Махмуд Басам се грижи и за сопругата и 11-месечното дете, кои мора да се преселат за да го избегнат бомбардирањето во Газа. Кога ќе излезе од дома наутро, не е сигурен дека ќе биде на истото место кога ќе се врати навечер, пишува Би-Би-Си.

Повиците на неговиот телефон доаѓаат секогаш кога може да добие сигнал. Или секогаш кога може да добие доволно струја за да го наполни својот мобилен телефон. Јаде кога ќе најде храна. Тој патува од една до друга сцена на пустош. Се додека може да најде бензин.

Деновиве во Газа, Махмуд е на милост и немилост на војната, која може да му одземе се. Махмуд е посветен хроничар на агонијата на својот народ. Откако започна конфликтот пред повеќе од три недели, тој се преселил меѓу болниците и бегалските кампови и – со исцрпувачка фреквенција – местото на експлозиите.

Заедно со работата на дописникот на Би-Би-Си од Газа Ружди Абуалуф, напорите на хонорарните новинари како Махмуд му помогнаа на Би-Би-Си да ја пренесе агонијата на цивилите фатени во немилосрдните воздушни напади. Махмуд ја опишува емотивната загуба на неговата работа: „Колку е тешко да се гледа она што го гледам и колку и да се обидувам да ја пренесам оваа порака, понекогаш само стојам зад камерата и плачам. И единственото нешто што можам да направам е да бидам тивко.”

Многу новинари кои работат во воени зони чувствуваат длабоко чувство на беспомошност пред страшното човечко страдање. Како да се помогне кога има толку многу луѓе на кои треба да им се помогне? Како ја вршите својата работа ако престанете да обезбедите храна или прва помош?

Новинарите не се хуманитарни работници или медицински лица. Но, тие се луѓе. Странските дописници имаат привилегија да се качат во авион и да си одат дома. Остануваат спомените од војната, но барем има физичка безбедност и некои драги и блиски луѓе.

Појасот Газа е многу мало место – 366 квадратни километри. Махмуд има добри шанси да најде некој што го познава на местото на војната.

„Јас сум новинар и мојата мисија е да го пренесам она што го гледам, но понекогаш морам да застанам и да седам со овие деца, да се обидам да им дадам вода, да видам што им треба, да се обидам да им го дадам она што им треба“, вели тој.

Гледајќи ја неговата снимка како пристигнува на компјутерите на редакцијата, екипата е воодушевена од неговата смиреност. Тој никогаш не заборава дека луѓето што ги снима и интервјуира веројатно првпат во животот се соочуваат со камерата и во најлошите околности што може да се замислат.

Оваа војна се покажува како една од најопасните за новинарите во последно време. Досега се убиени повеќе од 30. Комитетот за заштита на новинарите соопшти дека оние во Газа плаќаат невиден данок.

„Ова е смртоносно време за новинарите во Газа. Имавме повеќе убиени новинари во последните речиси три недели отколку што беа убиени во 21 година од следењето на овој конфликт. Многу новинари изгубија колеги, семејни домови, беа принудени да избегаат таму каде што нема безбедно засолниште“, вели Шериф Мансур, експерт за Блискиот Исток на ЦПЈ.

Во тесно поврзаната заедница на новинари на места како Газа, неизбежно е дека загубата на колега интимно одекнува. Јара Еид е палестинска новинарка која пораснала во Газа. Сега живее во Велика Британија и тагува за својот пријател Ибрахим Лафи, кој бил убиен на почетокот на војната.

„Го изгубив мојот најдобар пријател Ибрахим. Тој беше палестински новинар, но не беше само новинар. Тој имаше 21 година. Тој беше брат. Тој беше мојот најдобар пријател. Тој беше сонувач“, вели Јара, додавајќи : „Тој беше фотограф и го сакаше животот. Тој беше личноста која најмногу се смееше. Никогаш не сум го видела Ибрахим да не се смее во мојот живот. Тој беше мој вистински пријател. Тој навистина имаше многу соништа и сакаше да биде фотограф кој ќе му ја покажеше на целиот свет убавината на Газа“.

Новинарите одат на работа во Газа знаејќи дека не само тие, туку и нивните семејства се загрозени. Шефот на бирото на Ал Џезира, Ваел ал-Дахдаух ги загубил сопругата, синот, ќерката и малиот внук во воздушните напади. Еден ден подоцна се вратил на работа велејќи дека тоа е негова должност. За новинарите кои покриваат настани од релативната безбедност на Ерусалим, оваа посветеност е неверојатна.