Ако Захариева сака да не замолчи, не мора и нашите да не замолчуваат. Демек од тоа што јавноста коментира и и се потсмева на глупостите и на навредите на Захариева, Македонија нема да стане членка на ЕУ?

Како основно, во Македонија има слобода на говор и на медиуми. Тие не се контролирани од власта, и не знам што очекува госпожа Захариева дека ќе направи, ако кука по Европа и по бугарските независни или „независни“ медиуми, дека имало говор на омраза и некаков сексизам за кој немало место во Европа. Министерката Захариева може да зборува за говор на омраза само ако тој постои во институционална форма, ако такво нешто е содржано во образованието, во администрацијата, ако такви изјави даваат официјални лица на државата, онака како што таа си дозволува да зборува и омаловажува, не само во медиумите туку и на официјални прес конференции. Се друго е слобода на говор. Ако сака преку нашата Влада да издејствува молк во јавноста, и ако во тоа успее, ќе биде срам за нашата власт.

Владините луѓе смеат да молчат и да бидат „возрасни“, никој тоа не им го брани. Но, тие не смеат тоа да го бараат од јавноста, а уште помалку да казнуваат. Колку тие повеќе молчат, толку повеќе Бугарите зборуваат. Ако тие не сакаат да му кажат на бугарскиот двоец дека е доста со навредите и лагите, тогаш нека остават јавноста тоа да го каже: „Замолчи веќе еднаш Екатерина!“ Ти очигледно не работиш на зближување на двата народи и тебе треба најпрвин твоите сограѓани да те замолчат.

Но, очигледно Бугарската Влада решила на тој начин да ја турка антимакедонската кампања и дома, и во рамки на Унијата.

За разлика од нив нашата дипломатија невидено европски дејствуваа и постигна максимален успех, колку објективните околности го дозволуваа тоа. Поради тоа Македонија се стекна со исклучително висок рејтинг во европската јавност. Колку и да изгледа противречно, во тоа свој голем придонес имаше и тотално неевропското однесување на бугарската дипломатија кое не наиде на разбирање во европските медиуми и коментари на експертите и на претежно поранешни, но влијателни функционери и политичари.

Оттаму се чини дека македонската дипломатија „дипломатски“ подобро работи, одошто јавно настапува. Затоа што понекогаш молчи кога треба да зборува и обратно, млати празна слама кога треба да молчи.

Ако досега, молчеа, нека молчат и натаму. Што ги спопадна наеднаш, по ветото од Бугарија, (или од ЕУ), да истрчаат со нивните познати банални флоскули „Немаме план Б“, „Македонија нема алтернатива“! Дури и да е така. Кон кого се упатени тие пораки, кон домашната јавност, или до европската? Ако е до нашата, зошто, се плашат дека ќе се развие евроскептицизам во Македонија? Па што, тие се најмалку виновни за тоа. Нека му ја мисли тој што создава такво расположение, кое секако е легитимно. Ако е пак порака до европската политчка јавност, не знам што дипломатски има во неа? Демек ние без вас не можеме, иако вие не не сакате!!! Тоа е детски, а не возрасно однесување.

„Возрасна“ власт не смее да создава мнение во домашната јавност дека е стратегиски соочена со ќорсокак, дека државата нема алтернатива. Тоа не е рационално, ниту корисно. Секоја власт, секоја држава, секој човек мора да има, а ако нема да создава план Б. Тој не мора да отстапува од планот А, но мора да се адаптира и сообрази со дадената реалност.
Инаку ваквите изблици на безизлезност создаваат немир кај граѓаните.
И во дипломатијата како и во животот има моменти кога треба да се дејствува, кога треба да се молчи, кога треба да се зборува и понекогаш кога треба да се удри на маса.
Само треба да процениш кога.