Бегајќи од режимот, иранските демонстранти се селат во Ирак
Кон крајот на октомври, Пајман, ирански демонстрант од немирниот град Махабад, лежел во болничко одделение, чуван од претставници на режимот кои го застрелале за време на антивладините демонстрации, раскажува британски „Гардијан“.
Куршум од ловечка пушка го погодил во ногата, а ударите со дрвени палки во главата го оставиле зашеметен и во агонија.
На Пајман му требало лекување, кое не сакал да го добие од режимот каде милоста, а камоли лековите, биле во недостиг уште од почетокот на бунтот кој – три месеци од неговото започнување – продолжува да претставува длабока и постојана закана за иранското тврдокорно лидерство.
Судбината на 28-годишниот ветеринар изгледала поврзана со судбината на другите демонстранти кои умирале во истата болница два до три дена откако биле примени. Но, неговиот брат и братучед имале други идеи.
„Покренавме операција за спасување и го одведовме од креветот, а потоа го прошверцувавме овде“, рече братот на Пајман, Асо, од безбедна куќа во Ербил во соседен Ирак. „Тоа беше четиридневно патување низ планините, голем дел од тоа на коњи. Тоа беше најтешкото нешто што сме го направиле“.
Пајман и неговите роднини се меѓу ретките демонстранти кои го направиле несигурното патување од Иран до релативната безбедност во Ирак, каде што некои преживеани од насилството се обидуваат да се регрупираат.
Претставниците на ирачките Курди проценуваат дека десетици демонстранти ја минале границата. Самите демонстранти велат дека бројот најверојатно ќе биде неколку стотици.
Седејќи на подот, покриен со ќебе тој го опишал зголеменото насилство со кое се соочуваат демонстрациите во Махабад, претежно курдски град во североисточен Иран, кој остана во фокусот на судирите.
„Махса Амини беше дел од нас, точно е“, рече Пајман, „но револуцијата е популарна, составена од Иранци од сите делови на земјата. Има Балучи, Азери, Персијци и други. Тоа е затоа што на сите ни се гади од нив и од нивната репресија.
„Не правете грешка, ова беше револуција од нејзините најрани денови. Тоа не беа само протести. Револуционерната струја што го започна ова ќе го доживее до крај. Тие се слаби и се плашат од нас“, рече тој за иранските функционери кои продолжуваат да се борат против широко распространетите дневни протести.
Но, стравот ги намалува двата правци; дури и во егзил, браќата, на кои им се придружи нивниот братучед во нивниот изнајмен дом во предградието на Ербил, сè уште се загрижени дека иранските власти би можеле да дојдат до нив.
„Многу размислуваме за ова“, рече Пајман. „Го испрашуваа татко ми дома, но нема да се замараат со мајка ми. Таа е стара и сепак не зборува персиски“.
Пајман вели дека го видел полицаецот кој пукал во него од помалку од пет метри. Рендгенските снимки покажуваат дека неговото тело било полно со куршуми, кои допрва треба да се отстранат. Лекарите во Ербил имаат мала експертиза за лекување на вакви рани.
„Тие ме одвлекоа за моите нозе до нивниот автомобил по што се лизнав во полусвест“, рече тој. „Слушнав еден од нив како рече дека сум мртов и дека ќе ме однесе во болница. После тоа се разбудив таму“.
Сите тројца мажи одржуваат редовни контакти со роднините во Махабад, кои велат дека протестите продолжуваат во многу градови и градови со слично темпо како во изминатите три месеци – близу 600 луѓе се убиени, а речиси 10.000 се повредени од насилството на режимот.
Двајца демонстранти биле осудени на смрт, што доведе до барања глобалните лидери да направат повеќе за да го поддржат бунтот. „Го повикуваме западот да препознае што претставува ова“, рече Асо. „До народот на Британија, Франција и Европа; ги споделуваме вашите вредности. Ве молиме помогнете ни.”
