Во акумулацијата Сау, тимови во мали чамци напорно работат и извлекуваат риби со мрежите. Идејата е да се отстранат пред да умрат и изгниеат во водата, што ќе ја направи неупотреблива за човечка исхрана, пишува „Би-Би-Си“.

Нивото на водата овде падна толку ниско – под 10% од капацитетот на акумулацијата – што веќе постои ризик водата да биде загадена од тиња. Затоа, додека рибите се отстрануваат, преостанатата вода на Сау се празни до друг резервоар.

„Се обидуваме да ја пренесеме водата што е можно побрзо, бидејќи квалитетот сега во зима беше добар, но на пролет ќе стане навистина, навистина лош, и се обидуваме да ги извадиме сите риби што ќе ги најдеме таму“, рече Самуел Рејес, директор на Каталонската агенција за вода (АЦА).

Акумулацијата Сау, 100 километри во внатрешноста на Барселона, го снабдува со вода градот и другите градови во североисточниот регион на Каталонија веќе половина век. Но, во последниве месеци таа стана највидливиот симбол на најголемата суша што оваа област ја видела во последниве децении.

Тоа е поради сега озлогласената глетка на црквата Сант Рома де Сау од 11 век, која била потопена кога бил создаден резервоарот во 1962 година.

Во време на изобилен дожд, зградата – сместена во акумулацијата – била под нивото на водата, но сега е неколку метри над водената линија, опкружена со исушена земја.

Во овој дел од Каталонија немало постојан дожд во последните две и пол години. Во почетокот на март, нивото на водата во акумулацијата се намали на 8% од нејзиниот капацитет, што е намалување од 55% една година претходно.

„Никогаш не сум ја видел толку празна“, вели Агустин Торент, 70-годишен маж кој живее во близина и кој дошол да ја погледне црквата. „Тажно е кога претходно сте ја виделе акумулацијата полна. Но, тоа е така. Тоа се климатски промени и секој што вели дека не постојат, не знам што може да му кажете“.

Иако ситуацијата во Каталонија е особено загрижувачка, голем дел од земјата се соочува со слични предизвици, особено во јужните и источните области. Во средината на март, акумулациите во басенот Гвадалкивир во Андалузија во просек изнесуваа 26% од нивниот капацитет, еден поен под каталонската внатрешност, а во југоисточниот слив на Сегура беа на 36%. Тоа во споредба со 83% капацитет во делови од северозапад.