1.

Првиот писател само пишувал, пишувал, пишувал и чувал сѐ што напишал. Вреден како мравка од него, но и за други како него, ама и од други за него.

Додека еден ден не заминал од каде никој не се вратил. Па, неговиот син со денови размислувал што да прави најпрвин со купиштата хартија со прав и пајажина – дали да ги симне во подрумот или веднаш да ги однесе во отпад како стара хартија.

А, кога одлучил да ги подарува книгите на соседите и познаниците сите се оправдувале дека немаат рафтови и слободен простор и ја барале и земале само книгата што, сѐ уште, била лектира. Додека пак, за ракописите немало ниту еден заинтересиран издавач.

2.

Вториот писател одлучил ништо веќе да не чува од тоа што пишувал и објавувал и сите да бидат пресреќни поради тоа, зашто постојат архиви и библиотеки.

А, одлуката ја донел тогаш кога видел како синот на неговиот сосед – писател мака мачи со книгите и ракописите на неговиот татко, поради товарот и срамот.

Да беа барем слики, па можеби и ќе ги врамеа и ставеа на ѕид, а не вака купишта пожолтени страници што не ги јадат ни глувците.

Поради прашината и молците веќе не гризат од старите стихови и раскази, а од романите бегат само што ќе ги видат и помислат дека треба да ги јадат.

Затоа, драги мои први, втори или трети писатели, а згора на тоа и писатели – сликари, внимавајте што ќе им оставите на синовите и на ќерките, а не, пак, и на внуците и правнуците, зашто нема штици и полици колку што има книги, како и ѕидови и шајки колку што има рамки и платна.

А, глувците и молците одамна се презаситени, или се веќе мртви од изедени книги, списанија, весници, па и слики.

(Текстот е објавен во „Културен печат“ број 45, во печатеното издание на „Слободен печат“ на 22-23 август 2020)