Собрание на Република Северна Македонија… Додека едни се занимаваат со креирање политики за водење на државата и решавањето на проблемите, други ја злоупотребуваат говорницата за отровна пропаганда и градење на сопствениот имиџ. Збогатувањето му доаѓа како бонус. Или обратно… Многу нови ликови со кои ќе се „дружиме“ во наредните четири години.

Еве го Апасиев. Тој измамник и насилник на социјалните мрежи и во студентските слушални, црнокошулаш, го зграпчи најголемиот микрофон во земјата (собраниската говорница) и ја „освежи“ вмровската (и не само вмровската) националистичка реторика со неколку нови елементи. Неговата појава не е новост во македонскиот парламент, бидејќи неговата логореја, самобендисаност и невроза, па и физичка појава (само уште поситен) потсетуваат на еден друг ултранационалист од поранешните состави на парламентот – Тодор Петров.

Апасиев во својот „втор говор“ (цепки!) не пропушти да го спомне својот вистински идеолошки и политички ментор Груевски, со цел да ја релативизира неговата мрачна појава во македонската политика и да го поистовети Зоран Заев со него. Тој нареди неколку цитати од познати имиња на филозофи во една крајно невешта и неубедлива конструкција, како семинарска работа на потпросечен и недоволно работлив студент. И што? Требаше сите да паднат во несвест од тоа колку тој читал и колку знае? Па очигледно е дека ни оддалеку не читал доволно, а уште помалку разбрал од тоа што го прочитал. Изгледа ни самиот не е свесен за дупките во неговата наобразба и неразбирањето на поимите. Невешти се и обидите да ја „разводни“ својата недокваканост и ниско интелектуално ниво, со уличарски досетки и навреди кои, всушност, се однесуваат на него и неговите ментори и сојузници од дното на мрачните идеологии.

За политичкиот кредибилитет на Левица и Апасиев веќе и не мора да се разговара. Поранешните основачи и вистински идеолошки мотори на партијата, вистински левоориентирани интелектуалци и активисти, доволно кажаа и напишаа, сведочејќи за неговата алчност за пари и ултрадесничарска политичка ориентација. Дури и еден Јанко Бачев, кој можеби е гротескна фигура, но барем е искрен, а веројатно и доволно информиран од полициското подземје, па неодамна, пред камерите, откри многу мрсни детали за него и за партијата: формирана од ВМРО-ДПМНЕ, од 2017 година им легнале речиси триста илјади евра (сега заглавени во банкротираната Еуростандард банка), Апасиев за награда добил стан во Аеродром, вози „алфа ромео“…

Апасиев, всушност, е комичен карактер. Но, тој е и тотален лажго и деспот – партијата што ја води, откако претходно направи сталинистичка чистка во неа – има сосема спротивен назив од тоа што навистина е. Од иницијатива со прогресивна левичарска ориентација, со искрени и посветени, врвни интелектуалци, тој создаде ултранационалистичка збирштина, затскриена зад флоскули и недоволно разбирање на теоријата за која велат дека ја застапуваат во практиката. Оваа банда прави секојдневна, простачка злоупотреба на слободата на говорот зад која го кријат својот вулгарен и ултранационалистички карактер. Сѐ заедно – една блуткава и засрамувачка конфузност, која избива од големите пукнатини на нивните мали квазиполитички „главчиња“.

Разликата е во тоа што, мора да се признае, овој лик е далеку подобар манипулатор и знае да инвестира во социјалните мрежи и јавниот настап. Пред пописмена јавност, неговата „аура“ би се распрснала како меур од сапуница. Но за тоа ќе мора да почекаме. Особено затоа што ментори на збирштината што ја киднапира Левица се искусни политички арамии, истите што го киднапираа и ВМРО-ДПМНЕ и сѐ уште го држат во заложништво.

Зад големите зборови и цитати се крие една фрапантна површност, неприфатлива за наставниот кадар дури и за едно приградско основно училиште, не пак за некој што има титула на универзитетски професор. За жал, истото може и треба да се установи и за „прославената“ љубимица на Мицкоски – професорката што можеби не знаеше каде се наоѓа кога беше претседателска кандидатка, ама затоа својот ултранационализам знаеше да го „оправда“ со тоа дека за малку ќе се омажела за Албанец. На општа смеа на публиката. Двајцата заедно личат на мајка и син за кои може да се напише урнебесен политички ситком, во кој друштво можат да им прават уште барем дваесет гротескни ликови од македонската политичка сцена. Ако ништо друго, наредниве четири години често ќе се смееме. За жал, неретко и горчливо.

Македонските гласачи допрва ќе видат за кого гласале. Но и пратениците ќе видат дека дел од македонската јавност од избори до избори сѐ повеќе го истенчува својот „вкус“ за тоа што слуша од најголемата говорница во земјава. И ова е само мал и скромен придонес кон „вжештување“ на пратеничката фотелја во овој мандат. Треба да бидат свесни дека нивната фотелја ќе станува сѐ пожешка со секој чекор поблиску кон ЕУ.

Ни овој лик, како ни еден Тодор Петров или Солза Грчева, не заслужува да му се посветува премногу внимание. Сепак, тој во својот, како што го нарече „втор говор“ (ликов предизвикува смеа уште во првата реченица од своите гротескни настапи) во Собранието, го заврши со зборовите дека Шарената револуција не беше предавничка, туку беше предадена. Тоа беше можеби единствената мисла која е логична и точна, а и не е кажана првпат (типот не е оригинален, ама ни најмалку).

Точно е дека Шарената револуција не беше предавничка. И не само тоа. Шарената револуција беше обединувачка, оригинална, ненасилна и успешна борба против криминалниот режим на кој токму тој му припаѓа (тоа наскоро ќе стане очигледно и за најзаблудените).

Точно е и дека Шарената револуција покажа и докажа дека македонското општество е високо свесно и бунтовно, прогресивно и европско. За предадена, можеме да спориме. Ако воопшто била предадена Шарената револуција, токму тој и таквите како него ја предадоа. Но, јас тоа не би го гледал така. Апасиев и сличните беа инсталација на режимот во Шарената револуција. Треба да биде јасно, Шарената револуција не може да биде предадена. Нејзината цел – пад на режимот и враќање на демократијата и слободата – се постигна. И да се разбереме, Шарената револуција е само последната од долгата низа протести и движења што не дозволија режимот сосема да ја задуши слободата, еднаквоста и демократијата во нашата земја. Шарената револуција беше антинационалистичка и антифашистичка, затоа и учествував(ме) во неа. А тој е ултранационалист. Неговите настапи и дејствување упатуваат на силно влијание од сталинизмот и фашизмот. Едно со друго се исклучуваат. Нема што тој да зборува за предавство тука.