Шефот на Бирото за Источна и Централна Европа на „Њујорк тајмс“, Ендру Хигинс, добитникот на две Пулицерови награди, неколку дена престојуваше во Белград. Очигледно замина збунет. Започна како со класичен западен поглед на регионот, малку Косово, малку вакцини, малку Кина и Русија… и на крајот сето тоа заврши со приказна за Беливук, како некои во Латинска Америка. Веља Невоља во „Њујорк тајмс“. Не е мала работа…

Но, како може да му се одговори на странец на едноставно прашање: Што се случува во Србија?

Јовањица (за наводната вмешаност на полицајци во криминални активности), Маврициус, навивачи чијашто ДНК е скриена по убиството, Кокез кој поднесе оставка, но не знаеме каде е неговиот потпис, Дијана Хркаловиќ која ја водеше полицијата и го смени своето име во Ника Рина (во Тото не можеше), полиција која под ПИМ мерки држи адвокат којшто е убиен. И само министерот за полиција не знае за сето тоа, кој сега го води ресорот со кој може да ја нападне Италија.

Актерскиот професор и аркановец со децении силувал малолетници, додека легендата од Чешма, од друга страна, сега е обвинет за истите работи.

А, како ова лудило со вакцините да се објасни? Ние сме единствената земја во светот што има повеќе вакцини отколку заинтересирани да ги примат. Тоа ќе трае сè додека грчките цариници не побараат „аусвајс“ за Паралија, кога дури и најголемите антиваксери ќе вбризгаат што и да е во себе, само за да каснат гирце.

 Вакцините и теориите на заговор

И сето тоа се случува во една-две недели. И растргнувањето на претседателот на САНУ, кого го напаѓаат затоа што изјави дека единствената победа ни е на 5 октомври, а не заради Косово, бидејќи тие никогаш не го обвинија Добрица Ќосиќ за тоа.

Мене тоа ми личи како еден вид увезен хрватски национализам (а не е српски да се биде усташ)… Има и нова национална ТВ серија што го постигна невозможното, да биде полоша од „Немањиќи“.

А тие наши луѓе од Олимп си даваат многу себеси за право. Тие сакаат да одредуваат, во 2021 година, кој со кого ќе живее, и тоа во земја во која само на премиерката ѝ е дозволено да го прави она што на другите не им е.

Интелектуално, нема што. Во светот, овие луѓе си го имаат „QAnon“, а не политички партии и главните медиуми на располагање. И јас во тоа гледам проблем. Не можете да повикате на вакцинација, ако со години пред тоа поттикнувате теории на заговор.

Ова не е филм

И така, пред некој ден, еден пријател ми вели дека останал во шок откако започнал да ѝ објаснува нешто на ќерка му за Лечиќ. Пред да му ја спушти слушалката му рекла: „Море мрш у п..чку матерну!“. Никој како дете нема толку точни одговори.

Плус, ова е единствената наша генијална пцовка, што е сто пати подобра од „фак оф“ (fuck off), бидејќи оди со одмавнување со рака, па дури и етимолошки има одлична позадина: „Ајде врати се од каде што си дојден, за да пробаш сè од почеток.“

Ова не е ТВ серија. Ни филм. Ова е некој грд развод на бракот на кој му се чудиме; или војна за имотот или за децата што служи со денови да глумиме колку сме ние нормални.

Ние тука зборуваме за силување! Или за убиството на три лица кои биле следени од полицијата!

Значи, Ќурувија, Стамболиќ… Имате мислење. Се шегуваш со такви работи.

Ја одгледав одличната серија за Слободан Милошевиќ, иако бев скептичен во врска со проектот уште од самиот почеток. Борис Исаковиќ и Мира Карановиќ се маестрални. Сценариото е одлично, со сите хитови од деведесеттите на крајот од секоја епизода, што ве враќаат во тоа време. Но, да не ви го расипувам задоволството ако не сте ја гледале серијата, тоа е моментот кога ќе сфатите дека лудилото не може добро да заврши. Тоа се пресвртниците. 27 март, 9 и 12 март. Ја зготви рибата, готово е.

„Знаеш ти кој сум јас?!“

И тука веќе не поминува она на Лечиќ дека „пробавме за филмот“. Така му советуваше и адвокатот на Алексиќ да се брани, освен ако не сме сите будали, а тој да е аматерски актер кој не знае ни да го прочита текстот.

Не вреди, Леко, барем за оние кои сме виделе некои од твоите филмови или претстави. Ние денеска имаме снимка што ја немавме ниту со Вајнштајн, а ни со Кевин Спејси.

Но, имаме и уште поголем проблем. Тоа повеќе не е луд уметник, како Вуди Ален кој се ожени со посвоената ќерка, или Роман Полански. Не, бидејќи овој човек сакаше да се занимава со политика. Сакаше некој да го следи. Да го ​​преземе барјакот на граѓанската партија, која би требала да биде најгласна околу вакви работи.

Во случајот со Мика Алексиќ мене најмногу ми ги скина ушите гостувањето на Лечиќ кај Јована Јоксимовиќ во Утринската програма. Веќе пишував за тоа. Делот кога на средина од темата за силување ќе каже дека и жените малтретираат. Јована го прашува – како? А тој вели: тие испраќаат СМС-пораки. Ајде, море … Тоа е исто како да му кажете на Евреин дека чуварите на логорите имале ниски плати.

Сепак, неговиот проблем е што тоа гостување ѝ запречило на Даниела Штајнфелд, на која ѝ е мака од сите оние „Знаеш ти кој сум јас“ луѓе, од Лечиќ до њујоршкиот гувернер Куомо.

Овие умислени старци очигледно не разбираат дека пристигнаа нови генерации деца, кои имаат идеален одговор за нив, како ќерката на мојот пријател.

„Море мрш у п..чку матерну!“…

Преземено од „Недељник“ од Белград

(Јазикот на кој се напишани како и ставовите изнесени во рубриката „Колумни“ не се ставови и одраз на уредувачката политика на „Слободен печат“)