Дали идеалната слика за енергетската иднина на Србија е ветер, сонце, вода или јаглен? И колку ќе ја чини Србија електричната енергија кога треба да се плаќа данок на емисиите на јаглерод диоксид и дали јагленот, без разлика колку е непопуларен поради екологијата, може да се замени со зелена енергија (сонце преку ден, ветер одвреме навреме и вода, чие ниво може да падне на минимум поради зголемените суши и климатските промени)?

Идниот енергетски микс базиран исклучиво на домашни ресурси (вода, ветер, сонце, биомаса, геотермален потенцијал, отпадна енергија…), со развиени технологии за складирање на енергија (реверзибилни хидроелектрани, батериски електрани, управување со побарувачката…) и со широко развиени технологии за примена на зелен водород не е идеализирана слика за енергетската иднина, туку ветувачка технолошка реалност.

Србија сè уште е многу зависна од резервите на лигнит, чија експлоатација е сè посложена, велат Никола Рајаковиќ од Факултетот за електротехника и д-р Илија Батас Бјелиќ, виш научен соработник во Институтот за технички науки на Српската академија на науките и уметностите.

Поради осцилациите на хидролошките години, но и поради помалата сигурност на термогенерацијата, Србија циклично се префрла од улога на извозник во улога на увозник на електрична енергија, со што го балансира својот баланс. Сепак, поврзувањето со соседните енергетски системи е од толкаво техничко значење што безбедноста на снабдувањето со електрична енергија во Србија се одржувала и ќе се одржува на значително повисоко ниво отколку во многу земји од ЕУ. Како што стојат работите, токму хидрологијата ја диктира варијабилноста на производството во Србија, а конвенционалните термални капацитети, поради нивната старост и потребата од зголемено одржување, внесуваат дополнителна неизвесност. Транзицијата особено декарбонизацијата е забавена, но има случувања со поврзување на нови ветерни фарми, нови аукции…, објави Политика.рс.