Николина Андова Шопова е наша реномирана писателка, која посветено го создава своето книжевно творештво. Дипломира на Катедрата за македонска и јужнословенска книжевност на филолошкиот факултет „Блаже Конески“ во Скопје.

Со својата прва поетска книга „Влезот е од другата страна“ (2013) во издание на издавачката куќа „Темплум“ ја доби наградата „Мостови на Струга“ за најдобра дебитантска книга што ја доделуваат фестивалот „Струшки вечери на поезијата“ и УНЕСКО.

Во 2014 година ја издаде втората поетска збирка „Поврзи ги точките“, повторно во издание на „Темплум“. Во 2016 година излегува тријазичен избор од нејзината поезија на англиски, македонски и француски. Нејзини песни се преведени на повеќе светски јазици и е застапена во повеќе антологии на македонската поезија. Во 2018 година го издава романот „Некој бил тука“, за кој ја добива наградата „Роман на годината“ што ја доделува Фондацијата за унaпредување и промоција на културните вредности „Славко Јаневски“. Пишува и раскази, а авторка е и на книгите за деца „Волшебната комета“ и „Кртот Ѕвездан“.

Ја прашавме Николина да ни раскаже како приближно изгледа еден нејзин ден, па еве што ни откри таа…

– Би требало да почнам од утрото, но ќе почнам од ноќите во кои не можам да заспијам. „Во вистинската темна ноќ на душата секогаш е 3 наутро, секој ден“, си спомнувам на Фицџералд кога ќе го погледнам часовникот. Лунѕам низ куќа и ги отворам и затворам чешмите, книгите, фејсбук-профилите и интернет-порталите, прозорците, стравовите… Завиваат кучињата на соседите – да не ќе има земјотрес? Од каде сега ова пукање – пак некој огномет, петарди или огнено оружје? Чув некој шум од дворот или ми се присторува? Каква е онаа светлина што трепка на небото, па исчезнува? Густата и подмолна тишина ми се лепи за кожата.

„Бессоницата е нема, а се знае дека најлошо дават ѕверовите без глас“. И ниту една од медитативните техники и алатки периодов не помагаат. Гледам филм (неделава – на Микио Нарусе). Проверувам дали син ми се испотил во сонот, го бакнувам по лицето и заспивам.

А, кога ќе се разбудиме, наш е сиот свет, „жолт, син, зелен, црвен“! Како оној свет кој Зоки Поки ѝ го подари на Лидија. Го стискам во испотената дланка па му го распостилам, сè до вечерта.

На распуст сме, и јас и тој, и сè ни е лесно – готвам и ги пееме песните од цртаните („да се дружиме, да сонуваме… заедно моќни смеее“), играме детективи и временска машина (со многу реквизити), читаме (секој своето). Патем, со помош на Гугл се трудам да му одговорам на безбројните прашања („А колку Индијанци сега живеат во Америка?“, „А колку степени има на Сатурн?“).

Но, вистинската забава почнува кога Иван (сопругот) е дома и нè смее до солзи… Кога ќе поминат жештините одиме на прошетка, на сладолед и дружење. Слушам музика на слушалки додека со татко му играат топка.