Заврши мундијалското патување на македонската машка сениорска ракометна репрезентација, која со насмевки и исполнети срца го напушти Вараждин. Македонија треба да биде горда, бидејќи има светла ракометна иднина.

Ракометарите предводени од селекторот Кирил Лазаров во конкуренција на 32 селекции го освоија 15. место на Светското првенство. Шампионатот го завршија со две победи (Катар и Гвинеја), две ремија (Унгарија и Австрија) и два порази (Холандија и Франција).

Честитки до ракометарите и до стручниот штаб за одличните игри против силните противници. Видовме борбена и храбра игра. Нашите момци покажаа како треба да се игра за националниот дрес. Процесот на смена на генерацијата не беше лесен, но трпеливо се чекореше кон градење на цврсти темели за нови успеси во спортот број еден во Македонија.

Свое видување и анализа за сајтот на Слободен печат даде поранешниот македонски репрезентативец Гоце Макалоски.

Како го оценувате настапот на македонската репрезентација на Светското првенство 2025? Билансот е две победи, две ремија и два порази.

– Настапот на македонската репрезентација на ова Светско првенство според мене може да се каже дека е добар, односно ако гледаме според играта, групата и противниците, и повеќе од добар. Имаме два порази, две нерешени и две победи. Поразите реално за нас се од поквалитетни противници. Франција која е велесила во ракометот, Холандија која последните години бележи големи успеси и напредок, макар што со Холандија останавме некако недоречени. Што судиски грешки, што наши грешки и мислам дека крајниот резултат не е реално отсликан на тој натпревар. Значи можевме и многу повеќе. Катар, лично очекував дека ќе го совладаме, и тоа се случи. Момците одиграа перфектно на натпреварот во двата правци. Останува тој дуел со Унгарија, како да кажам, болка, рана на ова Светско првенство, меч кој требаше да го добиеме, според мене. Но, се случи  тоа што се случи. Тој натпревар го имавме во свои раце, но, што неискуство, брзоплетост, можеби и недоволна комуникација меѓу играчите, стручен штаб, и крајниот епилог беше тоа. Австрија исто, натпревар кој цело време беше егал, меч кој можеше да отиде на двете страни, но и сами видовте, добар тајмаут, добар одговор, гол според мене малку среќен, но среќата ги следи храбрите, резултатот е реален.

Што според вас ја краси оваа репрезентација, и дали има услови за во иднина уште подобро да се претставува македонскиот ракомет на меѓународната сцена?

– Оваа репрезентација ја краси хомогеноста, сплотеноста, борбеноста. И што дишат буквално еден за друг. Има и тоа какви услови за напредок на оваа репрезентација, во тоа сум убеден. Имаме лидер во Кузмановски, човек кој одигра супер светско првенство, момците го следат едноставно и успесите нема да изостанат. Лазаров со право му ја додели капитенската лента, со својата игра впрочем и докажа дека ја заслужува. Јас сум убеден дека овие момци само ќе напредуваат како репрезентација и успехот нема да изостане. Митревски, Лазаревски, Пешевски, Митев, и сите останати, мислам дека ќе ја радуваат и понатаму ракометна Македонија.

Верувате ли дека со селекторот Кирил Лазаров и неговото искуство сме на добар пат да се продолжи континуитетот на учества на големите натпреварувања?

– Јас сум бил соиграч на Лазаров долги години во репрезентацијата. И верувајте дека таков професионалец немате (немам) сретнато. Човек што е посветен секоја секунда, минута, час, на ракометот. Многу студиозен во сѐ што прави и умерен. За неговото искуство и сѐ што поминал ракометно е излишно да се говори. Да, убеден сум дека со Лазаров како предводник ние само ќе напредуваме ракометно и убеден сум дека ќе продолжи тој тренд и континуитет на големи натпреварувања. Треба сѐ што е во можност на нашата федерација да направи за да го задржи К. Лазаров, не смееме да си дозволиме да се враќаме, веќе кога отидовме чекор-два напред, да се враќаме назад. Убеден сум дека Кире има визија, стратегија и знаење за да напредуваме. Впрочем и сите знаеме колку сите тие беа критикувани и тој како селектор, а на ова светско видовме ново лице од истите момци. Затоа треба да му се даде време, простор, услови, и мислам дека не треба да се грижиме за иднината.

Сметате ли дека ваквите резултати се поттик и за помладите генерации да работат и да се активираат уште повеќе ракометните центри низ Македонија?

– Да, искрено се поттик. Децата гледаат идоли со Митев, Митревски, Пешевски, Лазаревски, Јагуриновски, итн. Впрочем ракометот е спорт број 1 во нашата држава и после вакви настапи на момците, сигурен сум дека повеќе дечиња ќе го засакаат ракометот. Ракометните центри како што се Прилеп, Кавадарци, Велес, Битола, и сите останати со секоја почит, мора да се на ракометната мапа, мора да се обезбедат услови. Кога зборувам за услови, мислам на топли сали, реквизити и сѐ останато за правилно функционирање. Ние сме имале и ќе имаме таленти. Но, битното е да му се посвети внимание, макотрпна работа за еден ден и тие да го облечат дресот на репрезентацијата и да го носат како што ние сме го носеле и да се гордеат. Впрочен за еден спортист нема поголема награда од тоа да го носи дресот со грбот на својата држава и да ја пее химната.