Ова е тешко и чудно доба кога поимањето за човечкото и човечноста се трансформира со неподнослива леснотија, а непосредното минато се чини безначајно и далечно, како да не ни се случило нам. Погубна е рамнодушноста и леснотијата со кои се напушта јадрото на тоа што нѐ прави разумни битија што градат, негуваат и бранат вредности. Моралот е како последната жолта пара во испотените раце на коцкарот кој ја става на зелената чоја што смрди на порок и губитоци, со трескавична и неугаслива жед да се стекне со лесни и брзи пари.

Човековите права и слободи не се светкава одора што се носи на свечености и банкети, вредностите на човекот не се апарат на бензинска во кој се ставаат жетони за да се добие кафе во картонска чаша која потоа се фрла. Тоа не се поими за во крстозбор. Со нив и за нив се живее, се бори и се гине (вистински). Тоа е повик, лична мисија што не може никој да ја наметне однадвор, како да е команда, работен налог или униформа. Тоа е внатрешна потреба, убедување поцврсто од сите оклопи на светот, постојано тивко соочување со самиот себеси, далеку од урокливиот поглед на светот.

Кога плиткоста и сјајот на функциите и парите стануваат врвна „доблест“, а човечноста е како лимена кутија со целулоиден црно-бел филм во зафрлена филмска архива, тие што го слушнале повикот на човековите права во себе се последната брана на човекот.

Нека звучи патетично, но само малку подлабок поглед ќе ни открие дека не се потребни академии, телевизии, масовни собири или скапи политички кампањи за да прогласиме херои на слободата, правдата и еднаквоста. Тоа може да биде секој од нас. Тоа, впрочем, е и единствениот начин – тивката внатрешна одлука да се прифатат човечките вредности и да се бранат човековите права по секоја цена, во секое време и на секое место, со самопрегор и докрај. Сѐ друго е реклама. Сѐ друго е бескрајно и безлично пространство загадено од суети и алчност.

Го гледам она огромно политичко мочуриште во кое виреат лигави мутанти кои крадат мисли и идеи, а потоа самите тврдат дека другите живеат во мочуриште. Ги гледам како самите се китат со медали и тврдат дека се чесни и доблесни. Ги гледам нивните остри канџи, но и нивниот паничен страв дека нивното мочуриште ќе пресуши, ако не успеат да го отрујат општеството со своите отровни излачувања.

Но затоа постојат островите на слободата каде што секојдневно се изработува муницијата за беспоштедната битка за човекови права и слободи. Тоа се домовите на борците во битката за одбрана на човечкото и човечноста, со широко отворени врати за сите што ја имаат истата мисија.

Да, на „Слободен печат“ мислам. Тој што ги издржа и знам дека ќе ги издржи сите обиди да се потопи во отровното мочуриште на разбојниците и кој денеска се отпечати по двеилјадити пат. 2000! Честито на сите хероини и херои! Истовремено, мислам и на домот на човековите права и слободи што заедно со моите другарки и другари го градиме 20 години и кој го нарековме едноставно: Цивил. И чии идеи и дела не можат да се замислат без постоењето на островите каков што е „Слободен печат“. Заедно сме во оваа битка и заедно ќе останеме.

Чест и привилегија е да се биде автор на страниците на овој весник. Чест и привилегија е секојдневно, под прстите да се чувствува магичното шуштење на хартијата, што за слободољубивите е насмеан потсетник на слободата, а за други заглушувачки татнеж на тоа што ги чека атентаторите на човечноста.