Семејствата на луѓето Рохинџа заробени во западниот дел на Мјанмар очајно се обидуваат да стапат во контакт со најблиските откако викендов пожарите принудија до 200.000 луѓе да избегаат и предизвикаа масовно уништување на домовите.

Рохинџите во оваа земја долго време беа цел на масовни злосторства и принудно раселување што многумина, вклучително и експерти на ОН, го сметаат за геноцид, извршен од армијата на Мјанмар. Сега Рохинџите се најдоа меѓу завојуваните страни во сè посуров конфликт што предизвика уште поголемо насилство врз оваа мнозинска муслиманска заедница, пишува Си-Ен-Ен.

Откако ја презеде власта со пуч во февруари 2021 година, војската води граѓанска војна против етничките вооружени групи и силите на народниот отпор низ Мјанмар.

Во западната држава Ракин, Армијата Аракан, моќна вооружена група на етничко малцинство која се бори против воената хунта во Мјанмар, тврди дека освоила град со претежно Рохинџи во близина на границата со Бангладеш.

Има извештаи од активисти и жители на војниците на Аракан кои палеле и ограбувале домови на Рохинџи во градот Бутидаунг, ги спречувале луѓето да се вратат дома, ги одземале мобилните телефони и им се заканувале со убивање на оние кои се обидуваат да контактираат со семејството во странство.

Затемнувањето на интернетот и телекомуникациите во земјава наметнато од хунтата го оневозможува разговорот на роднините со членовите на семејството таму, а новинарите, активистите и меѓународните мониторинг групи да дознаат што точно се случува.

Поетот Фарук, кој живее како бегалец во соседен Бангладеш, изјави за Си-Ен-Ен дека поголемиот дел од неговото семејство се уште е во Бутидаунг, но тој не може да дојде до нив од саботата.

„Тогаш мојот зет ми кажа дека моето семејство е раселено, а мојот дом е запален од армијата на Аракан“, рече Фарук.

Активисти за правата на Рохинџите и поранешни функционери рекоа дека околу 200.000 луѓе биле принудени да ги напуштат своите домови поради пожарите и дека многумина, вклучително и жени и деца, поминале неколку ноќи криејќи се на отворени оризови полиња без храна и лекови. Има информации и за непотврден број жртви.

Си-Ен-Ен не може самостојно да ги потврди овие извештаи, но сателитски снимки покажуваат големи пожари што го зафатија центарот на Бутидаунг во саботата наутро и продолжија да горат во текот на викендот.

Податоците од далечинско набљудување собрани од системот за управување со ресурси за информации за пожар на НАСА сугерираат дека пожарите се ширеле во раните утрински часови, додека сателитските снимки собрани од компанијата за вселенска технологија Maxar покажуваат широко распространето уништување низ Бутидаунг тој ден.

„Целиот град гори. Неколку куќи се оставени недопрени, само неколку“, рече Неј Сан Лвин, активист по потекло од Бутидаунг и ко-основач на Коалицијата Слободни Рохинџи.

Насилството потсетува на нападите врз заедницата Рохинџи без државјанство во 2016 и 2017 година, кога војската на Мјанмар започна брутална кампања на убиства, силувања и палење што во моментов е предмет на истрага за геноцид во Меѓународниот суд на правдата.

Се проценува дека околу еден милион Рохинџи сега живеат во најголемиот бегалски камп во светот во Бангладеш, откако стотици илјади избегаа од воените „операции за расчистување“.

Многу од оние кои остануваат во Мјанмар живеат во услови слични на апартхејдот и се соочуваат со сериозни ограничувања на движењето, образованието и здравствената заштита.

Армијата и владата во главниот град на државата Ракин држат повеќе од 100.000 Рохинџи во кампови за раселување во последните 10 години. Други тргнаа на опасни патувања со брод во Индонезија, избирајќи да ги ризикуваат своите животи на море наместо да трпат нехумани услови дома.

Младите мажи Рохинџа, исто така, се соочуваат со принудно регрутирање од страна на хунтата, Армијата на Аракан и вооружените бунтовнички групи Рохинџа, како во Мјанмар, така и во камповите во Бангладеш, каде што насилството на бандите ескалира.

Експертите од Специјалниот советодавен совет за Мјанмар во неделата предупредија дека Рохинџите повторно се изложени на ризик од геноцид и го повикаа Советот за човекови права на ОН да свика специјална седница за да се справи со влошената ситуација со човековите права во Мјанмар.

Комесарот за човекови права на ОН, Волкер Турк, во неделата рече дека „ова е критичен период, кога ризикот од нови злосторства е особено акутен“.

Борбите меѓу Армијата на Аракан и Армијата на Мјанмар избувнаа во ноември откако пропадна несигурниот прекин на огнот. Армијата на Аракан постигна значителни територијални придобивки во државата Ракин во последните месеци, објавувајќи минатата недела дека ја презела контролата врз сите воени бази на хунтата околу Бутидаунг, како и врз самиот град.

Аунг Кјав Мо, советник за Рохинџа во владата на национално единство во сенка на Мјанмар – продолжение на администрацијата соборена со државен удар – во саботата напиша дека Армијата на Аракан им наредила на жителите да го напуштат градот деновите пред нападот.

Населението на Бутидаунг се зголеми во последните недели бидејќи жителите на околните села бегаат од борбите.

Неј Сан Лвин од Слободната коалиција Рохинџи – кој успеа да разговара со неколку жители на Бутидаунг – рече дека во 21:30 часот по локално време17. На 10 мај, војниците на армијата Аракан влегле во градот и набргу потоа почнале да палат куќи. Извештаите, исто така, сугерираат дека воздушни напади и артилерија на хунтата го погодиле Бутидаунг истиот ден.

„Ги прашав кој го води горењето. Тие рекоа дека членовите на Армијата на Аракан дошле во градот и почнале да пукаат во воздух и да ги предупредуваат луѓето да излезат од своите куќи или ќе бидат живи запалени“, рече Лвин.

Џон Квинли, директор на групата за човекови права Fortify Rights, рече дека тоа е очигледно уништување на цивилната инфраструктура, вклучително и цивилни домови.

„Во Бутидаунг, хунтата спроведуваше артилериско гранатирање и воздушни напади во изминатите неколку дена, а Армијата на Аракан подметна палење во текот на викендот“, рече Квинли.

Портпаролот на армијата на Аракан, Каинг Ту Ка, во петокот вечерта на Телеграм напиша дека вооружената група „ги евакуира муслиманските заедници во Бутидаунг и им обезбедува храна, засолниште и медицинска нега, вклучително и деца, жени и постари лица“.

Армијата на Аракан негираше дека го запалила градот, пишувајќи во соопштението од 20 мај дека се придржува до нејзините принципи на борба според воениот кодекс на однесување и никогаш не цели на невоени објекти. Ја обвини војската на Мјанмар, заедно со сојузничките милитантни групи Рохинџа – кои ги нарекува „бенгалски терористи“ – за уништување на Бутидаунг.

Армијата тврди дека на 17 мај војската на Мјанмар извршила продолжен воздушен напад врз селото Бутидаунг до полноќ. Во претходното соопштение на армијата на Аракан од крајот на април се вели дека домовите на немуслиманите кои живеат во Бутидаунг биле запалени во нападите на „Бенгалските муслимански терористички групи поддржани од хунтата и други муслимански милитанти неодамна вооружени и обучени од хунтата“.

Фарук, чие семејство беше принудено да избега од пожарот, вели дека армијата на Аракан ги запалила селата и домовите на Рохинџите. Во тоа време немаше активни битки со војската. „Кога мојот семеен дом беше запален, а мајка ми мораше да го напушти селото, немаше борби во Бутидаунг. Таму нема војска, нема база, нема хунта“, рече Фарук.

Тој рече дека војниците на армијата на Аракан ги предупредиле жителите таму да не контактираат со луѓето кои живеат во странство и дека секој што ќе биде фатен со бангладешска СИМ-картичка ќе биде погубен. Неј Сан Лвин тврди дека слушнал извештаи за војници на армијата Аракан како земале пари и мобилни телефони од бегството од Рохинџи: „Тие се плашат дека имаат снимки како ги палат своите куќи.

Во последниве недели, жителите на Бутидаунг беа изложени на зголемено насилство од страна на силите на хунтата, велат групите за човекови права. Сателитските снимки од Planet Labs, добиени од CNN покажуваат дека западните населби биле погодени од пожар во средината на април, а мостот Пан Зин Чаунг – клучна артерија на источниот раб на градот – бил уништен пред подметнувањето пожар во петокот.

Хуманитарните канцеларии на Лекари без граници во градот беа опожарени на 15 април.

„Добиваме извештаи за повеќе од 200 домови кои се изгорени и сведоци сме на илјадници луѓе кои се раселени поради насилството, барајќи засолниште во областа веднаш спроти нашата канцеларија“, рекоа тогаш Лекари без граници.

Вака настана хуманитарна криза во сојузната држава Ракин, каде што жителите бегалци немаат пристап до храна или чиста вода.

„Воопшто нема невладини организации, кој ќе им дели храна? Армијата на Мјанмар го блокираше секој пристап. Тие исто така ги затвораат луѓето во овие села. Не им е дозволено да си одат“, рече Неј Сан Лвин.

Насилството наиде на осуда од групите за човекови права и меѓународната заедница, кои повикуваат на прекин на борбите, заштита на цивилите и испорака на хуманитарна помош за Ракин.

Портпаролот на Стејт департментот Метју Милер рече дека САД се длабоко вознемирени од извештаите за зголемено насилство во државата Ракин и предупреди дека постојат ризици од нови злосторства.

„Минатите акти на геноцид и други злосторства против човештвото врз Рохинџите, заедно со историјата на поттикнување на меѓузаеднички тензии во државата Ракин и на други места низ земјата, ја нагласуваат големата опасност за цивилите“, рече Милер.

Владата на национално единство на Мјанмар во вторникот соопшти дека признава дека срамните акции и неуспеси во Мјанмар дозволиле да се извршат ужасни злосторства против малцинските заедници, вклучително и Рохинџите: „Ќе се погрижиме овие злосторства никогаш да не се повторат“.