Дејвид Лат е уредник на „Above the Law“, портал наменет за вести во сферата на правото, и работи во адвокатска компанија во Њујорк. Тој има 44 години, а откако се заразил со Ковид-19, сподели неколку објави на социјалните медиуми откако беше хоспитализиран во клиничкиот центар Лангон во Њујорк. Вашингтон пост го објави искуството на Дејвид откако му се влошила состојбата и му била неопходна респираторна поддршка од механички вентилатор.

„Механичките вентилатори станаа објект на национална фасцинација – и контроверзија. Претходно непознатиот медицински уред, кој механички им помага на пациентите да дишат, сега е светски познат поради коронавирусот. Многу пациенти кои развиваат тешки симптоми на Ковид-19 поради отежнувањето на респиратиорноот систем, доколку не бидат приклучени н вентилатор, умираат. Јас би требало да знам. Поминав шест дена на вентилатор во болница, во критична состојба на интензивната нега во кличичкиот центар Lagone во Њујорк. Немаше да бидам тука доколку не бев приклучен на вентилатор.

На 16 март бев хоспитализран поради зараза со Ковид-19. Имав неколку симптоми слични на оние од грипот, како треска, главоболки и умор. Но, за личност како мене, која страдала од астма уште од мал, најстрашно ми беше кога почувствував потешкотии во дишењето. Ги поминав првите денови во болница во стабилна здравствена состојба, додека примав кислород.

Но, попладнето на 20 март, мојата состојба се влошо и морав да добијам дополнителна помош, односно да бидам ставен на механички вентилатор за да продолжам да дишам.

Премногу се исплашив. Неколку дена претходно  откако бев примен во болница, мојот татко, кој е физичар, ме предупреди: „Ќе биде добро доколку не завршиш на механички вентилатор. Луѓето не се враќаат оттаму.“

Како што медицинските сестри ме подготвуваа за интубација, си помислив: Не е време да умрам. Мојот сопруг и јас имаме двегодишен син. Сакам да бидам тука кога тој ќе заврши средно училиште, кога ќе дипломира. Сакам да бидам тука кога ќе одлучи да стапи во брак, кога ќе има свои деца. Почнав да се молам, одново и одново.

Имам матни сеќавања од интубацијата. Мојот анестезиолог беше жена со карипски акцент. Додека бев под седативи, ми се чинеше како голем број на медицински лица да беа присутни во собата, кога во реалноста, најверојатно биле само неколку. Веднаш штом ја примив анестезијата, заспав.

Имам матни сеќавања од интубацијата. Мојот анестезиолог беше жена со карипски акцент. Додека бев под седативи, ми се чинеше како голем број на медицински лица да беа присутни во собата, кога во реалноста, најверојатно биле само неколку. Веднаш штом ја примив анестезијата, заспав.

Наредните шест дена спиев буквално цело време, под лекарства, додека механичкиот вентилатор ми помагаше да дишам. Не се сеќавам на ништо од тој период. Дознав дека некои од пациентите имале кошмари или халуцинации додека биле на механичкиот вентилатор, па си помислив дека сум многу среќен што мене тоа не ми се случува.

Евентуално, докторите кои се грижеа за мене се соочиа со две опции: да ме исклучат од механичкиот вентилатор и да видат дали можам да дишам сам, или да извршат траехотомија, односно да ми вметнат цефка во вратот до дишникот за да можам да дишам. По дополнителни тестирања, одлучија да ме тргнат од вентилаторот. Тоа беше успешно, и со помош на кислород, повторно можев да дишам самостојно.

Како пациент чиј живот беше спасен од механички вентилатор, сметам дека тоа што богата држава како САД нема доволен број на механички вентилатори е причина за срам и бес. Мора да бидеме сигурни дека ќе има механички вентилатор за секој пациент, бидејќи тие се последна надеж за некои лица. Ова последното е особено точно, бидејќи голем број од пациентите на кои им е потребен механички вентилатор, најчесто завршуваат кобно. Во Њујорк, каде што и бев хоспитализиран, 80% од лицата кои починаа беа на вентилатор. Најчесто помладите се тие кои преживуваат.

За оние како мене, што го победија Ковид-19 со механички вентилатор, животот повеќе нема да биде ист. Многу пациенти кои беа ставени на механичка вентилација страдаат од физички, ментални и емоционални проблеми. Изгубија работа. Во мојот случај, моите бели дробови мора да се „реизградат“ бидејќи сега немаат капацитет. Го губам здивот и при мали актовности, а трчав маратони. Не можам да поминам низ простроија или да качам скали, а да не се задишам. Не можам да се прошетам на чист воздух без сопругот да ме носи во количка. Кога се туширам, не можам да стојам цело време -правам паузи за да седнам на пластично столче кое го ставив во бањата.

Тоа што бев на вентилатор околу една недела ги уништи и моите гласни жици, и сега мојот глас е екстремно зарипнат. Докторите изразија оптимизам дека можеби оштетата не е перманентна. Само времето ќе каже.

Не се жалам. Се чувствувам неверојатно благодарен што сум жив. И за тоа, морам да се заблагодарам на вентилатор.“

Дејвид сподели и две фотографии од себе, една пред да ја напушти болницата по 17 дена откако бил примен и една потоа, откако стигнал дома и се „почастил“ со туш, се избричил и ја хидрирал кожата: