Босанско-херцеговскиот поет, драмски писател, сценарист Абдулах Сидран за српскиот „Данас“ даде интервју во кое зборува за културниот и за животот воопшто во Сараево, Босна и Херцеговина и во некогашна Југославија, од времето на Олимписките игри во неговиот град во 1984 година, па досега.

Во интервјуто, Сидран меѓу другото одговори и на новинарското прашање за една од честите тема на неговите дела, југоносталгијата.

– Сметам дека Југославија не пропадна затоа што нејзините републики се осамостоија, туку дека тие се осамостоија затоа што Југославија пропадна. А проблемот со југоносталгијата е комплициран. Прво, има во него многу психологија зашто ние, всушност, не ни знаеме поради што сме носталгични. Дали тоа е поради тоа што бевме помлади и поубави или поради она што беше една илузија или реалност на слобода во секоја смисла. Во политичкиот јазик е јасно дека тоа беше социјална држава, минимумот на човековите права беше загарантиран, како образованието и здравството, а оваа сега во однос на тоа е фашизам, не е ни неолиберализам, ни ништо. Значи, во таа смисла Југославија беше и ќе биде се подобра и подобра, мртва кобила но од ден на ден се подобра и подобра – вели тој.

И поставувајќи го самиот прашањето „зошто“, Сидран продолжува со одговорот.

– Затоа што нашата реалност е се полоша и полоша. На тој начин е разбирливо и оправдано да се биде југоносталгичен, со тоа јас имам големо искуство, со тие шпионски кожни мантили за кои правев филмови и филмски сценариа, известував, лесно ги препознавав… Отидов јас така за 29. ноември во Јајце, а тамо два-три илјади луѓе и доколку ги наредиш пред мене, јас ќе одам од еден до друг и ќе кажувам „југоносталгичар“, „удбоносталгичар“… Толку тие се задржаа. Се во Југославија се распадна, службите останаа недопрени. И денес, во распаднатата држава, кога имаме, колку беше, нови, самостојни држави, тие служби подобро соработуваат отколку што соработуваа кога беа под еден државен покрив – заклучува Сидран.