– Пред еден месец добив симптоми на ковид-19, па сакам да го споделам моето искуство, со надеж дека некој нешто ќе научи, а на други пак ќе им помогне во закрепнувањето, кои иако се наоѓаат во иста ситуација, за тоа не се охрабриле да зборуваат.

Најпрво сакам да споделам дека речиси година и пол почитувавме и јавно препорачуваме мерки и само-свесно се заштитувавме од вирусот, задолжително носејќи маски и држејќи дистанца, со и онака мал број на луѓе со кои се сретнуваме. Сепак едно мало невнимание, може да нè чини многу скапо.

Од самиот почеток испраќаме пораки како луѓето треба сами да се пријават ако приметат симптоми кај себеси или кај некој што го познаваат, што е главна мерка во спречување на вирусот да се шири. За жал тоа не е случај во земја со толку ниска свест. Заразените од ковид ниту се тестираа ниту се пријавуваа, мислејќи дека некој ќе ги прогласи за виновни што се заразени. Напротив, виновни се и сносат одговорност ако не постапат според мерките. Да повториме: со идентификување и изолација на болниот се спречува ширењето на вирусот! Исто како кога детето на школо ќе ви фати вошки, па никој ништо не пријавува сè додека не ја стават целата училница во карантин.

Е сега да раскажам за мојата приказна. Ме зарази асимптоматски преносител во Охрид, кој дури кога го доби својот позитивен резултат од пцр тест, не ми се јави да ми каже, туку јас од друга страна требаше да разберам.

И покрај тоа што мислев дека се работи за обична настинка, се тестирав штом стигнав назад во Дојран, и по добивање на позитивниот тест веднаш ги контактирав луѓето (вкупно тројца) со кои имав контакт тие денови. За најголема среќа и можеби божја воља вирусот не сум го пренела на никој, што ми олесна.

Ми препишаа десет дена изолација. Се чувствував добро, не дигнав температура, не кашлав многу, не се заморував по скали, сè изгледаше добро освен првите три дена со симптоми на класична настинка (грло, крајници, течење нос и кивање). Една работа што беше многу интензивна беше психолошкото влијание на вирусот преку изразена депресија, несигурност, себе-обвинување. Дали ви звучи познато?

Додека седев во изолација и ги слушав работници што работат на улицата како киваат и кашлаат, знаев дека сигурно кај барем секој втор од нив се работи за ковид, а не за настинка. Но дали тие луѓе би можеле да си дозволат по 3-4000 денари за да направат тест, и уште едно чудо пари за додатни испитувања, набавка на витамини и суплементи? Или поедноставно и по евтино, ќе си продолжат со нормалната работа заразувајќи секој ден нови луѓе, од кои за жал многумина и не го преживеаа вирусот.

Она што ми помогна да ја надминам, навидум благата форма на зараза беше: многу течности, многу витамини и суплементи, хомеопатски препарати од мојата мајка Др. Милена Илиевска (лекар и хомеопат) Милена Илиевска – Арсова медитација и јога техники за дишење од мојата драга Теодора Костовска. Како и да е, каде погрешив?