Ако тој навистина беше визионер пред петнаесет години, сè можеше да заврши поинаку. И за него и за Црна Гора. Ако тој заминеше по 21.05.2006 година, Црна Гора денес ќе беше членка на Европската унија, без процените на администрацијата во Брисел и европските медиуми за приватната држава, заробената правда, ендемската корупција, братството на политичарите и мафијашите, Спуж ќе беше полн со големи риби и медиумска сцена ослободена папагали и неуки.

Да не послушаше Мило неколку од нас „срамните“ уште во 2007 година, кога ќе му објаснивме зошто не е достоен за регионална мировна награда и зошто е вистинско време да оди и можеби да обезбеди пристојно место во историјата на Црна Гора, неговиот лик и дело денес немаше да се бранат некои како Мијаш и новинарката Тамара, прикажувајќи го Лидерот, децениски стар човек на Западот, како отфрлен и потрошен диктатор кога истиот Запад го изневери.

Ако Мило си ги спакуваше куферите во 2006 година, Црна Гора денес ќе се помиреше и немаше да биде вака расцепена, бидејќи мотото на владеењето на Ѓукановиќ во суштина беше окупаторско – раздели и владеј. Ако водачите на ДФ се марионети, тие не се нивни гласачи, ако Мандиќ и општеството ја гледаат Црна Гора како 27-та изборна единица на Србија, граѓаните кои гласаа за ДФ од некои сосема различни причини, пред сè поради владината политика – не се на тие позиции.

Една и пол деценија повеќето од нив беа третирани, лично од Ѓукановиќ и неговата пропаганда, како сомнителни и антидржавни елементи. Затоа, тие беа граѓани од втор ред, недостојни за државната служба или некаков земјоделски заем. Заедно со корупцијата, ова е и најтемната страна на владеењето на Мило.

Ако Мило се повлечеше веднаш по референдумот, многу пред таа поддршка од банкротираната Прва банка или Победа, пред тие 250 милиони донирани на Дерипаска и тајкуните, пред бизнисите на Лименка и Блажо, пред сите бомби, пукања и убиства, пред фашизмот и линчувањето на неистомислениците, пред грабежот на парите на луѓето од буџетски пропагандисти и интелектуалци, пред вистината на живите кои беа спречени од дијалог во ова општество со тоа што, како што напиша Балша, се направи минско поле и бојно поле – денес не би се погледнале едни со други, би се плашеле од иднината на секуларната држава, а таргетирањето на американскиот амбасадор како непријател ќе останеше привилегија и гордост на Милан Кнежевиќ и Андрија Мандиќ. Наместо да разбере зошто изгуби и како неповратно падна, Мило нè повикува на ново регрутирање, под знамето на наводната одбрана на државата. Да не бидеме, како што сам кажа, ако одбраната на неговата хибридна автократија е мерка за вистински патриотизам и лојалност кон Црна Гора.

Ако Мило барем сакаше да го слуша Ранко, кој иако доцни, објасни дека Црна Гора е поопасно окупирана одвнатре отколку однадвор, тој немаше да види слични оценки во минатонеделното соопштение на американските пријатели и партнери кои велат дека најголемата закана за демократијата е корупцијата кои беа избрани за да владеат“. Со заклучок дека „ниту една надворешна закана не може да се мери со опасноста од корупција одвнатре“. Корупцијата и грабежот извршени од ДПС и нејзините сателити, за нивен личен и партиски интерес, ја доведоа Црна Гора во должничко ропство. Затоа Црна Гора е на колена – за да застане на нозе, мора да се расклопат системот на управување и грабежот на Ѓукановиќ.

Да беше Мило поинаков, да се стремеше кон Просветителството и не кон автократијата, ќе се обидуваше на вистински начин да ги промени навиките и обичаите на луѓето наследени од минатото, наместо да ги гради врз нив својот апсолутизам и кукавичлук. Тој гордо рече дека Црногорците не заслужуваат подобро, наместо да направат сè за да ја направат државата пример дури и со несовршен полк. Моќта е огледало на луѓето, но искрената и вистински визионерска моќ ја прави најдобрата заедница со најлошите луѓе. Тоа е разликата помеѓу неодговорните и одговорни политички елити. Доцна е и Ѓукановиќ е премногу уморен за да може да го сврти тркалото на оваа позитивна страна. Излегува дека единствено што му преостанува е да се обиде да ја намали штетата. Како што реков пред некој ден: не е проблем да паднеш, проблем е да станеш.

Збогум, Мило.

Одамна не беше попаметен и подобар отколку од 30 август до пред неколку дена. Сега разбирам дека тоа беше измама и дека постапи мудро затоа што молчеше. Штом ќе прозбоеше се гледаше дека за тебе нема надеж. Повторно, како што би рекла Драгиња, се пречеше толку многу што не беше потребно да слушаме што зборуваш, доволно беше да го прочитаме твојот говор на телото. Трагедија е и за тебе и за Црна Гора ако нема друг избор освен тебе и твојот ДПС. Да не нема. Ако сме заложници на твојата моќ и автократија. Но, ништо чудно и ништо ново. Постои големо недоразбирање меѓу нас најмалку деценија и пол. Некои ја застапуваа државата за демократија и еманципација на граѓаните, а ООН за првиот милион, Првата банка и семејството. Кога некои рекоа дека има смисла истиот српско-хрватскиот јазик да се нарекува црногорски, ООН тоа го исмеа со нови букви и институти за јазик со цел да ја докажат единственоста на црногорскиот јазик и разликата во однос на српскиот јазик. Само што Џигијевата Вуковиќа и Ѓага на Радмила не бараа преводи на Камионџија и Доли Бел. Многумина од нас сугерираат дека позицијата и улогата на Црквата, која трае илјада години овде, и пред и по Свети Сава, треба да се решат во дијалог и со Српската православна црква и со Белград, и пред сè со Митрополијата и Амфилохије, за ООН да одлучи. Каква Библија, Исус од Назарет, Цариград, наспроти нејзиниот Главен одбор. Додека со години пишувавме за потребата од помирување меѓу мнозинството луѓе, браќа и соседи, ООН и нејзиниот партнер од Белград и неговите марионети во Црна Гора изградија политика на две малцинства, црногорски и српски, и голем ѕид меѓу нив.

Но, што повеќе да му се каже и да му се напише. Возот помина. Штета, и сè можеше да се одвива поинаку. И за Црна Гора, но и за Мило.

Извор. Вијести