Било каков крај може да се манифестира во форма на тага, а учењето да живееме со оваа емоција е важна лекција за прифаќање, самољубие, стравопочит и благодарност.

И покрај универзалната природа со искуството на тага, многу луѓе имаат заблуда дека тагата е привремено чувство кое подоцна може да се промени или исчезне. Овој начин на размислување е распространет во нашата култура, но во реалноста е малку поинаку.

Дали тагата некогаш ќе исчезне?

Тагата се преобликува и се менува, како што поминува времето доаѓа до закрепнување, но во одредени случаи таа никогаш не исчезнува целосно. Прифаќањето на загубата не значи крај на тагата, нашата сакана личност, врската или работата ќе ни недостасуваат засекогаш. Тагата не е нешто што треба да се надмине или да се смета за лоша, туку нешто со кое треба да научиме да живееме, да ја препознаеме како добра и корисна сила во нашите животи.

Покрај тоа што не ја разбираат долгорочната природа на тагата, многу луѓе не ги разбираат причините за различноста на тагата.

Што носи тага во нашите животи?

Најчесто имаме тенденција да ја поврзуваме тагата со смртта, но не секоја тага вклучува смрт на некој близок, а таа се манифестира на начини на кои можеби не очекуваме. Всушност, секој крај може да предизвика чувство на тага – тагата може да дојде како последица од отуѓување од некого, како родител, брат или сестра или дете. Таа може да се случи по губењето на врска или работа, нов начин на живот, природна катастрофа или преселба во друга земја. Дури и позитивен настан може да предизвика тага.

Тагата се манифестира преку различни симптоми во нашето тело. По загуба, може да доживееме зголемен замор, проблеми со спиењето или недостаток на апетит и енергија. Од друга страна може да почувствувавме и хиперактивност, потреба од дополнителна работа и други активности. Тагата доаѓа на онолку начини колку што има луѓе на овој свет – секој од нас тагува на автентичен начин.

Фактот дека тагата може да доаѓа во „бранови“ го отежнува препознавањето. Токму кога мислите дека тагата поминала, таа може да се врати сосема ненадејно и ќе ја почувствувате толку силно како да се повторува настанот што ја предизвикал.

Сè може повторно да предизвика тага, доволно е да не потсети на почетокот…

Како да живееме со тагата?

Учењето да се живее со тага е доживотна практика на самосвест и самоприфаќање. Бидејќи тагата никогаш не завршува, треба да се чувствуваме удобно со нејзината непријатност, мора да бидеме свесни со што се соочуваме.

Поточно, треба активно да се справуваме со тагата, тоа е вештина што ја усовршуваме, практика што треба да ја негуваме, начин на живот. Кога ќе научиме да го практикуваме ова, ќе сфатиме дека на крајот од денот тагата е исто што и љубовта.

Учењето да живеете со вашата тага е лекција за тоа како да се сакате себеси, пријателите и семејството и многу скапоцената непостојана природа на самиот живот. Чувството на стравопочит и благодарност извира од нашиот тажен пејзаж, нудејќи нова благодарност за сè што имаме, знаејќи колку брзо сè поминува.

Денес ја чувствуваме тагата како љубов кога само ја бакнуваме раката на нашето дете – раката што ја држиме додека поминуваме улици и чекориме по стрмни патеки, рака со мекост и нежност на младоста. Неизбежно неговата младост ќе заврши, но нашата љубов ќе остане засекогаш.