Многу претходни студии ја поврзаа осаменоста или социјалната изолација со поголем ризик од прерана смрт и други здравствени исходи. Но, малкумина испитале како овие асоцијации зависат од комбинираното влијание на различни видови социјални интеракции, пишува „Си-ен-ен“.

Според новата студија објавена во списанието „БМЦ Медисин“ (BMC Medicine), авторите објаснуваат дека чувството на осаменост било мерено со помош на два фактори: колку често учесниците чувствувале дека можат да му се доверат на некој близок и колку често се чувствуваат осамено. Социјалната изолација на учесниците била проценета според тоа колку често ги посетувале пријателите или семејството, колку често учествувале во неделните групни активности и дали живееле сами.

„Истражувавме два различни типа на осаменост и три различни типа на социјална изолација и откривме дека секој е поврзан со поголем ризик од смрт“, рече Хамиш Фостер, првиот автор на студијата.

Истражувачите откриле дека доживувањето на недостаток на кој било од петте видови социјални врски во студијата, до кој било степен, е поврзано со поголем ризик од рана смрт од која било причина.

Голема група од над 458.000 учесници биле дел од студијата, која ги следела здравствените резултати на повеќе од 500.000 средовечни луѓе во Велика Британија, најмалку 10 години, кои биле на возраст меѓу 40 и 69 години,  Кога учесниците, кои во просек имале околу 56 години, биле регрутирани помеѓу 2006 и 2010 година, тие одговориле на прашалник за нивниот социјален живот.

Истражувачите од студијата потоа ги следеле учесниците по период од приближно 12 години. Тие откриле дека, во споредба со луѓето чие семејство и пријатели секојдневно ги посетувале, ризикот од прерана смрт кај оние кои живееле сами и никогаш не ги посетиле се зголемил за 39 отсто.

И учеството во активности со групи луѓе кои не им се допаѓаат воопшто не помогнало да се намали овој ризик, што сугерира дека врските со пријателите или семејството може да бидат повредни од потенцијалните интеракции на ниво на површина.

„Но, поминувањето време со саканите барем еднаш месечно значеше помал ризик. Овие блиски контакти можеби дадоа попрактична поддршка или поголема веројатност да идентификуваат суптилни влошувања на здравјето и благосостојбата на поединецот“, велат авторите.

Социјални врски и здравје

Потребни се повеќе истражувања за да се дознаат причините за наодите на студијата и дали нејзините учесници можеби биле погодени од други фактори на ментално или физичко здравје.

Според студијата, социјалното исклучување претходно било поврзано со слаба имунолошка функција, кардиоваскуларни проблеми како што се висок крвен притисок и невро-развојни нарушувања. Тоа може да биде и форма на стрес, кој може негативно да влијае на телото.

Оние кои пријавиле каков било степен на социјално неангажирање имале поголема веројатност да имаат повисок индекс на телесни масти, тие имале повеќе долгорочни здравствени состојби и имале нездрави навики како што се пушење, прекумерно консумирање алкохол или недоволна физичка активност.

Истражувачите немале информации за квалитетот на односите со луѓето со кои живееле учесниците, детал што може да објасни како споделувањето дом со некого не е нужно доволно за да се намали негативното влијание на осаменоста или изолацијата.