Александра Илиева: Саксофонот е продолжение на моето тело
Младата музичарка која студира во Берлин вели дека за неа музиката е портал каде што ги споделува емоциите и креативноста
Александра Илиева е млада и инспиративна девојка, која го освојува светот со својот саксофон. Нејзината музика и перформанси, кои ги споделува на социјалните мрежи, се уживање за сите сетила и го прават нашето секојдневие поподносливо.
Со оваа талентирана 26-годишна девојка, која студира на Универзитетот за уметност во Берлин, Германија, зборувавме за музиката, процесот на создавање и предизвиците со кои се соочува.
View this post on Instagram
Кога се запознавте со саксофонот и од каде се роди љубовта кон овој инструмент? Дали се сеќавате на тоа чувство и што значеше за Вас?
– Искрено, саксофонот беше меѓу неколкуте инструменти на кои пробав да свирам додека бев во моите почетоци на музиката и тоа се случи точно пред да одлучам со кој инструмент би ја продолжила мојата едукација. Попрецизно, желбата да го пробам саксофонот се роди од секојдневното присуство во училницата на татко ми каде што предава во музичкото училиште.
View this post on Instagram
Додека студирате на Универзитетот за уметност во Берлин, преработувате многу хитови. Како се одвива тој креативен процес и дали имате амбиции за авторска музика, кои се Вашите планови за иднина?
– Тој процес е прилично предизвикувачки бидејќи бара многу добра организација и инволвира многу енергија. Иако и двете сфери се музички поврзани, не се толку слични и бараат различен тип дисциплина. Но, без разлика, морам да признаам дека го уживам максимално бидејќи истовремено собирам знаење и го користам како портал каде што ги споделувам емоциите и креативноста. А, за авторска музика, го чекам мојот момент (се смее).
Од кого учите и се инспирирате? Кои се Вашите најголеми учители?
– Покрај многуте книги, партитури и универзитетски професори, најмногу инспирација добивам од различните жанрови и изведувачи на музика. Имам можност да запознаам, да соработувам и да учам од различни луѓе и места, кои ме инспирираат и надополнуваат во мојот артистички процес.
View this post on Instagram
Неодамна свиревте на Малдивите. Раскажете ни нешто повеќе за тоа искуство и како реагираше тамошната публика на Вашиот перформанс?
– Беше апсолутно магично. Среќна сум што имав можност веќе вторпат да бидам дел од таков хепенинг. Изразувам благодарност до мојот драг колега, гитаристот Дамјан Пејчиноски, кој е фронтмен и креатор на бендот и кој го збогати со различни инструменталисти, каде што се изведуваа повеќе жанрови музика. Добив впечаток дека луѓето уживаа во добра забава во рајската околина.
Кога човек ги гледа Вашите перформанси, лесно е да му се потврди стереотипот дека „водите љубов“ со инструментот. Од каде ја црпите таа слобода во изразот?
– Тоа звучи како многу лично прашање, речиси и поцрвенев (се смее). Не, всушност, прашањето е одлично! И многу често немам објаснување што би звучело како решение од каде доаѓа тоа, но една моја пријателка имаше многу добра реплика и ја опиша толку добро што мислам дека тоа е вистинскиот одговор. Цитирам: „Саксофонот е продолжение на твоето тело. Изгледаш толку природно додека свириш“.
View this post on Instagram
Настапите пред „жедната“ публика дури и за најискусните уметници честопати знаат да предизвикаат чувство на непријатност. Дали и Вас некогаш Ве обзема несигурност и како се справувате со тоа?
– И тоа како. Без разлика кој настап по ред ми е, секој си носи огромна одговорност. Секогаш се надоградуваме со искуство од настап до настап, музицираш со различни типови артисти. Учиш како треба и како не треба, но главната цел е да не заборавиш дека публиката што веќе е таму, те слуша и твоја должност е да ја отвориш душата и да создадеш конекција каде што сцената ќе биде дом за сите присутни.
Дали музиката ќе го спаси светот?
– Музиката е нега за себе. Така што, како индивидуалци колку ќе придонесеме – дали со креирање, слушање или поддржување, толку и ќе се спасиме.
View this post on Instagram
View this post on Instagram
