Познавачите и почитувачите на ликот и делото на Стефан Сидовски-Сидо (Скопје, 1946-2019), легендарен професор по филозофија и филм, филмски аматер, филмофил, проследувач и проучувач на филмот, мислител и урбана легенда, ќе можат да ги збогатат своите сеќавања и искуства преку веб-страницата sido.mk, која е поставена во интернет-просторот и на некој начин претставува виртуелен меморијален „музеј“ на неговата ретка личност во скопското и македонското културно милје. По неговата смрт, неговото семејство, пријатели, почитувачи, некогашни ученици и соработници се здружиле во благородна мисија да создадат архива која „нема друга претензија освен да биде нежно сведоштво за еден ваков вид на недостиг“.

– По смртта на Стефан Сидовски-Сидо во неговиот дом беа пронајдени двесте четириесет и две целосно испишани тетратки од различен формат, чиј вкупен број на страници, во ракопис, не е помал од триесет и пет илјади; од желбата истите прерано да не му припаднат на неизбежниот заборав – а со тоа да биде и неправедно обесмислен повеќедеценискиот интроспективен напор на една исклучителна личност – се роди идејата за веб-страница. Замислена како сеопфатна дигитална архива, истата содржи и дел од објавените текстови на Сидо, речиси сите негови аматерски филмови (како и неговиот единствен професионален филм, „Образ“), неколку интервјуа и излагања по различни поводи и сосема мал избор од туѓи сведоштва и спомени за неговиот живот и дело – стои запишано на веб-страницата.

Оставината на Сидо (пишана и филмувана) е истражена со исклучителна педантност и интернет-страницата допрва ќе биде збогатувана со објавување визуелни (филмски) материјали и текстови за Сидо од неговите современици: „Илјадниците страници споделени овде не можат да служат како замена за присуството на Сидо. Дури и напротив, за многумина кои го знаеја и имаа можност поредовно да разговараат со него, овие страници веројатно само ќе го направат повпечатливо самото негово отсуство. Но, токму тоа е и една од главните причини поради која се одлучивме да ги споделиме: веруваме, искрено и длабоко, дека светот е сè уште подносливо место за живеење само заради тоа што повремено низ него ќе проскитаат луѓе чие отсуство е ненадоместливо и не признава сурогати“, напишале агилните истражувачи на неговото дело.

(Текстот е објавен во „Културен печат“ број 70, во печатеното издание на „Слободен печат“ на 27-28 февруари 2021)