Да се препознаат и да се прифатат различностите во општествениот и приватен живот е лична но и колективна цел на секој член од општеството. Почнувајќи од возрасните, па сѐ до децата, потребно е сите да се вклучиме во активностите и начинот на кој ќе се крене свеста за постоењето и инклузијата на лицата со атипичен развој, за потоа да можеме да им помогнеме во олеснување на нивниот живот.

За ова и за потребите и борбата која секојдневно ја водат лицата и семејствата кои живеат со некоја атипичност, во утринската емисија „Слободен печат“ зборувавме со активистот и претседател на здружението Аутизам ААМК, Денис Јанкуловски – Космонаутко.

– Еден од начините на кои треба да функционираме е искреноста. Кога ќе ме прашаат зошто сакам да го правам ова, тоа е затоа што сакам да помогнам, да дадам свој придонес во подобрување на квалитеот на животот на лицата со атипичен развој, без разлика за што се работи. Здружението е Аутизам ААМК, но на сите инклузивни настани што ги правиме има лица со и без атипичен развој – вели Јанкуловски.

Јанкуловски е познат по тоа што секоја година организира инклузивни настани на кои пред сѐ уживаат и се дружат децата со атипичен развој, но секако и оние другите, гостите, кои веќе редовно се дел од овие настани, кои вообичаено се случуваат во градскиот парк на Школка.

– Кога беше првиот настан, првата дружба во паркот на франкофонија бевме петнаесетина луѓе и дваесетина деца, за лани, на минатогодишниот настан да имаме осумстотини деца. Значи осумстотини деца дошле со најмалку еден родител, а тоа значи дека навистина е зголемена свеста и тоа не само на семејствата коишто живеат со некоја атипичност, туку и оние, кои немаат такви лица околу себе – вели Денис.

Во однос на тоа дали и колку се менуваат работите на општествено и индивидуално ниво, Денис вели дека иако има спорадични поместувања, сепак сме далеку од она што е потребно за навистина да им се помогне на овие луѓе во справување со и онака тешкото секојдневие.

– Токму тоа ни е целта, да допреме до оние родители кои не живеат со лица со атипичност, а сакаме да дознаат, да пристапат во овие наши дружби, да дојдат, да се вклучат, едноставно да се запознаат. Значи првиот момент е запознавањето. Е сега тоа е индивидуално, значи како ние го гледаме сето тоа. Во однос на државно, на општествено ниво, односно споредбено со она кога јас сум почнал официјално да го правам или пред тоа, кога ги слушав сите оние потреби, разговори, муабети со родителите, со семејствата кои што живеат со попреченост, не дека нема поместувања, меѓутоа тоа се спорадични поместувања. Да речеме има едно училиште, во една општина, коешто излегло во пресрет. Дали е тоа рампа за количка, дали е инклузивна, дали е сензорна соба, дали на некој начин помага, навистина ја покажува инклузијата, односно прифаќањето и почитувањето на тие лица. Меѓутоа во истата таа општина може во друго училиште да не е, значи едноставно како да е оставено на добрата волја на еден градоначалник или некој директор. Меѓутоа факт е дека на ниво на држава далеку сме од тоа што треба да биде – додава Јанкуловски за тоа до каде е борбата за правата на овие лица.

Остатокот од разговорот со Денис Јанкуловски можете да го погледнете на следниот линк: