Најстарите мумии во светот се пронајдени во Југоисточна Азија, и се 7.000 години постари од египетските. Телата биле сушени во чад и пронајдени згрчени, вклучувајќи и скелет на човек стар повеќе од 9.000 години, велат истражувачите, според нова студија објавена во зборникот на трудови на Австралиската национална академија на науките, објави „Саенс Њуз“ (Science News).

Археологот Сјао-чун Хунг од Австралискиот национален универзитет во Канбера и други истражувачи во студијата изјавија дека најверојатно станува збор за ловци-собирачи кои живееле во јужна Кина и Југоисточна Азија и островите пред околу 12.000 до 4.000 години, и кои имале навика да ги врзуваат врвците во свиткани положби, а потоа полека да ги сушат во чад неколку месеци.

Како што е наведено, ова продолжено сушење на телото со чад пред погребот е форма на мумификација што е забележана историски кај домородните австралиски општества, па дури и денес во делови од Нова Гвинеја.

Се додава дека мумификацијата со сушење со чад можеби се развила од антички верувања кои се фокусирале на зачувување на телата на предците, а Хунг се сомнева дека овие верувања се прошириле низ Јужна Азија, а можеби и во Североисточна Азија, откако човечките групи мигрирале од Африка пред околу 60.000 години.

„Фактот дека мумификацијата со сушење со чад се проширила на толку огромна област и опстојувала повеќе од 12.000 години меѓу домородните групи е извонреден“, рече Хунг.

Народот Чинчоро од Јужна Америка, кој живеел во крајбрежната пустина, развил техники на мумификација пред околу 7.000 години, а овие процедури вклучувале отстранување на внатрешните органи и мозокот пред да ги остават телата во пустината да се исушат. Се вели дека употребата на смоли и други супстанции за балсамирање од страна на Египќаните за мумифицирање на мртвите се појавила пред околу 6.330 години.

Групата на Хунг ги проучувала скелетите на поединци закопани во цврсто свиткани или згрчени позиции на 95 локации, многу во Југоисточна Азија, а други на блиските острови, вклучувајќи ги Борнео и Јава.

Во некои случаи, биле забележани изгореници на черепот или други коски. Истражувачите велат дека неправилната јагленисаност на коските и внимателното поставување на претежно недопрените скелети сугерираат дека луѓето полека ги загревале телата на мртвите над чаден оган, кој ја сушел и мумифицирал кожата на труповите, помагајќи да се спречи распаѓањето на скелетите.

Лабораториските техники за одредување на внатрешната молекуларна структура на коските, применети на 54 скелети од 11 локации, дадоа докази за продолжено загревање на ниски температури.