По цели 17 години, прекрасно е што сношти повторно се врати манифестацијата „Глумците пеат“, во Националната опера и балет, во полн сјај.

За жал, шоуто се одржа без неговиот татко, актерот Марин Бабиќ кој почина лани, но Бабиќ како да беше присутен во секој стих и во секоја нота отсвирена од „Биг бендот“ на Љупчо Мирковски. И почна носталгично, со Марин на бим, враќање на неговиот шарм во Универзалната сала пред години, а овогодинешниот водител Лаза Манасков шеретски го поздрави: „Марчо, слушаш ли што аплауз доби? Види го, се сместил во ложа горе“, рече актерот.

Публиката си го кажа своето, фалел силниот глас на Тања Кочовска на сцената сите овие години. Тања остана присутна на актерската сцена, но за жал, не и на музичката, па вчера беше ретка привилегија пак да се слушне. Царицата имаше царски настап, со „Џелем Џелем“ и трубачи.

Но, и невидено шоу во дует со Гордана Ендровска и „Признавам“ од Маријана и Росана. Двете актерки, внесени во улогите на близначките пејачки, се симнаа од сцената, се прошетаа низ публиката и седнаа во скутовите на двајца различни мажи, по нивен вкус.

Жаклина Стефковска исто заслужува големо браво. Не е шега толку оригинално да ја доловиш Уснија Реџепова во „Животе мој“, со толку добра вокална и сценска изведба.

Импресивна и драматична беше Весна Бејби Петрушевска, а ја избра баладата на шефот на Биг бендот, Љупчо Мирковски од Тоше Проески, „Го лажам секој нов рефрен“. Бејби го слече палтото и ја покажа маицата со потписот на Тоше на грбот, пеејќи една од неговите омилени песни.

Јелена Јованова исто така избра голем залак во кој одлично се покажа, „Ти си тој“ од Лидија Кочовска. Публиката се израдува од нејзиното присуство, таа ги поздрави во стилот на Јелена од Драчево од „Преспав“, а на крајот таа ги собу чевлите.

Васил Зафирчев достоинствено побара минута молчење за сите актери кои не се меѓу нас и имаше одлична изведба на „Осамен“, во првиот дел пониско отпеана, а во вториот, за октава повисоко.

Ѓокица Лукаревски беше еден од старите легендите на „Глумците пеат“. Се пошегува дека по години припаѓа на српското шоу „Никогаш не е доцна“ и мајсторски ја испеа „Кажи зошто ме остави“. Ги поддржа младите актери кои беа во голем број на сцената и за публиката ќе беше полесно ако пред почетокот се поделеа програми, за да на сите им биде појасно кој е кој. Имаше вкупно 35 песни.

Драган Спасов-Дац на најубав можен начин со го прослави 60-тиот роденден на сцената, и публиката симпатично го поддржа во кореографијата за „Како Вардар“ и му испеа придружни вокали.

Тино и Атанас избраа оригинална песна, вистинската скопска младешка химна од деведесеттите „Како кучето мое“. На Дритон Вејсели одлично му легна „Sway“, а Жарко Димовски исто така се покажа во насловната тема од „Кум“.

„Во Битола сите ме знаат, ме викаат Маја глумицата, но за вас сум нова“, рече актерката Маја Андоновска- Илиејвски и ја испеа „Свирете ја зајди, зајди“, воодушевувајќи ја публиката со перфектно чистиот и силен вокал. Не секој може да ја „симне“ Олгица Христовска, а на Маја, сестрата на поп-пејачот и автор Димитар Андоновски, тоа ѝ успеа.

Вреди да се спомнат уште многуи настапи. На Адриан Азири, Ели Клинчаревска- Младеновска, Нина Дејан, Нино Леви, Горан Трифуновски, Марина Поп- Панкова, Петар Горко, Арна Шијак, квартетот: Билјана Драгичевиќ, Гордана Ендровска, Кети Илиевска и Калина Наумовска, емотивниот говор за Марин Бабиќ на Атанас Тановски и неговата француска шансона.

Од младите актери, воодушеви Тина Трпкова со феноменална имитација и гласвона изведба на „Црно и бело“ на Калиопи, но и Слаѓана Вујошевиќ која избра можеби најтешка песна, „Што те нема“ од Лидија Кочовска.

„Глумицте пеат“ го вратија Маја и Ира Бабиќ, ќерките на Марин, а го режираше Дејан Пројковски кои на крајот се појавија на сцената. Манифестацијата на глумците, изведена со фантастичен „Биг бенд“ како во старите добри времиња треба да е поттик за државата, да поддржува што повеќе проекти со оркестри на сцената, на која следен пат ќе се најдат и пејачи.

Шоуто заврши со порака дека „Шоуто мора да продолжи“, а ја испеа Бојан Стојков заедно со сите глумци на сцената, во чест на Марин Бабиќ, кој да беше тука, сигурно дека ќе беше многу горд.