Структурираното вежбање значително го намалува ризикот од повторна појава и смртност од рак на дебелото црево, носејќи нова надеж за пациентите преку едноставни, но делотворни навики на движење.

Многу пациенти заболени од рак на дебелото црево се прашуваат како да ја задржат болеста под контрола по завршувањето на хемотерапијата. Сега, едно клучно истражување нуди убедлив одговор: структурирана физичка активност, внимателно следена и поддржана, може значително да го продолжи животот.

Физичката активност со изненадувачки резултати

Џастин Стибинг, професор по биомедицински науки на британскиот Универзитет Англија Раскин, во анализата за „Конверзејшн“ ги истакнува резултатите од меѓународното истражување „Предизвик“ (Challenge), рандомизирана контролирана студија објавена во магазинот „Њу Ингланд журнал оф медисин“ (New England Journal of Medicine) и претставена на годишниот состанок на Американското здружение за клиничка онкологија во Чикаго.

Во истражувањето учествувале 889 пациенти со рак на дебелото црево од шест земји. Едната група добивала стандардна нега по хемотерапијата, додека другата учествувала во тригодишна програма со менторство, што вклучувала адаптирани планови за вежбање и редовни средби со фитнес-експерти. Резултатите биле шокантни: вежбањето го намалило враќањето на болеста за 28 отсто и смртноста за 37 отсто, пишува „Саенс алерт“ (Science alert).

Според Стибинг, 90 отсто од луѓето што вежбале останале без рак пет години, во споредба со 74 отсто од оние што не вежбале.

Доследноста е клучна

Учесниците од групата што вежбала најчесто пешачеле брзо по 45 минути, четири пати неделно. Почнувале полека, со поддршка во тек на две недели, а подоцна месечни средби со тренерите. Оваа постојана поддршка се покажала како клучна за долгорочната доследност во вежбите.

Помалите повреди биле нешто почести кај групата што вежбала (19 отсто) отколку во контролната група (12 отсто), но научниците ги оцениле како управливи и далеку помалку важни во споредба со големите придобивки за преживување на пациентите.

Стибинг го нарекува ова истражување прв силен доказ дека физичката активност не само што корелира со подобри исходи, туку директно ги подобрува стапките на преживување кај пациентите заболени од рак.

Јасен пат напред

Додека научниците продолжуваат да го истражуваат влијанието на вежбањето врз инсулинскиот одговор, воспаленијата и имунолошката функција, примероците од крв собрани во истражувањето „Предизвик“ (Challenge) би можеле во иднина да водат кон индивидуализирани третмани за вежбање.

Дотогаш, Стибинг го нагласува најважното: Движењето е важно, но вистинската форма и во вистинска доза ја прават целата разлика.