Животот на Стентон Ла Веј бил сè само не обичен, а како дете видел речиси сè – од оргии до убиства.

„Една летна вечер мојот пријател Кори Паркс, кого не сум го видел со години, ми дојде во посета. Уште во 2003 година ми пријде новинарот Легс Мекнејл со идеја за пишување на моја биографија. Кори ми кажа дека сум „премногу млад и неискусен“ за да имам биографија, раскажува Стентон.

Седум години подоцна, во 2010 година, Черлс Менсон мислеше поинаку и го замоли Мерлин Мериник да ме интервјуира во склоп на неговата единствена авторизирана биографија – “Charles Manson Now”.

„Приказната на Стентон е важен дел од мојата приказна, а оваа книга има потреба од неа“, гласеше описот кој и го даде Менсон. Така заработив цело поглавје посветено на моето залагање за Менсон и т.н. менсонски убиства и како тие се однесуваат на мојата лична митологија.

Целата приказна започнува со мојот дедо Антон Ла Веј, основач на сатанистичката црква и автор на сатанистичката библија, кој се сретна со Менсон. Тој состанок се одигра во големиот украсен викторијански дом на мојот кум. Дедо ми беше во своето најсјајно издание тогаш – често носејќи ремен од Дракула и возејќи еден од класичните автомобили од својата растечка флота. Мојот дедо во 1966 година ја формираше црквата на сатанистите, што му донесе многу публицитет.

Кога Џејн Менсфилд загина во несреќа, таблоидите пишуваа како судирот се случил како последица на проклетството кое мојот дедо тогаш го „фрлил“ на нејзиното тогашно момче. На тој мит му помогна и мојот дедо, кој приказната никогаш не ја демантираше.

Кога приказната за фаталната несреќа не беше доволна да го стави во вестите, бројните „обреди и оргии“ за кои се шушкаше дека се одвиваат во неговата куќа помогнаа. Еден од оние кои ја разгори таа приказна беше скандинавскиот фотограф Леиф Хеилберг, наговарајќи ја 19-годишната Сузан Еткинс да позира гола со мојот дедо во Црната куќа.

Многу од тие фотографии беа објавени во машките магазини во доцните 1960-ти, кои пишуваа за сатанистичката црква на Ла Веј. Сексуалниот култ се пумпаше за сатанизмот да и се продаде на јавноста. Сè додека беа подготвени да позираат голи, девојките имаа платена работа.

Никогаш не успеав да откријам дали Еткинс и Боби, кои и двајцата учествуваа во Менсоновите убиства, се сретнале во тој период. Она поради што целата работа е уште потрогателна е фотографијата на Боби со цилиндар и репче како стои на скалите на старата руска амбасада, носејќи натпис „Направи што сакаш“ напишан со црвена боја која наликува на крв. Две години подоцна, на истиот начин е напишан и зборот „свиња“ во куќата на убиената Шерон Тејт.

Пред Еткинс и Боби да станат убијци, мојата баба во домот работеше две работи – ја подигнуваше својата ќерка, мојата мајка Зина и ќерката на мојот дедо од претходниот брак, Карла. Се занимаваше и со сите работи на сатанистичката црква, вклучувајќи и преписки и одговарања на писма. Еден од луѓето со кои се допишуваше беше потенцијален член, трговски маринец, кој испраќаше чудни кодирани писма.

Кога писмата на убиецот Зодијак се појавија во медиумите, мојата баба беше уверена дека маринецот е всушност тој. Му кажа на мојот дедо, кој не веруваше дека тој би можел да биде сериски убиец. Така тој подоцна го угости во Црната куќа, а откако замина баба ми, заклучи дека писмата секогаш пристигнувале на ист датум кога Зодијакот убивал низ Сан Франциско.

Тој маринец на крајот ги повика и двајцата на вечера кај него, а баба ми без да трепне, по главното јадење и пред десертот го праша – дали си ти убиецот Зодијак? Но, не дојде до големо откритие и ништо не се случи, па така таа се откажа од верувањето во теоријата со која беше опседната.

Со 1983 година животот на мојот дедо прилично забави. И тогаш Ричард Рамирез, т.н. ноќен пресретнувач, започна да доаѓа во Црната куќа на некакво антихристијанско прочистување на средбите со мојот дедо. Куќата стана мета на чест вандализам и проблеми на имотот, така што дедо му наредил да се направи висока ограда со бодликава жица на врвот.

Кога Рамирез дојде во куќата, рече дека тоа го прави за да се ракува со големиот д-р Ла Веј. Тони, возачот на мојот дедо и повремениот чувар на децата, се соочи со Рамирез откако примети дека некој стои на плочникот и ја набљудува куќата. Тој му рече на Тони дека се вика Ричи и дека само сака да го запознае Ла Веј. Тони му рече да замине. Рамирез потоа започна да се движи во бавни кругови околу блокот, паузирајќи кога и да стигнеше до нашата ограда. Ова траеше неколку часа, а потоа Тони се врати, носејќи со себе пиштол во случај Рамирез да се обиде да направи нешто. Но Рамирез се наоѓаше зад аголот и на пола пат низ улицата кога Тони стигна до вратата.

Поминаа неколку часови и сите заборавија на него – но тогаш тој се врати. Овој пат мојот дедо излезе надвор, ставајќи еден од своите пиштоли во џебот од црниот капут. Кога му пријде Рамирез, го праша „Што правиш овде?“, а тој одговори „Само сакав да ве запознаам, д-р Ла Веј“, нервозно пружајќи му рака. Мојот дедо сето тоа го игнорираше. „Па сега ме запознавте и можете да тргнете, не примам неочекувани посетители. Следниот пат закажете состанок.“ Рамирез рече: „Ви благодарам за сè што правите за нас сатанистите“, додека мојот дедо чекореше на влезните скалила.

Кога Рамиез беше фатен, неговата посета на куќата стана топ приказна. Рамирез подоцна изјави дека мојот дедо бил импресиониран од неговата интелигенција и манирите. Она што дедо ми всушност го кажа е дека Размирез изгледал како лудак. Обично би додал и дека сатанизмот не одобрува убиство од било кој вид. Ова беше моето детство. Не знам дали е многу или малку неверојатно што испаднав во ред, но испаднав.