Познатиот актер Жарко Лаушевиќ (63), кој ќе остане запаметен низ целиот регион, минатата недела почина по кратко и тешко боледување.

Веста за неговата смрт одекна како „бомба“ во јавноста го остави семејството и многу негови обожаватели, колеги и пријатели во длабока тага. Од тој момент во медиумите излегоа разни детали од неговиот тежок и комплициран живот, но и неговата богата кариера.

Сега, српските медиуми го објавија потресното писмо на Лаушевиќ, што му го испратил на својот адвокат Тома Фила во 1996 година. Адвокатот беше застапник на Жарко Лаушевиќ во болниот случај кој му го промени целиот живот, кога во Подгорица уби двајца и рани трет човек.

Подолу е целосното писмо што Жарко Лаушевиќ го напишал и му го испратил на Тома Фила на 24 септември 1996 година. Покојниот актер со ова писмо му го откажа полномошното на адвокатот.

„Драг мој верен Тома,

Ни поминуваат некои рокови, жалби, ставови, букви од законот. За што се работеше? Комори, правда, Хипократ. Кој се грижи за сето тоа? Поминуваат неколку месеци, години, ‘животот му помина и лесно помина’, вели Црњански.

Тоа е само папка со некои бесмислени хартии кои создаваат илузија. Eppur si muove? Не, сè стои на ова место и во оваа глава, која е само точка, центар околу кој тој безмилосен круг само се повторува. Па добро.

Нема да бидам повеќе во тој круг. Ќе ме водат како бушаво магаре што врти врата, но повеќе нема да одам во таа арена. Јас нема – доброволно. Ќе ме камшикуваат, знам, кога и да застанам, но онаа весела, надежна, сериозна, занесена во ЗКП – нема повеќе. Ќе направам се за да останам здрав, но повеќе нема да се тепам поради тоа.

Од истото убедување дека она што следува, како и она што се случува во моментов, нема правна оправданост, не сакам да окупирам никого, а најмалку тебе, драг мој Томо. Како што можеш да видиш, сите напори за законодавство на нашата процедура пропаѓаат пред волјата на некоја незамислива сила. Ќе речеш: ‘Сè уште победуваме, синко!’ Не. Ќе ми судат, првостепено, пролетта 1997 година, слично како и претходната пресуда.

Вториот степен ќе се одржи во пролет 1998 година, можеби ќе се укине и… до кога? Ова не може да се нарече ‘победа’. Операцијата била успешна, пациентот се ‘предозирал’ со редовни итни лекови – ја загубил душата. Да се ‘закачам’ на ‘лекови’, нема повеќе да го правам тоа. Не сакам повеќе да зјапам во календарот, следејќи ги роковите, цртајќи нови петгодишници, не знаејќи дека баш тој ден снаата на судиите добила сипаници и дека поради тоа член на судиите има право… не ми е гајле.

Врвен правник, а Тома Фило, пред сè, како најеминентен во оваа земја, беше и израз на висока почит кон актуелниот суд. Ниту во Црна Гора! За жал. Навикнат си да се среќаваш со судии во судница, а тие се ВИСТИНСКИОТ СОПСТВЕНИК. Едно е судот, друго малото стопанство нели? Колку може да има еднаквост и објективност во ваквите односи, нема да трошиме повеќе зборови.

Се повлекувам. Што и да правев во животот, го правев со целото мое битие, со секое влакно од моето битие. И така овој пат. Ги повлекувам сите. Ако луѓето не ме сфатат сериозно, ќе се самообјавам во седмиот павилјон.

Ако и тогаш инсистираат да ме видат, да ми пишуваат, да им пишуваат, знаете дека ќе можам да се одбранам од тоа. Се надевам дека никој нема да провери до каде сум подготвен да одам, отстапувајќи од екстерното, сè надворешно. Спремен сум. Многу. Ја преминав таа граница кога човек склучува мир со најважните и кога сè добива други вредности.

Знаеш дека никогаш не сум бил прагматичар. Нема ништо утилитарно во мојата одлука. Едноставно, доста ми е од сè. Претпоставувам дека тоа е ‘остварената’ цел на казнувањето.

Ми се гади од ‘немам основа’, ‘правилно заклучува првостепениот суд…’. Не можам повеќе да издржам. Сакам да правам други работи. Законот е перверзен. Нашиот закон и неговата примена. Цинично. Не само повредените семејства, туку и пошироката јавност. Дали направија анкета?

Никој во Црна Гора веќе нема да ме брани. Не, ниту Тале, ниту Губерина… Никој. Премногу ти верувам, а уште повеќе те сакам и почитувам за да дозволам некој да те замени. Да ги кажуваш твоите реченици, затоа што веќе си им кажал сè. Понатаму – ниту еден.

Херострат Радовиќ по барање и препорака на оштетените нека определи службен адвокат.

Зошто ќе молчам на суд и зошто не те сакам таму со мене?

Со наш договор (со мое и твое присуство) го валоризираме Вишиот суд како редовен, даваме кредибилитет на постапката за која веќе знаеме дека се одвива спротивно на законот.

Кажи што било, те молам, само не дозволувај мојата одлука да биде скандализирана и прогласена за наше раскинување. Не дозволувај Даниловиќ да биде среќен. Кажи што сакаш, дека сум сосема луд, само не дека ти го укинав полномошното, затоа што нема да го сторам тоа. Го одземам твоето и моето право на одбрана пред ТОЈ суд.

Зошто не сакам да видам никого, дури ни најблиските?

Долго, долго лажам дека сум добро, дека сум добро во затвор. Лажам, Тома. И знаеш на кој факултет дипломирав. Ми веруваа. Колегите се ‘воодушевени од моето пишување’; ‘не знаевме, тој и сликата’, ‘Еј, да ја имав твојата линија’. Супер. Нека продолжат да се воодушевуваат и храбро нека ја трпат мојата неправда до крај. Само нема да се видиме повеќе.

Семејството? Нормално, на децата веќе им е видно уморен овој амбиент во салата за гости, веројатно и пристигнувањата.
Се прашувам кога ќе почне и таткото. (И тоа е една цел на казнувањето, нели?).

Веќе не можам да ја гледам воздржаната болка на мајка ми (дојде три пати, по еден час) кога, откако помина 1000 км, молејќи се гледа дали некоја униформа ќе ја смилува дополнителни 10 минути.

Не сакам повеќе да ја ставам мојата неизвесност на туѓ грб.

Сакам сам.

Ова ќе го објаснам на секого поединечно… И на Управата. Ќе мора да ја прифатат мојата одлука.

Драг мој најверен Томо,

Знам каков борец си.

Знам колку веќе имаш направено за мене. Не дозволувај моето писмо да звучи како реторика на неблагодарна личност. Никогаш нема да можам да ти возвратам за сето она што веќе си го направи за мене, страдаше со мене… Ако некогаш излезам и ако некогаш добијам шанса, ќе се обидам да ти возвратам (одвратен збор), ќе пробај да ти објаснам колку ми значи, а сега додека ти го пишувам ова тешко.

Засекогаш твојот син Ж. Л.“

Почина Мето Јовановски, доајен на македонското глумиште

Најубавите цитати од Жарко Лаушевиќ: Не е ова лошо време, лоши сме ние