Како и секој симпатичен документарец и „Jeen-Yuhs: A Kanye Trilogy“ ме улови на носталгија. Да се проследи раѓањето на гениј на ваков сиров и контролиран начин беше посебно искуство за мене како обожавател на „контроверзниот“ Канје – Је Вест. Без разлика на симпатиите што ги негувам кон еден од несомнените визионери на нашиот век, секој, без исклучок, треба да го запознае Канје Вест. Зошто? Затоа што е Канје Вест.

Во однос на насловот, „Jeen-Yuhs“ е фонетски правопис на зборот „гениј“ и тоа е придавка која често се користи за да се опише Канје Вест, и кога се коментира неговото музичко визионерство како продуцент, рапувањето или присуството во светот на модата преку неговиот бренд „Yeezy“.

Наратор на приказната е Куди Симонс, еден од снимателите, кој е првиот што го ставил Канје пред камера. Па, од таму и се создава идејата да биде снимен овој документарец. Проектот започнал кога Симонс го препознал талентот на Канје и одлучно се преселил во Њујорк за да го следи и снима Канјe за документарен филм во 2002 година.

Иако, уживав во досега неоткрините снимки на младиот и идеалистичен Је, документарецот како целосно кинематографско дело за мене беше разочарување. Истиот започнува со Канје во Доминиканската Република, периодот кога светот дознава за неговата состојба на биполарност и Канје се кандидираше за претседател на Соединетите Американски Држави, па хронолошки се навраќа на периодот кога Канје бил млад и „гладен“ продуцент во Чикаго.

Првите две епизоди „act i: VISION“, „act ii: PURPOSE“, имаат наративен концепт и завршуваат со двете најпознати и најголеми трагедии во животот на Канје, а тоа се сообраќајната несреќа што му ја скрши вилицата и смртта на мајка му Донда. Но, како што Канје, станува Канје наивниот документарец станува неважен и последната епизода „act iii: AWAKENING“ е колаж од најголемите приватни и професионални моменти во животот на раперот.

Kако што забележува Симонс тоa се должи на нивното раздвојување, раѓање на неговата ќерка и смртта на Донда, така што не можело ништо да се направи кога станува збор за снимањето на документарецот.

Со ваквиот документарен пристап добиваме временска машина во која постои некој Канје Вест од сеќавањето, но секој дел од Канје го прави Канје, а отсуството на толку многу моменти од неговата кариера го прави серијалот – штур. Единствено сме сведоци на снимање на песната и видео записот(во кој се користени снимки од документарецот) на „Through the Wire“ од албумот „The College Dropout“, или еден од тие албуми по кои не остануваш ист. Жал ми е што нема доволно, Канје се чини преголем за да биде ставен во рамките на неговата младост или заглавен во матрицата „предолго бил игнориран, па сега живее во хипербола дека е Бог“.

Моето видување како лојалист на уметничкиот израз на Је можеби има одредени негодувања, но сепак документарецот заслужува секој да го погледне и запознае човекот, кој според себеси – стигнал најблиску до Бог.