Како поминал разговорот помеѓу Груевски, Мицкоски и Николовски во Будимпешта ќе дознаеме за помалку од 24 часа. Натегањата околу составот на пратеничките листи станале толку драматични – ако им верувам на моите добро упатени извори во опозицијата, Груевски бара 12 добитни пратенички места за неговите луѓе во партијата, плус уште 6 за кои инсистира Ѓорге Иванов, а кои би се „маскирале“ под „новите“ носители на листите во 6-те изборни единици – што веќе не можеле да се решаваат преку посредници и несигурните телефонски координации.

Мицкоски имал нешто поинакви идеи од таа на пратеничките листи „да ги спасува“ партиските колеги, извршители од време на владеењето на Груевски. Неговиот аргумент, наводно, бил рационален, бидејќи со такви кандидати партијата не може да се надева на изборен успех во април, на што упатувале и испитувањата на јавното мнение кои се правени за изборните потреби.

Груевски инсистирал на цела дузина свои блиски соработници партијата и на овие избори да им обезбеди пратенички имунитет, по цена и да не се освои власта. Тоа е можеби и разбирливо, бидејќи целата таа дузина е исправена на тековни обвинителни клупи каде, ако се разочараат, можат да почнат неконтролирано да сведочат за кривично-правни настани кои го засегаат не само Груевски, туку, имено, и изборниот резултат на опозицијата. Не е Мицкоски единствениот со кого комуницира Груевски во Скопје.

Држ-недај, долги убедувања и од двете страни, кои морало, во последен момент, да се расчистат тет-а-тет во Будимпешта. Логично е што за потребите на овие расправии некој ги пуштил и неодамнешните „поздрави“ од прислушуваните разговори на Антонио Милошоски, за да ја покаже силината на своите „аргументи“.

Како што можеше и да се очекува, вистинските намери на опозицијата ќе се отсликаат на нивните кандидатски изборни листи. На секои избори, за сите партии, тоа е најделикатното предизборно кадровско и политичко прашање. Впрочем, и СДСМ преку тукушто објавените кандидатски листи очигледно „исплаќа“ долгови за некои од тешко донесените одлуки во минатиот состав на Собранието.

Но, за ДУИ и за ВМРО-ДПМНЕ овие избори се клучни за да се види суштината на идните политики што планираат да ги водат, како еден вид на кадровско „демаскирање“ на вообичаените мед-и-млеко-бла-бла-бла наративи што ги форсираат нивните предизборни пропаганди.

ДУИ се определи за целосен континуитет на тимот кој е 17 години на власт. Али Ахмети се обложува дека со истите луѓе повторно ќе се најде во постизборна ситуација да биде коалицискиот „кинг мејкер“ и за идната влада. Проблемот за ДУИ е што, ако тој облог на Али не му успее, нема да успее ни насушно потребната среднорочна внатрешна реформа на партијата, бидејќи сегашната кадровска структура ќе биде парламентарно „забетонирана“, а без клиентелистичката „поддршка“ како главен резон за сопствената партиска опстановка.

Слично е и кај ВМРО-ДПМНЕ: ги изгубат ли изборите со кадровскиот „тикет“ од Будимпешта, Мицкоски заминува од челото на партијата, можеби разочаран, но и комплетно растоварен од какви било понатамошни обврски, на што упатува и неговата одлука да не се кандидира ни за пратеник. Партијата, пак, слично на ДУИ, ќе остане „заглавена“ во опозиција, „забетонирана“ со пратеничките кадри на Груевски во продолжена автодеструкција.

Всушност, и ДУИ и ВМРО-ДПМНЕ (доколку Мицкоски потклекне на инсистирањата на својот ментор) и на овие избори се надеваат на победа со слични кадри и „копија“ на политичките заложби како и во 2016 година, кога Груевски нестрпливо ѕиркаше зад завесата на еден од прозорците во Белата палата, очекувајќи го Али за повторно да состават заедничка влада. Али не дојде.

Обете партии се однесуваат како ништо – тектонски! – да не се променило во Македонија во изминатите три-четири години. Нема подобар доказ за тоа дека во земјава, на овие избори, навистина ќе се бира помеѓу минатото и иднината.