Сигурно имате некој во вашата блиска или поширока околина кој секогаш е насмеан. Секогаш бодри, секогаш гледа „нешто убаво“ и во најголемата загуба, се труди премногу да не дозволи ниту себе, ниту на другите да паднат. На почетокот тоа може да делува мотивирачки. Но ако таа личност никогаш не покажува друга емоција, ако е напорна или агресивна во својот оптимизам, почнува да заморува и дури да нервира, пишува „Е-клиника“.

Што кријат токсично позитивните луѓе?

Психолозите ги нарекуваат овие луѓе токсично позитивни. Надворешно изгледаат како реклама за оптимизам. Но зад постојаното повторување на фрази како „ќе биде подобро“, „сè се случува со причина“ или „мораш да го најдеш светлото во темнината“, често се крие нешто што одамна не умеат да го изразат: тага, гнев, ранливост или неспособност да се соочат со потешките страни на животот. На подлабоко психолошко ниво, можно е некои од нив да страдаат од непрепознаена и потисната депресија. Секако, само стручњак за ментално здравје може да постави дијагноза.

Имајќи позитивен став во животот е пожелно, но не и задолжително, и не по секоја цена. Тагата е нормално чувство, исто како и среќата. Не е природно некој никогаш да не биде тажен, без разлика на околностите.

Бегство од реалноста зад насмевка, совршенство и „среќа“

Во свет каде емоциите се постојано изложени, особено поради притисокот на социјалните мрежи, токсичната позитивност често изгледа дури и посакувана. Луѓето кои не си дозволуваат да страдаат, кои ја потиснуваат сопствената тага и не признаваат болка, можеби не се силни, туку веќе исцрпени. И можеби не се среќни, туку на работ на пукање.

Тие што постојано бегаат во позитивно размислување, често несвесно градат емоционална дистанца – не само кон другите, туку и кон самите себе. Секоја негативна емоција е закана за сликата што се трудат да ја создадат и одржат. А кога таа слика ќе се наруши, заканата доаѓа одвнатре, не однадвор.

Токсично позитивните луѓе добро се „маскираат“

Во психологијата постои поим маскирана депресија – состојба во која личноста функционира „нормално“, дури и со претеран ентузијазам, додека внатрешно потиснува длабоко чувство на празнина. Дали токсично позитивните луѓе припаѓаат на оваа група?

Можно е. Ако секој негативен импулс го потиснуваат со мантри како „не смееш да мислиш лошо“ или ако не си дозволуваат простор за тага, тие ја игнорираат фундаменталната човечка потреба – да бидат автентични. А автентичноста подразбира и болка, и слабост, и тага. Кога сето тоа се потиснува, доаѓа до емоционална дисоцијација и чувство на внатрешна празнина.

Кога позитивноста станува емоционален притисок

„Ајде, мисли позитивно“, „Можеше да биде и полошо“, „Не плачи, тоа не помага“.

Овие реченици можеби звучат поддржувачки, но можат и да гушат. Тие понекогаш испраќаат порака дека нашите емоции не се валидни. А кога, во момент на болка, ќе слушнете дека вашата болка не е „доволна“ – остануваат само бегство, затворање и срам.

Затоа токсичната позитивност може да се доживее како емоционален притисок, па дури и како облик на насилство. Во име на насмевка се потиснува реалното чувство. Во име на „мора да се оди понатаму“, некогаш ни се одзема правото на жалење, единствениот мост кон исцелување.

Соочување, не потиснување: Смеата не е лек ако е изговор или маска

Здравата психолошка отпорност не значи отсуство на болка, туку способност да се мине низ неа без избегнување. Вистинската сила не е секогаш да гледаме нешто добро во лошото, туку да препознаеме кога е лошо, да го поминеме и да издржиме.

Не е срамота да се биде тажен, ниту е некоја доблест да се биде постојано позитивен – особено ако се форсира без вистинска причина.

Рамнотежата доаѓа со прифаќање на целиот спектар на емоции. Можеби е време да престанеме да се восхитуваме на оние што секогаш ја гледаат светлата страна – и да почнеме да ги слушаме оние што не се плашат да покажат дека се тажни. Тие можеби не се песимисти, туку само реални и храбри.