Додека одбележуваме шест месеци од најбруталните конфликти во Газа, неколку размисли.

Прво, ние сме на крајот од најпоследователните недели во овој крвав шестмесечен период.

Го кажувам тоа со голема доза на двоумење и можеби малку наивност (со оглед на тоа колку моменти за надеж дојдоа и поминаа), но можеби токму сега има малку чувство на моментум.

По убиството на странските хуманитарни работници, помина една недела во која американското влијание се чини дека конечно има хуманитарно влијание.

По телефонскиот разговор меѓу претседателот Бајден и премиерот Нетанјаху, израелската влада објави дека ќе го отвори пристаништето Ашдод за испорака на помош.

Исто така, рече дека ќе се отвори клучниот северен граничен премин кон Газа, Ерез.

Потоа дојде најавата дека израелските трупи ќе се повлечат од јужниот дел на Газа, оставајќи само еден баталјон во појасот.

Портпаролот на Белата куќа, Џон Кирби, вели дека ова е привремен „одмор и подготовка“ за војниците, но исто така рече дека не верува дека тоа е вовед за нова офанзива.

Некои извештаи од Израел сугерираат дека ИДФ може да се префрли на насочени антитерористички операции наместо големи копнени офанзиви.

Израелските преговарачи, исто така, се вратија на масата во Каиро, наводно со нов мандат за разговори за заложници/прекин на огнот. Таму се и директорот на ЦИА, премиерот на Катар и египетскиот шпионски шеф.

Дали сето ова може да доведе до момент кога оружјето ќе замолчи, заложниците ќе се вратат дома и да влезе поплава од помош?

Па, многумина од нас се прашуваа ова истото и претходно во текот на изминатите шест месеци и погрешивме.

Моја втора опсервација?

Па, во сето ова, сè уште целосно отсуствува клучното парче од патот кон мирот.

Кој ќе има власт во Газа? Кој управува со Газа? Сина беретка на ОН? Арапска мировна мисија? Палестински лидери? Но кои од нив?

Шест месеци војна и „денот потоа“ е, само можеби, се поблиску.

Но, никој нема чувство за тоа како изгледа. Тоа го претставува длабокиот политички неуспех и проклетото отсуство на американско лидерство.

Последна мисла додека одбележуваме шест месеци од ова најкрваво поглавје во деценискиот конфликт: Запомнете дека меѓународните известувачи беа спречени да влезат во Газа (освен во кратки, ограничени воени локации) од Израел и од Египет од самиот почеток.

Извештаите доаѓаат од сè помал број извонредни палестински новинари кои не можат да се одморат.

Во момент од длабока важност, каде модерното војување предводено од државата е редефинирано, теренското новинарство од лице место е намерно ограничено.