Дали некогаш сте размислувале што би се случило кога би имале крилја?

Од многуте прекрасни работи што луѓето можат да ги направат, луѓето никогаш не биле во можност да летаат со својата сопствена сила. Но, кога би можеле да го направиме тоа, колку големи би биле нашите крилја? Ова прашање е дел од статијата која ја објави „Лајв санес“ (Live Science).

„Се разбира, одговорот зависи од големината на личноста. Но, некој што тежи околу 70 килограми и висок најмалку метар и половина би имал распон на крилата од околу шест метри“, вели Тај Хедрик, професор по биологија на Универзитетот во Северна Каролина во Чапел Хил. „За што мислев дека е изненадувачки мала димензија“.

Хедрик стигна до оваа бројка користејќи ја равенката развиена од Роберт Надс, виш предавач по биологија на Универзитетот во Манчестер. Надс ја опиша оваа равенка во трудот објавен во 2007 година во „Journal of Avian Biology“, каде што го проучувал соодносот на карактеристиките на птичјите крила со телесната маса.

Меѓутоа, во ова хипотетичко сценарио, не можеме едноставно да закачиме пар крила и да ја завршиме приказната. Ова ќе бара целосна реорганизација на нашата анатомија. Ако сакаме да летаме, освен крилја ни требаат и други карактеристики.

Прво, треба да размислиме какви крилја би биле тие. Класичниот приказ на ангел прикажува летечки човек со големи пердувести крилја кои излегуваат од неговиот грб. Анатомски, тоа ќе бара посебен зглоб на рамото, објасни Мајкл Хабиб, истражувач во Институтот за диносауруси во Природонаучниот музеј во Лос Анџелес. Тие крилја би барале и моќни мускули кои би се протегале од градите до грбот.

Според Хабиб, крилата слични на лилјаци би имале повеќе смисла за луѓето. Во тој случај, целата рака и рамо би се прошириле, создавајќи го тој распон на крилата од 6 метри. Тие крилја би биле обложени со тенка, кожена мембрана.

„Но, за да лета, остатокот од нашето тело ќе треба да генерира доволно моќ, за што би биле потребни силни мускули. Кај птиците, во просек од 16 отсто до 18 отсто од нивната мускулна маса е во мускулите за лет, а кај некои дури и до 30 отсто, најмногу во градите. Ова важи и за лилјаците, иако во нив масата се дистрибуира низ неколку различни мускули. Тоа ги издвојува од животните кои не летаат“, рече Хабиб.

Кај луѓето тоа би изгледало малку смешно. „Би имале огромни гради кои се испакнати напред и супер, супер мускулест грб“, рече Хабиб.

Исто така, како би летале зависи од анатомијата. „Не летаат сите на ист начин“, рече Хабиб. Постојат неколку видови на летање, и секој тип на летање е специјализиран за различен стил – мавтање, лизгање, лебдење. Секој од овие стилови бара различна форма на крилата. На пример, птиците кои постојано мавтаат со крилјата имаат пократки и посилни крилја, додека птиците што се издигнуваат, како што е албатросот, имаат значително подолги крилја во однос на нивните тела. Луѓето, со оглед на нивната големина, веројатно би биле класифицирани како едрилици.

Има и проблем со полетувањето, особено со крила долги 6 метри и слични на оние на лилјакот. Со крила со таква големина, не би можеле само да се размавтаме и да полетаме.

„Не можете многу да замавнете кога сте блиску до земјата“, рече Хедрик.

Хабиб предлага т.н четириножно полетување, во кое сите екстремитети би биле на земја пред да скокнат во воздух. Птеросаурусите, кои беа меѓу првите ‘рбетници кои развиле способност за летање пред повеќе од 200 милиони години, веројатно ја користеле оваа техника, според трудот од 2010 година, коавтор на Хабиб и објавен во списанието „PLOS One“. Некои видови лилјаци, како што се вампирските лилјаци, исто така одат и трчаат на сите четири пред да летаат.

Се разбира, луѓето се во еволутивниот заостаток. Летечките животни со милиони години ја усовршуваат својата анатомија за летот.

„Ќе ни требаат многу други адаптации кои птиците ги развиле со текот на времето“, рече Хедрик.