сценарио, па филмот на моменти ги надминува рамките на наративот. Заедно со актерскиот тим Скот буквално жонглира, за да дојде до „некаква“ завршница со која ја испраќа пораката – богатството е примамливо, но отровно.

Дамата Гага е црниот дијамант на филмот

По комерцијалниот успех на „A Star is Born“ во кој се закити со оскар за најдобра песна, еве ја во филмот на Ридли Скот, во кој ги засенува и далеку по искусните филмски имиња. Вистината е дека со „House of Gucci“ е родена нова актерска ѕвезда, Гага. Всушност нејзината моќ е сосем неспорна, таа владее со династијата Гучи.

Неверојатни трансформации на нејзиниот лик, од палавост, елегантна итроштина, интелегенција и амбиција, до еротскиот момент, сите елементи на врвна актерска игра во еден филм. И Драјвер и Ал Пачино и Џереми Ајронс, сите тие се со зрело одиграни ликови, но Леди Гага е супериорна, нешто онака, пејоративно, како Џоан Колинс во „Dynasty “.

„Dynasty Gucci“ како што некои дистрибутери го насловуват филмот, е чуден меланж од премногу до недоволно. (Тоа „недоволно“ би се однесувало на сценариото и ликовите на Џеред Лето и Селма Хајек)

Оценка 4