Хистеријата за „македонското прашање“ надувана од властите ги демонстрира сите основни дефекти на нашите владетели. Силното незнаење е еден од овие дефекти.

Незнаењето, култивирано со години од сегашната власт, всушност носи големи ризици за самите владетели. Освен ако неуките луѓе не донесат лоши одлуки, од кои страдаат сите, тие брзо развиваат ароганција типична за функционално неписмена личност.

Меѓутоа, не помина многу време и таквите неуки-арогантни владетели наеднаш налетаа на реалноста (што не ја знаат, бидејќи се неуки) и се распрснува во неа како стаклена чаша што се распрснува од ѕид од тули.

Ова е токму она што ѝ се случува во моментот на министерката за надворешни работи и вицепремиер на Република Бугарија, Екатерина Захариева. Да се спореди Тито со Хитлер во интервју за водечки европски весник е моментот на нејзиното соочување со ѕидот на реалноста.

Првичното незнаење, во комбинација со таа презирна ароганција, што таа ја демонстрираше кога последен пат се појави во „Панорама“, го даде својот логичен резултат.

Западниот народ, пред кој Захариева го шири своето огорчување дека Македонците го славеле Тито, што е исто како да го славиме Хитлер – овие западни луѓе оделе во училишта што не се наоѓаат во Пазарџик. Во овие училишта, тие (како и нивните родители и нивните деца) го совладале следниот материјал за Јосип Броз Тито.

По окупацијата на Југославија од армиите на Оската во април 1941 година, Комунистичката партија предводена од Тито се покажа како единствена преживеана организација на теренот. Тито веднаш ја реорганизираше партијата во вооружена сила и ја претвори во најуспешна партизанска армија на територијата на вистинска Европа (најблизок конкурент во овој поглед беше Белорусија). Тој успешно одбрани голема територија и ја „ослободи“ од Германците, со што го привлече светското внимание.

Во 1943 година, кога ја одбил сериозната германска офанзива против неговите позиции, западните сојузници го признаваат како единствен водач на Југославија, ставајќи крај на поддршката за монархистичката влада во егзил во Англија. Британците посветуваат сериозни материјални и човечки ресурси за поддршка и вооружување на војската на Тито. Во јануари 1944 година, му ги испраќаа како советници Фицрој Меклејн, легендарниот основач на британските специјални сили, заедно со синот на Винстон Черчил, Рандолф Черчил, тогашен мајор во армијата со искуство во војната во Северна Африка. Недолго после тоа, им се придружи и големиот писател Ивлин Во, тогашен армиски капетан, исто така учесник во битки со Германците.

По завршувањето на војната, Тито го презеде раководството на Југославија, тврдејќи дека, за разлика од сите други во Источна Европа, не и должи ништо на Црвената армија, бидејќи тој самиот ја завршил работата. Сталин не се согласи и го притисна да се приклучи на источниот блок на неговите сателитски држави. Тито, веќе победник во битката со Хитлер, му порача на Сталин да не го пика носот во неговите работи за да не заврши како германскиот фирер.

Во 1948 година дојде до официјален раздор меѓу Тито и Сталин. Во следните децении Тито ја држи Југославија подалеку од СССР и близу до западните сили, поради што ужива во нивната постојана поддршка. Внатре, тој одржува одреден степен на слобода и отвореност кон светот што е крајно незамисливо во земјите на „социјалистичкиот блок“, кои се цврсто заковани зад оградата на Железната завеса.

Ова е приказна за Тито, со кого пораснаа западните луѓе – и што е уште поважно, нивните водачи. Можете да го проверите во Енциклопедијата Британика, каде што е претставена на краток, лесен и разбирлив начин. Накратко, Тито е „технички“ – човекот кој го победи Хитлер, одби да влезе во кошарата на Сталин, балансирајќи го влијанието на тоталитарниот исток во Европа и одржувајќи некаква речиси демократија во Југославија.

Сликата на Тито е слика на антифашист и антисталинист. Бидејќи ЕУ е антифашистички и антисталинистички проект, тоа го прави Тито, во очите на западните луѓе, „добар“.

Но, одеднаш, нели, доаѓа Захариева и им вели дека Тито е како Хитлер. И, ако тврдењата на Бугарија кон Република Северна Македонија се сведат на ова, Македонците ќе престанат да го слават Тито. Ова го вели вицепремиер, за кој западните лидери знаат неколку многу важни работи, вклучително и дека тој бил гаваз на бугарскиот комунистички диктатор Тодор Живков, со што се гордее и денес. И во очите на западните луѓе, Живков воопшто не е во категоријата Тито. Напротив, Тато, за разлика од Тито е познат по својата сервилност кон Москва, како и по тоа што е првиот комунистички водач кој им понудил на Русите да ја нападна Чехословачка со тенкови летото 1968 година (нешто што Тито остро го осуди).

Тито наспроти тато? Нема западен политичар да го избере тато. Не постои такво нешто. Нивниот човек е Тито. Во оваа ситуација, да се избере Захариева наспроти Заев заради неговата наводна приврзаност кон Тито – ова не доаѓа предвид.

Ова е моментот на судирот на незнаењето на бугарските власти со тврдиот ѕид на реалноста. Оттука, и во ЕУ и во НАТО, на Бугарија се гледа како на партија со скршен ’рбет и нула политички авторитет. Ова е токму она што високите претставници на овие две организации ни го кажуваа во последните неколку недели. Во најдобар случај, жалиме што сепак испаднавме дека сме несмасно вмешани во темни балкански теми. Во најлош случај (има такви сигнали од НАТО) веќе нè гледаат како извор на нестабилност, а не како остров на здравиот разум во “бурето барут на Европа“.

Незнаењето убива.

Извор:  Дневник.бг