За време на конфликтот во Косово, припадниците на ОВК извршија многу злосторства врз Србите, а ситуацијата не се промени ниту кога меѓународните сили дојдоа на Косово, па и денес многу семејства бараат правда и бараат конечно да се дознае судбината на нивните сакани кои беа киднапирани, пишува РТС.
Семејствата Миленковиќ од Приштина и Ристиќ од Косово Поле 24 години ја бараат вистината. На 2 август 1999 година, четворица Албанци, припадници на ОВК, упаднале во куќата на Миленковиќ, го убиле Момчило, го киднапирале неговиот помал син Светомир, а во присуство на нејзината осумгодишна ќерка ја мачеле и силувале неговата ќерка Јоргованка.

Од куќата одзеле пари, злато и други вредни предмети. Нивниот сосед Бурим Дибрани, кој тогаш имал 18 години, е осуден на шест години за убиството на Момчило Миленковиќ.

„Беше во затвор и беше ослободен, против него не беше докажано кривично дело. Доби друго, лажно име и побегна во Франција. Уапсен е во Париз, вратен назад, судењето започна во 2005 година , одлежа три години, го ослободија, демек не знаел што прави“, изјави Будимир Миленковиќ, син на задавениот Момчило и брат на исчезнатиот Светомир.

Сестрата Јоргованка, која ја преживеа тортурата, го изгубила видот и починала пред неколку години, а братот Светомир никогаш не бил пронајден. Јаворка Миленковиќ од селото Мекиш кај Дољевац вели дека биле на суд.

„Не знам каде е брат ми. На Драгодански брдо во Приштина има околу 500 неидентификувани лица кои се закопани“, изјави Будимир Миленковиќ.

Гордана Ристиќ од Косова Поље се уште го бара својот син Давор, кој исчезна на 22 јуни 1999 година на патот меѓу Косово Поле и Приштина.

Со надеж дека повторно ќе го види синот, таа на еден Албанец му дала 8.000 марки,кој ветил дека ќе и го врати Давор, но откако ги зел парите, тој повеќе не се појавил.

„Слушнавме дека ги однеле на брод, прво ги чувале. Не ги малтретирале младите за да им ги зачуваат органите за екстракција. Кога го слушнавме тоа, не знаеме што да правиме, макар и коските да ни ги дадеа да ги закопаме“, вели Гордана Ристиќ, мајката на исчезнатиот Давор Ристиќ.

Побарала помош од КФОР, УНМИК, Меѓународниот Црвен крст, но залудно – Давор никогаш не се вратил дома. Гордана го загуби и роднината Милутин Ристиќ, кој беше заклан во Словенија, а поради трагедиите со години е активна во Здружението на киднапирани и исчезнати лица. Работата е тешка бидејќи Здружението нема канцеларија, па затоа ја користи нејзината мала соба за канцеларија.