Минатиот викенд (13 февруари) во Кино „Фросина“ во Младинскиот културен центар премиерно беше прикажан „Обичната Ели“, дебитантски краткометражен игран филм по сценарио и режија на Лавинија Софрониевска. Главната улога ја толкува Изабела Новотни, а продуцент е Ивана Шекуткоска.

Приказната за осаменоста на денешниот човек, кој се губи во рамките на секојдневието, е инспирирана од реалноста и прецизно е доловена во дебитантскиот краткометражен филм на овој исклучително креативен тим.

Приказната е обична, како и осамената Ели, на која секој ден и е ист. Ја мрази својата работа како чувар во музеј, а единствен пријател ѝ е златната рипка.

Прашана за улогата што ја однесе во светот на желбите и на внатрешното прочистување, актерката од Театарот за деца и младинци, Новотни нагласи дека предизвик и е повторно да биде на филм.

– Мило ми е што се сними филм за сите нас, тоа е тема која допира. Предизвикот е голем, бидејќи обичната Ели е секој од нас. Сите се пронаоѓаме, се препознаваме на некој начин во неа, зашто секој од нас има мечти што сака да ги исполни, а живее во некоја рамка што не дозволува да излеземе, и колку и да пробуваме, или немаме храброст, или не можеме. Се работи за или-или, или не сакаме или не можеме – вели Новотни за „Културен печат“.

Другите улоги ги толкуваат Кирил Пенушлиски и Тамара Ристоска. Продукцијата е на „Минимал Колектив Скопје“. Директор на фотографија е Владимир Самоиловски, сценограф Симо Бранов, костимограф Жаклина Крстевска, а шминката е на Жанета Димитриевска. Дел од сценографијата се дела на уметникот Синиша Кашавелски, како и инсталации на уметницата Весна Стефановска.

Харизматичната режисерка Софрониевска, која одлично го долови ликот во кој многумина се препознаа, ни раскажа како е родена приказната, подоцна преточена во сценарио.

– Целата приказна за Ели е инспирирана од лик кој постои во реалноста. Пред неколку години, во еден локален берлински музеј, вниманието ми го задржа жената која работеше како обезбедување. Делуваше како и самата таа да е дел од поставките во музејот. Бидејќи секогаш носам со себе и тетратка, веднаш ги запишав во неа основните физички карактеристики на оваа жена; како ја носи косата во плетенки, начинот на кој ги држи рацете зад грбот, начинот на кој седи и бесшумно се движи. Веднаш напишав и кратка приказна за неа. Си замислив што би било доколку таа сака, ете просто да си отиде од музејот и да го напушти засекогаш. Жив експонат кој се решава да излезе од музејот.

Неколку дена подоцна го развив синопсисот за краткиот филм во кој некако природно ја вметнав и рибата како нејзина пријателка и како мотив за сликите од изложбата. Рибата беше единствениот пријател за Ели кој би бил доволно тивок за да не го наруши мирниот свет кој го измислив за неа – ни изјави Софрониевска.

Инаку, снимањето било дополнителен предизвик, бидејќи како што објасни продуцентката Шекуткоска, се одвивало во екот на пандемијата.

– По извесна пауза бевме едни од првите кои започнаа со снимање. И покрај тоа што филмот се снимаше четири дена, беше навистина неизвесно дали ќе може да го реализираме снимањето до крај. Среќата нѐ послужи и со добрите подготовки и одличниот тим кој работеше на филмот, благодарни сме што успеавме успешно да го реализиравме – нагласи Шекуткоска за „Културен печат“.

„Осаменоста на денешниот човек, живеењето во рамки и аквариуми и внатрешниот крик за слобода се главниот мотив на овој краток филм, но дали се и доволен мотив за Ели да замине заедно со рипката кон водата за која и двете мечтаат“, е дел од описот на филмот што публиката го доживеа како големо освежување.