Минатиот понеделник, по успешното лансирање, ракетата Вулкан Кентаур се одвои од вселенското летало Перегрин, кое требаше да слета на Месечината. Астроботик Технолоџи, компанијата која го разви лендерот Перегрин, објави помалку од 24 часа по неговото успешно лансирање дека се откажува од мисијата за слетување на Месечината. Компанијата соопшти дека имало критична загуба на погонско гориво поради истекување на авионот.

По успешното лансирање и одвојување од ракетата, Перегрин не можеше да се постави во положба свртена кон Сонцето, веројатно поради проблем со погонот и не можеше да ги наполни батериите. Тоа беше првата американска мисија што слета на Месечината од 1972 година, односно од ерата на мисиите Аполо.

Помина повеќе од половина век откако НАСА испрати астронаути на Месечината, а потоа ги врати дома живи и здрави. Зарем денес слетувањето на површината на Месечината, после толку искуство и технолошки развој, не треба да биде едноставна процедура?

Прочитај повеќе: Трката за Месечината

Перегрин не е единствениот таков неуспех. Иако Кина и Индија успешно испратија вселенски летала до нашиот природен сателит, руската Луна 25 се урна на површината минатата година, речиси 60 години откако советската Луна 9 меко слета на Месечината. Лендерите од приватни компании имаат 100% стапка на неуспех на Месечината – израелскиот лендер Берешит се урна во 2019 година, а јапонскиот минатата година, пишува Гардијан.

Еден од главните предизвици, вели Јан Ворнер, поранешен генерален директор на Европската вселенска агенција (ЕСА), е тежината. „Секогаш постои поголем ризик од неуспех ако сте лесен. И мора да бидете лесен или нема лансирање. Не можете да имате голема безбедносна маржа“, рече тој.

Покрај тоа, речиси секое вселенско летало е прототип. Освен во ретки случаи, како што се комуникациските сателити Галилео, вселенските летала се направени по нарачка, што значи дека не се масовно произведени со истите докажани системи и дизајни. Кога таквите вселенски летала ќе наидат на проблем во вселената, никој не може да им помогне.

„Ако имате проблем со вашиот автомобил, можете да го однесете на поправка, но во вселената не постои таква можност. Просторот е друга димензија“, објаснува Ворнер.

Самата Месечина носи свои предизвици. Имаме гравитација, но немаме атмосфера. За разлика од Марс, каде што вселенските летала можат да летаат до нивната дестинација и да го забават нивното спуштање со падобрани, слетувањата на Месечината целосно зависат од моторите. Ако имате еден мотор, како што обично се случува со помалите сонди, тој мора да може да се контролира бидејќи не постои друг начин да се одвива спуштањето.

За да бидат работите покомплицирани, моторот мора да има амортизер што може да го намали или зголеми потисокот. „Обично ги палите и тие имаат постојан потисок. Промената на потисната сила ја зголемува сложеноста на процесот“, вели Нико Детман, водач на групата за истражување на Месечината на ЕСА.

Меѓутоа, со оглед на тоа што за прв пат успешно слетавме на Месечината во 60-тите години на минатиот век, малку е тешко да се разбере зошто Месечината сè уште е недостижна дестинација. Одговорот можеби лежи во историјата на инвестициите во мисии на Месечината. Имено, набргу по програмата Аполо, владите веќе не беа заинтересирани за толку обемни инвестиции во вселенската програма, а на некој начин се „откажаа“ од покомплицирани мисии.

Кога кинеското вселенско летало Чанг 3 слета на Месечината во 2013 година, тоа беше првото меко слетување на природен сателит по советскиот Луна 24 во 1976 година. Меко слетување на Месечината или кое било друго небесно тело, значи контролирано спуштање на вселенско летало на површината без значително оштетување на леталото и/или неговите научни инструменти.

Тешкото слетување се однесува на спуштање на земја што резултира со значителна штета на авионот, а често и до губење на контакт. Овој тип на слетување може да биде намерно, односно планирано, но може да биде и неуспешен обид за меко слетување.

„Всушност немаме развиено слетувачи со децении, и тоа е прилично специјализирана технологија“, вели Детман.

Затоа, тестирањето на авионите е клучна фаза. Но, тие не се толку лесни за тестирање како ракетите. Можеме да ја провериме моќта и погонот, навигацијата, комуникациите, инструментите и нивната отпорност на интензивни вибрации за време на работата на лансирањето, но не постои добар начин да се симулира слетување на Месечината.

За време на вселенската трка, НАСА потроши неверојатни 25 милијарди долари за Аполо. И покрај ова, тој доживеа низа неуспеси пред да направи меко слетување на Месечината. Иако вселенската агенција сега има 70-годишно акумулирано искуство и знаење во изградбата на вселенски сонди, НАСА се обидува да ги намали трошоците и да ја стимулира американската вселенска индустрија со склучување договори со приватни компании.

„Сите овие компании се релативно нови. Во споредба со ерата на Аполо, тие ги извршуваат овие мисии за пари“, рече инженерот Џошуа Расера ​​од Империал колеџ во Лондон. „Но, стратегијата треба да се исплати затоа што компаниите учат од своите неуспеси. Сè уште е поевтино кога се гледа вкупниот број на мисии, дури и ако првите неколку паѓаат“, додаде тој.