Српскиот актер Славко Штимац, роден во Хрватска, уште како дете стана голема ѕвезда на југословенскиот филм, а кариерата ја започна со само 12 години, во 1972, кога глумеше во наградуваната детска драма „Осамениот волк“. Низ својата богата, повеќедецениска кариера, Штимац зборува најмногу и најчесто преку ликовите што ги толкува во филмовите, сериите и театарот. Во ретките медиумски настапи, со својата скромност и пристапност ги шармира колегите и јавноста и оправдано го носи епитетот што го следи со децении – „вечното момче“. Тој има остварено повеќе од 80 филмски, телевизиски и сериски улоги, а публиката најчесто го препознава по улогите во продукциите „Лажливо лето ’68“, „Коj тоa таму пее“, „Се сеќаваш ли на Доли Бел?“, Андерграунд“… Во последните неколку години има забележителни улоги во сериите: „Убијците на татко ми“, „Црна свадба“ и „Сигнална зона“.

Штимац во интервју за порталот БУКА зборуваше за своите почетоци, за 50-годишната кариера, за неговите размислувања и за наградите.

На прашањето кој е рецептот против минливоста, актерот вели:

„Не знам, но не сум единствениот. Еве, кога ја гледам колешката Бранка Веселиновиќ, таа има 104 години и сè уште работи. Сè уште е многу активна и сталожена, весела и весела, и прекрасна, навистина секоја ѝ чест. Дали сè уште сум релевантен, не е мое да зборувам. Едноставно, сакам да работам и се чувствувам позрело од кога било за нови работни места. Веќе имам некое вредно искуство и ми се допаѓа. Мислам дека секој човек сака да работи, тоа е нешто што ме исполнува, треба да се биде активен. Попрво би рекол дека сум реален, ми се чини дека за тоа се работи“.

Штимац остро реагира на тврдењата дека во поранешна Југославија немало слобода и дека општеството билоо заробено.

„Немало слобода во Југославија? Не знам кој го кажува тоа, а често наидувам на таа глупост, дека немало слобода. Не се сеќавам дека било така. Имаше доста голема слобода. Човек можеше да спие безгрижно во парк или да прави слични работи. Тоа е вистината, беше мирно и безбедно. Луѓето работеа, твореа. Имаше многу малку филмови кои беа под некаква цензура, но тие сепак беа прикажани подоцна. Не е дека некој бил затворен или прогонет поради тоа. Мислам дека е целосна глупост да се каже дека имало репресија во Југославија или слично. Претпоставувам дека има наши современици кои пораснале во таа земја. Јас никогаш не сум бил член на Партијата, на Сојузот на комунистите, а не биле и повеќето луѓе што ги познавам и не гледам дека некој поради тоа бил лишен од нешто. Навистина мислам дека луѓето зборуваат напамет, а не знам зошто родителите не им кажуваат. Веројатно не ги ни прашуваат. Не е сѐ како што изгледа“, вели познатиот актер.

Дел од семејството на Штимац живее во Загреб, а тој постојано е на линија Загреб-Белград. Вели дека не се смета себеси за српски или за хрватски, туку дека тој може да биде само југословенски актер, бидејќи и денеска работи во повеќето поранешни југословенски републики.