Една година на Марс: Затворени, отсечени од светот и осудени на замрзната храна
Човечките мисии на Марс го претставуваат најамбициозниот вселенски проект. Сè уште не е познато дали човечкото тело може воопшто да го преживее галактичкото космичко зрачење на патот до Црвената планета и назад , но американската агенција НАСА веќе опширно испитува како астронаутите би се справиле со изолацијата за време на неверојатната авантура. Мисијата CHAPEA 1, која заврши на почетокот на јули, беше едногодишна симулација на живот на четвртата планета од Сончевиот систем, а експертите веруваат дека научиле многу од неа.
Препорачано
Првата симулација беше сосема уникатна – тим од четворица живееше 378 дена во услови слични на оние на Марс. Анка Селарсју, Нејтан Џонс, Кели Хестон и Рос Броквел беа во простор од 157 квадратни метри, направени со 3Д печатење, одеа на „прошетки на Марс“, одгледуваа овошје и зеленчук во вертикална градина, се бореа со здодевноста и осаменоста…
Самото патување до Марс и назад може да трае повеќе од две години. Поради оваа причина, важно е што поблиску да се испита влијанието на таквото патување врз здравјето и способностите на екипажот, пишува „Тајмс оф Индија“.
Кели Хестон и нејзиниот тим беа отсечени од надворешниот свет, со ограничена комуникација и доцнење од 20 минути за да биде што е можно пореално.
– Најтешко беше да се одвоите од саканите. Можев да бидам во таа средина уште една година и да преживеам со сите други ограничувања, но вашите луѓе – многу ви недостасуваат вашите луѓе – рече таа.
Најлошото чувство, додава таа, било кога нејзините пријатели и семејството поминувале низ проблеми, а таа не можела да биде тука за нив.
Командантот на оваа мисија, Кели, единствениот вистински контакт го имаше со останатите членови на тимот. Како што вели, никогаш не полуделе еден кон друг иако имало тешки денови и индивидуални проблеми.
– Комуникацијата беше исклучително добра во оваа група. До последниот ден јадевме оброци заедно – изјавила Хестон.
Делови од бункерот биле наредени да личат на Марс и таму доаѓале само во вселенски одела, за специјални мисии, додека поголемиот дел од времето го поминувале во делот што ја имитирал базата. Секојдневно се следело кој колку храна консумирал, земени се примероци од крв, плунка и урина, се снимале навики поврзани со спиење, вежбање и когнитивни перформанси…
