Нај­ра­дос­ни­от и нај­свет­ли­от праз­ник од си­те праз­ни­ци е ра­ѓа­ње­то на Спа­си­те­лот Исус Хрис­тос – Бо­жиќ. Де­нот на Хрис­то­во­то ра­ѓа­ње спо­ред хрис­ти­јан­ска­та тра­дици­ја е втор нај­го­лем праз­ник во хрис­ти­јан­ството, вед­наш по Ве­лиг­ден.

Цр­кви­те кои го ко­рис­тат гре­го­ри­јан­ски­от ка­лен­дар, вклу­чу­вај­ќи ги си­те ка­то­лички, про­тес­тан­тски и по­ве­ќе­то пра­вос­лав­ни цр­кви, го просла­ву­ва­ат на 25 де­кем­ври. Цр­кви­те кои го ко­рис­тат ју­ли­јан­ски­от ка­лен­дар, вклу­чу­вај­ќи ја и МПЦ – ОА, го просла­ву­ва­ат Бо­жиќ на 7 ја­ну­ари.

Со ве­че­ра­та на де­нот пред Бо­жиќ (Бад­ник) зав­ршу­ва­ат пред­бо­жиќни­те по­сти.

Инаку, овој праз­ник се праз­ну­ва три дена. Пр­ви­от ден од овој праз­ник се сла­ви на 7 ја­ну­а­ри ко­га си­те цр­ков­ни ѕво­на ја об­ја­ву­ва­ат ра­дос­на­та вест.

Спо­ред Биб­ли­јата, ра­ѓа­ње­то на Бо­гомла­де­не­цот го на­ја­ви­ла ѕвез­да­та од Вит­ле­ем ко­ја се по­ја­ви­ла на не­бо­то и до­не­ла тројца муд­ре­ци на мес­то­то ка­де се ро­дил Исус Хрис­тос, а на­уч­ни­ци­те сè уш­те се оби­ду­ва­ат да от­кри­јат да­ли таа на­вис­ти­на по­стое­ла и што всушност би­ла таа.

Вре­ме­то кое му прет­хо­де­ло на Рож­дес­тво­то Хрис­то­во би­ло ис­пол­не­то со дла­бо­ко чув­ство за ед­но без­гра­нич­но зло. Во се­кој мо­мент се чув­ству­ва­ла не­си­гур­нос­та на тоа време. Све­тот пред Хрис­то­во­то ра­ѓа­ње на­ли­ку­вал на доб­ро изо­ра­на нива, под­гот­ве­на да го при­ми се­ме­то на веч­ни­от жи­вот – на­че­ло­то на ид­ни­от век.

Вто­ри­от ден од Бо­жиќ, е ден ко­га хрис­ти­јан­ска­та Цр­ква ѝ од­да­ва сла­ва на Прес­ве­та­та Бож­ја Мајка, ро­ди­тел­ка на Гос­под и спа­си­те­лот Исус Хрис­тос.

Ова праз­ну­ва­ње се на­ре­ку­ва неј­зин со­бор за­тоа што на тој ден се со­би­ра­ат си­те вер­ни­ци за да ја просла­ват неа, ко­ја е Бо­го­ро­дица.

Цр­ква­та ут­врди­ла вед­наш по­сле го­ле­ми­те праз­ни­ци да се сла­ват и учес­ни­ци­те во нас­та­нот што се праз­нува. За­тоа де­нес, по праз­ни­кот Рож­дес­тво Хрис­тово, се сла­ви Прес­ве­та­та Бо­го­ро­дица.

Во на­род­но­то сфа­ќа­ње овој ден се сме­та за втор ден на праз­ни­кот Бо­жиќ и праз­ну­ва­ње­то е во ду­хот на но­си­тел­ка­та на Гос­под на овој свет, ко­ја уш­те се на­ре­ку­ва и Де­ви­ца Ма­рија.

На тре­ти­от ден од праз­ни­кот Бо­жиќ све­та­та пра­вос­лав­на цр­ква го праз­ну­ва спо­ме­нот на све­ти­от ар­хи­ѓа­кон и прво­ма­че­ник Стефан. Тој е на­ре­чен прво­ма­че­ник за­тоа што тој прв нас­тра­дал за Хрис­то­ва­та вера. Вед­наш по сле­гу­ва­ње­то на Све­ти­от Дух во Еру­са­лим би­ла фор­ми­ра­на хрис­ти­јан­ска оп­штина, би­ле из­бра­ни се­дум ѓа­ко­ни да се гри­жат за си­ро­ма­вите, за бол­ните, ста­рите, вдо­ви­ци­те и да ги де­лат по­да­ро­ци­те што хрис­ти­ја­ни­те ги да­ва­ле на цр­квата. Нај­стар во тие се­дум ѓа­ко­ни бил Стефан по­ра­ди што бил на­ре­чен ар­хи­ѓа­кон.

Ед­наш мнош­тво Евреи, фа­ри­сеи и са­ду­кеи се рас­пра­ва­ле за Исус Хрис­тос. Ед­ни твр­де­ле де­ка е вис­тин­ски син Божји, дру­ги де­ка е про­рок, тре­ти де­ка е из­мам­ник. То­гаш се за­ме­шал Стефан кој инс­пи­ра­тив­но збо­ру­вал за Исус Хрис­тос на­по­ме­ну­вај­ќи де­ка во не­го не ве­ру­ва­ат са­мо ло­ши­те луѓе. Посра­мо­те­ни­те про­тив­ни­ци што не мо­же­ле на Стефан да му се спро­тив­ста­ват со фак­ти вед­наш го нак­ле­ве­ти­ле пред на­соб­ра­ни­от на­род де­ка ги нав­ре­ду­вал Мој­си­е­ви­те за­кони. Разг­не­ве­ни­от на­род по­ве­ру­вал на лаж­ни­те об­ви­не­ни­ја и на лаж­ни­те све­дош­тва. Го из­не­ле Стефан над­вор од гра­дот и го ка­ме­ну­вале. Уми­рај­ќи тој се мо­лел на Бо­га за се­беси, но и за тие што го убиле. Во прет­смртни­от час из­ви­кал: „Гос­поде, не зе­мај им го ова за грев.“

На­ро­дот што го ка­ме­ну­вал Стефан му ја соб­ле­кол бе­ла­та об­ле­ка и му ја дал на ед­но мом­че по име Сав­ле да ја чува. Тоа момче, во тоа вре­ме жес­ток про­тив­ник и про­го­ну­вач на хрис­ти­ја­ните, по­доц­на со име­то Павле, ста­на­ло нај­го­лем прив­рза­ник и афир­ма­тор на хрис­ти­јан­ството. Хрис­ти­ја­ни­те го зе­ле те­ло­то на Стефан и дос­тој­но го пог­ре­ба­ле во бли­зи­на­та на Еру­са­лим.