На 29 октомври, неколку илјади мажи упаднаа на аеродромот во Махачкала, главниот град на Дагестан во рускиот Северен Кавказ, претежно населен со муслимани. Тие бараа Евреи за кои се веруваше дека пристигнале од Израел, а полицијата изгледаше неактивна, како во случајот со неуспешниот бунт на поранешниот шеф на Вагнер, Евгениј Пригожин во јуни.

Во друг град во Дагестан, Касавиурт, толпа луѓе бараше еврејски бегалци кои наводно престојувале во локални хотели, пишува Фајненшл тајмс. Во Карачаево-Черкезија, демонстрантите бараа депортација на сите Евреи од земјата. Во Налчик, исто така во Северен Кавказ, беше запален еврејски културен центар во изградба, а на неговите ѕидови беа испишани антисемитски графити.

Како што се случи по бунтот на Пригожин, рускиот претседател Владимир Путин се чини дека привремено ја изгуби контролата – овој пат на Кавказ, пишува ФТ. Токму на Кавказ, доаѓањето на Путин на власт започна со безмилосни воени кампањи.

И во двата случаи, објаснувањето е исто: ентузијастите се обидуваат да и помогнат на владата поодлучно да ги спроведе своите политики, како што тие ги толкуваат. Во случајот со Вагнер, тоа беше борба против Украина со полна сила. Во случајот со Дагестан, тоа значеше отворена поддршка за Палестинците.

Сегашната војна на Блискиот Исток не е прва за време на долгогодишното владеење на Путин, но последиците се различни. Причината лежи во суштински изменетата надворешна и внатрешна политика на Русија.

По 11 септември, Путин беше првиот странски лидер кој му се јави на својот американски колега Џорџ Буш за да му изрази сочувство. Дваесет и две години подоцна, по нападот на Хамас врз Израел, Путин беше претпазлив, дури и двосмислен во неговите зборови, иако Израел не се приклучи на западните санкции против Русија и ја ограничи својата помош за Украина.

Една од причините е тоа што војната против Украина толку многу ја промени Русија што таа има поинаков пристап кон арапско-израелскиот конфликт и домашниот антисемитизам.

Оспорувајќи го правото на Украина да постои, Русија делува како арбитер и наследник на советската империја, а наследството вклучува пријателство со арапските држави, насочено против Израел и Запад, и неофицијален антисемитизам во советските институции што ги обележаа домашните противници во етничката и културната термини.

Во надворешната политика, ова наследство се рефлектира во обидите на Кремљ да ги собере земјите против светскиот поредок под знамето на антизападноста и антиимперијализмот. Во Русија, тој ги означува критичарите на војната, од кои многумина заминале во странство, вклучително и во Израел, како недоволно патриотски.

По неуспешниот Блицкриг во Украина, Кремљ беше опседнат со идејата за втор фронт, за што се обиде прво да користи гас, а потоа жито.

Сега кога се отвори вториот фронт во војната меѓу Израел и Хамас, Москва може да се надева дека ќе му предложи решение на Западот: „Ние ќе ви помогнеме да излезете од нередот во Палестина, а вие да ни помогнете да го сториме истото во Украина”.

Ова ја објаснува посетата на делегацијата на Хамас на Москва на 26 октомври.

Сепак, одлучувањето во Русија е премногу деградирано за нејзините лидери да ги искористат таквите можности. Тие се заробени од деструктивни емоции, опседнати со поплаки и фиксирани на одмазда. Ова ја намалува нивната способност да играат конструктивна улога на Блискиот Исток. Во спроведувањето на својата агресивна геополитичка игра, Кремљ ги игнорираше последиците на домашната сцена, оценува американскиот медиум.

Неговото интензивно антизападно расположение предизвика насилство во Северен Кавказ што е спротивно на сликата за домашна хармонија што Путин сака да ја проектира.