Белгискиот град Шарлроа, сè уште потсетува на времињата кога илјадници европски емигранти работеле во тамошните рудници.

Дом на 202.000 луѓе, некогаш познат по фабричките оџаци и тешката индустрија, не привлекува посетители иако таму секојдневно слетуваат авиони од цела Европа.

Патниците го користат градот, на околу 50 километри од главниот град Брисел, како транзитна точка. Неговите жители, сепак, влегоа во новата година со надеж за трансформација.

„Сакаме ова место, познато како „црна област“, ​​да добие нов живот, да развие нови индустрии и на тој начин да привлече луѓе да останат“, изјави Етјен Сермон, 45-годишен жител на градот, пишува Хина.

Италијанските предци од околината на Венеција емигрирале пред сто години за да работат во рудниците за јаглен во овој град. Откако Првата светска војна ја опустошила Европа, илјадници мигранти пристигнале во Шарлроа во 1922 година барајќи работа.

Евтиниот дом

На мостот на реката Самбра, кој ги поврзува железничката станица и центарот на градот, има споменик на рударите. Сив чад извира од блиската фабрика, една од последните што ја преживеа глобализацијата.

„По затворањето на рудниците и фабриките, градот не знаеше што да прави со него во раните 1990-ти“, вели Сермон, одговорен за односи со јавноста за провинцијата Валонија, посиромашниот дел на Белгија каде што се наоѓа Шарлроа.

Брисел стана срцето на Европската унија, а Шарлроа стана негов евтин „дом“ од каде модерните имигранти, од кои многумина се со северноафриканско потекло, одат на работа.

Иако Белгија беше еден од основачите на ЕУ во 1957 година, нееднаквостите остануваат, и покрај ветувањата од политичарите.

Шарлроа остана непопуларен, иако стана меѓународно познат пред три децении по својот кошаркарски клуб и аеродромот избран од нискобуџетната авиокомпанија Рајанер како своја база.

„Мајка ми живее во Шарлроа со својот партнер, но јас не бев таму“, вели 35-годишна вработена во бар од Брисел, по потекло од Бразил. „Имам впечаток дека изгледа како бразилска фавела и не е безбеден за живот“, додава тој.

Таму стапката на невработеност е 8,4 отсто, додека на национално ниво е шест отсто, покажуваат податоците за 2020 година.

Чекањето

Во предградијата каде што некогаш се наоѓала ливада е изграден центар за истражување на сериозни болести како што е ракот, а веднаш до него е изграден центар за иновативни компании.

Во срцето на градот, каде што се наоѓаше едно од речните докови, старата зграда е претворена во културен центар со кино. Двата проекти се финансирани 85 отсто со пари од фондовите на ЕУ во периодот од 2014 до 2020 година.

„Многу се гради, па верувам дека овој град има перспектива“, вели Себастијан Дала Вале, директор на хостелот Les Auberges de Jeunesse. Тој хостел со 189 легла беше отворен во 2018 година спроти станицата од која сообраќаат автобуси до аеродромот.

Околу 90 отсто од неговите клиенти се патници кои ја минуваат ноќта чекајќи авион.

Рајанер лета од аеродромот во овој град до 110 други градови.

Етјен Сермон се надева дека во иднина овие патници ќе останат во неговиот роден град, а не само да чекаат трансфер на нов лет.

„Се надевам дека оние што ќе слетаат нема да брзаат веднаш да го напуштат“, вели Сермон.