Микропластиката, мали честички од пластика кои се создаваат со развојот на комерцијални производи, како и со распаѓање на пластични предмети, се сметаат за главен загадувач на животната средина.

Посебно загрижуваат резултатите од неодамна спроведеното истражување за неговото присуство во речиси 80 отсто од тестираните примероци човечка крв, но и фактот дека овие честички можат да патуваат низ телото и да останат во органите, пишува „Агроклуб“. Истражувањето на Мери Бет Киркам, професорка по агрономија на Универзитетот во Канзас, докажа дека токсичниот и канцероген кадмиум се врзува за микропластиката и се акумулира во пченицата како таква.

Покрај тоа, кинескиот истражувачки тим докажа дека нанопластиката ја намалува тежината и висината на зелката, како и содржината на хлорофил во листовите и дека го забавува растот на коренот. Како што се посочува, германските научници покажале дека микропластиката влијае на кревкоста и густината на почвата, на микроорганизмите во почвата, на способноста за задржување на водата, како и на другите нејзини хемиски и физички својства од кои зависи растот на растенијата.

Научниците предупредуваат и дека најголемото количество микропластичен отпад не завршува во морињата, туку се закопува во почвата. Се проценува дека масата што се таложи во почвата секоја година е два или три пати поголема од количината што плови во морињата и океаните, но и дека околу 700.000 тони секоја година завршуваат во почвата на Европа и Америка.

Како што е објаснето, микропластиката е отпорна на биоразградување бидејќи едноставно нема микроорганизми во почвата кои можат да ги разградат. Со текот на времето, тој станува сè помал и помал и се претвора во нанопластика, што е невозможно да се извлече од почвата.