Денеска, во „Словенско народно гледалишче“ во Љубљана ќе се одржи претставата „Мојот маж“ според расказите на македонската писателка Румена Бужаровска, во режија на Ивана Ѓилас, а во во Германија, денес излегува книгата „Мојот маж“, превод на Бенјамин Лангер, во издание на реномираната издавачка куќа „Зуркамп“.

„Премиерата на претставата беше во октомври, но престана да се игра заради ковидот. Театарот во Љубљана има интересна практика, тие ги играат претставите на сцената, а во истовремено има онлајн пренос во живо. Така што симболично за 8 март ќе се игра мојата претстава, прилично сум трогната, бидејќи во двете мои книги и во „Мојот маж“ и во „Не одам никаде“ има раскази што се насловени 8 март и се играат на сцената. А вечерва ќе има и онлајн разговор со актерките и со мене. А во Германија денеска излегува германскиот превод на „Мојот маж“ во издание на „Зуркамп“, која е една стара издавачка куќа и една од најголемите што мене ми претставува навистина голема чест“, вели Румена Бужаровска за Утрински брифинг.

За пробивот на светската книжевна сцена со дела во кои доминираат женските ликови, Бужаровска вели дека се работи за едно општо будење во однос на галопирачката еманципација на жените.

„Пред сто години не сме имале право на глас, не сме смееле да носиме пантолони, не сме имале право на сопственост итн, но денес работите се многу различни, а во последните 10 години има многу голема промена во однос на женските права и освестувањето на жените во однос на нивната улога во општеството и тоа се гледа и во книжевноста. Во моментов, женските гласови, авторките што се занимаваат не само со една канонска книжевност во којашто константно сме го читале гласот на доминантниот бел маж и сме учеле да се поистоветуваме со тие ликови, сме учеле да ги разбираме и всушност сме се идентификувале со нив, и тоа не е лошо – како жена да можеш да се идентификуваш со различни типови на луѓе, бидејќи тоа ја гради емпатијата, му создава можност на читателот да влезе и во туѓа кожа, но за жал досега во книжевниот канон досега жените не се присутни, а со тоа не се присутни женските ликови. Женските наративи, едноставно не се присутни и не се разбирливи за читателите. Но сега се покажува дека поголемиот дел од читателите се всушност жени, па логично е жените да сакаат да читаат книги коишто се наишани од авторки и со кои можат да се идентификуваат. Отсуството на женски гласови и на секакви женски ликови е евидентно во книжевниот канон и затоа тоа што го кажа режисерката Ѓилас беше дека треба да сме во контакт со женски ликови кои не се нужно совршени, можат да се корумпирани, можат да лажат или да имаат некои ниски страсти, и на тој начин жената се нормализира“, вели Бужаровска.

Според Бужаровска и кај нас, во последните неколку години се забележува подобрување на состојбата со свеста за женските права, но нема институционално подобрување што е и мотото на трдиционалниот осмомартовски Марш за женските права.