Европскиот суд за човекови права ја прогласи Русија за одговорна за убиството на Александар Литвиненко во 2006 година, кој починал откако бил отруен во Лондон со полониум 210, редок радиоактивен изотоп. 43 -годишниот Литвиненко, поранешен офицер на ФСБ, побегнал од Русија во Велика Британија шест години пред да биде отруен и починал откако се напил зелен чај со редок и многу силен радиоактивен додаток во хотелот Милениум во Лондон.

Затоа оваа приказна повторно ја отвори темата за труење во политиката, па затоа избравме некои од најспектакуларните триења во историјата.

Дискретното отстранување на политичките противници и претенденти за престолот не е само руски, кинески или севернокорејски метод. Оваа практика е стара колку и борбата за власт.

Првите примери за труење на политичките противници биле забележани во времето на египетските фараони, римски императори, кинески императори до средновековните господари, каде што за елиминација се користеа разни смртоносни растенија како што се бубачките, лианда, рицинус, отровен бршлен и разни печурки

За најефикасен ликвидатор во историјата се смета галскиот билкар Лукуста, кој пристигнал во Рим во првиот век, според историчарите, веднаш ги препознал амбициите и алчноста на населението од тогашниот главен град на светот и станал професионален трујач.

Средниот век се смета за експериментален период на труењето. Најзаслужни за тоа се секако семејството Боргија на почетокот на 15 и 16 век. Титулата најголем трујач ја носи убавата Лукреција Боргија, војвотката од Ферара, која ги решила државните проблеми со помош на прстен на раката, од кој истурала смртоносна капка рицин во пијалокот на жртвите.

За време на Втората светска војна и непосредно пред нејзиниот крај, нацистите носеле цијанид како последно средство за да се самоубијат. Цијанидот се смета за најпознат отров, користен низ историјата од многу убијци кои сакале да ја отстранат својата цел со „природна смрт“ – бидејќи смртта од труење со цијанид изгледа како срцев удар.

Смртта на Георги Марков

Случајот со мистериозната ликвидација со отровот што ја потресе Западна Европа беше ликвидација на бугарскиот дисидент Георги Марков. Марков бил драмски писател, кој ја напуштил Бугарија во 1969 година и заминал во Лондон, каде што се вработил како спикер на Би -Би -Си и соработник на Радио Слободна Европа. Марков остро ги критикувал тогашниот бугарски претседател Тодор Живков и комунистичката влада.

Според една верзија, причината за ликвидација на Марков дошла кога тој го идентификувал советскиот дипломат Аркадиј Василиевич како член на советската разузнавачка служба во Лондон на британската разузнавачка служба Ми5, а друга верзија вели дека причината е неговото последно појавување на радио, кога отворено го нападна Тодор Живков. Со помош на соработниците, ликвидаторот пристигнал во Лондон.

7-ми септември 1978 година, беше одреден Денот „Д“ за убиство на Марков. Додека Марков го чекал градскиот автобус, одеднаш почувствувал остар убод во бутот. Се свртел и виде човек како крева чадор од земјата додека тој паѓал од неговата рака. Мажот потоа влегол во такси и исчезнал. Марков се разболел, по што бил префрлен во болница. Поради неговата приказна, тие го пребарале целото тело. По тој повод, тие откриле мала метална топка со пречник од 1,52 мм во бутот со лупа. Анализата утврдила дека топката е направена од легура на платина и иридиум и дека има две мајсторски дупчени дупки со дијаметар од 0,35 мм. Во овие шуплини се пронајдени траги од рицин, кој бил двапати поотровен од отровот на кобрата. Марков бил во агонија четири дена пред да почине.
Атентатот во Париз

По само две недели, мета бил и бугарскиот емигрант Костов, поранешен радио спикер кој побегнал во Париз. Додека се возел во париското метро, ​​непознат маж исто така испукал отровна топка кон него од својот смртоносен чадор зад грбот на толпата. Нападот бил изведен доста вешто, но Костов имал неверојатна среќа бидејќи немало доволно отров во топката и успеал да го преживее атентатот со помош на лекарите во болница во Париз.

По завршувањето на Студената војна, труењето на противниците продолжи, но во многу помала мера.

Смртта од телефонскиот приемник

Русија продолжи да користи стари методи на КГБ за труење на противниците. Уште без конкретни докази, една од првите жртви на ФСБ бил секретарот на банкарот Иван Кивелидија, кој бил отруен со помош на телефонски приемник.

Александар Литвиненко тврди дека отровот е оружје како и секое друго, на пример пиштол, а тој самиот починал откако бил отруен со радиоактивен изотоп.

Отровното писмо за џихадист

Саудискиот џихадист Хатаб бил отруен кога го отворил писмото што му било предадено во Чеченија, а жртва бил и Јуриј Шчекочкин, истражувачки новинар и парламентарец, кој починал од мистериозна болест.

Труење на Виктор Јушченко

Диоксин се користел како средство за труење на политичките противници во обидот за атентат врз поранешниот шеф на украинската држава и еден од лидерите на „Портокаловата револуција“, Виктор Јушченко, во 2004 година. Имено, додека бил лидер на опозицијата, тој бил отруен со диоксин, кој му бил ставен во храната.

Дека нешто не било во ред со него се посомневала неговата сопруга Екатерина, која го бакнала и на неговите усни почуствувала како да тој да користел некаков лек. Пет дена по таа вечер, Јушченко бил испратен во болницата во Киев, а оттаму во приватна клиника во Виена. Токсиколошката анализа на лидерите на украинската опозиција покажале дека тој бил отруен со чист диоксин, попознат како „портокаловиот агент“ што американската војска го користела во војната во Виетнам. Диоксинот предизвикал гастроентеролошки проблем кај Јушченко, а неговото лице било целосно деформирано од чист диоксин. Јушченко беше спасен од сигурна смрт од виенските лекари.

Афера Литвиненко

Секако, најекспонираниот случај во медиумите е труењето на бегалецот и ФСБ агент Александар Литвиненко. Александар Литвиненко, бегалец агент на Руската федерална служба за безбедност на ФСБ, починал на 23 ноември 2006 година во болницата на Универзитетскиот колеџ во центарот на Лондон. Тој бил примен во болницата на 1 ноември со симптоми на труење со храна. Деталните токсиколошки анализи потврдиле дека радиоактивниот елемент „полониум 210“ постои во телото на Литвиненко, кој бил добиен со изложеност на силно зрачење во сериозен нуклеарен реактор, по сложена металуршка обработка.

Мистеријата за тоа како овој отров дошол до Литвиненко никогаш не бил целосно разјаснет. Истрагата што ја започна британската полиција идентификувала двајца негови поранешни колеги, Димитриј Квотун и Андреј Луговај, како осомничени за убиството, бидејќи седеле и пиеле чај со Литвиненко и Италијанецот Марио Скармел, на кобната вечер на 1 ноември 2006 година.

Остатокот од случајот со Литвиненко може да го прочитате овде.

Смртоносен шприц во Јордан

Труењето не било непознато ниту на Блискиот Исток. Историјата е полна со мистериозни обиди за атентат со отровни материи, но два се издвојуваат. Еден се случил во 1997 година, кога израелскиот Мосад го отрул еден од водачите на Хамас, Калед Мешал, во Јордан, кому агентот на Мосад му пришол и му забил непознат отров во вратот со игла на шприц. Агентите на Мосад биле заробени, а Израел морал да испрати противотров под притисок, а заробените агенти биле предадени во замена. Отровот што бил инјектиран никогаш не бил пријавен.

Труење на Арафат

Друг случај што одекнал бил труењето на водачот на ПЛО, Јасер Арафат. Во средината на октомври 2004 година, здравјето на Арафат полека се влошувало, и за некое време, станало многу полошо. Се послабо со симптоми на непозната болест (некои веруваат дека станува збор за Полониум 210 во чај) на 29 октомври, му било дозволено да го напушти својот комплекс во Рамалах, за прв пат од нападот во 2002 година, за да побара медицинска помош.

Тој бил однесен со хеликоптер испратен од јорданската влада во авионот испратен од францускиот претседател Жак Ширак, и однесен во воената болница Перси Калмер во Париз, специјализирана за крвни нарушувања. Причината за неговата болест остана непозната. Тој починал на 11 ноември 2004 година. Оттогаш се напишани стотици верзии за неговата смрт, кои никогаш не биле поткрепени и документирани, како и митот дека тој оставил лично богатство од 1,3 милијарди долари по неговата смрт.

Причината за неговата смрт никогаш официјално не беше откриена, што доведе до разни теории на заговор, вклучително и труење со полониум 210.

Атентатот врз Ким Јонг-Нам

Воведот во употребата на нервни агенси во ликвидацијата на политичките противници, но и меѓусебното пресметување на владејачките семејства беше снимено пред една година во Малезија кога беше убиен Ким Јонг-Нам, најстариот син на починатиот лидер Ким Јонг-Ил и најстариот брат и лидерот на Северна Кореја, Ким Јонг-ун. Имено, Ким-Јонг-Нам бил убиен додека чекал во ред за да се качи во авион. Безбедносните камери на аеродромот го снимиле моментот кога непозната жена му пришла, му ставила шамиче на лицето и по неколку секунди тој се оддалечил со друга жена, држејќи ги рацете подалеку од неговото тело.

Нападнатиот Ким побарал помош и се пожалил дека некој му ставил шамиче на лицето, по што починал во аеродромската амбуланта. За нападот се осомничени државјани на Индонезија и Виетнам, а еден Севернокореец е уапсен во Куала Лумпур. Малезиската полиција верува дека девојчињата всушност биле обучени севернокорејски агенти за справување со токсични материи. Имено, Ким-Јонг-Нам, бил убиен од хемискиот нервен агенс VX, едно од најсмртоносните хемиски оружја, од кое една капка може да убие возрасно лице за само неколку минути.

Обид за убиство на Сергеј Скрипал

Случајот што ги разбуди страстите на релација Москва-Лондон, по смртта на Литивненко и доведе до дипломатска војна, е обидот за убиство на двојниот информатор Сергеј Скрипал и неговата ќерка Јулија, кои беа отруени со нервен гас „Новикок“.

Повеќе за овој случај може да прочитате овде.

Труењето на Навални

Рускиот опозициски лидер Алексеј Навални лани заврши на интензивна нега во болницата во Омск, кога одеднаш се разболел во авион во текот на летото.

Случајот може да го прочитате овде.

Африканското искуство

И африканскиот континент не бил имун на отстранување на политичките противници со труење. Најпознати случаи се обидот на ЦИА да го отруе премиерот на Конго, Патрис Лумумба во 1960 -тите, кој бил неуспешен.

На мета бил и Фидел Кастро

Лидерот на кубанската револуција, Фидел Кастро, најчесто бил цел на ЦИА, која имала серија неуспешни обиди за негово труење. Прво започнале со отровен молив на денот кога американскиот претседател Кенеди бил убиен во Далас.

Доверливи документи што протекле во врска со известувањето за убиството на Џон Ф. Кенеди, исто така, ги наведуваат плановите на ЦИА да го убијат Фидел Кастро. Така е откриена информацијата дека на 22 ноември 1963 година, агент на ЦИА донел пенкало во Париз во кое имало шприц полн со отров. Меѓу другите сценарија било и Фидел да земе отровни апчиња, потоа да облече костим за нуркање, а потоа да најде морска школка што ќе експлодирала откако ќе ја земел.

Кастро останува запаметен по тоа што им го сврти грбот на дури 11 американски претседатели. Смртта дојде кога Доналд Трамп победи на претседателските избори.

Фидел е исто така апсолутен рекордер по бројот на обиди за атентат на ЦИА што ги преживеал. Ги имаше точно 637.

Кастро одговори во светот на гласините за неговата смрт во стилот: „и кога еден ден навистина ќе умрам, многумина нема да веруваат дека сум мртов“. И навистина беше така. Кога почина на 26 ноември 2016 година, многумина не веруваа дека е мртов. И покрај неговата смрт, неговиот дух е се уште присутен во Куба и низ целиот свет. Кон крајот на својот живот, тој беше инспирација за многу левичарски лидери во Латинска Америка.