Најдобрите песни отсекогаш биле оние кои документираат како некој се чувствува во моментот и пружаат нешто опипливо кога музичарот ќе ја земе гитарата. Во рокенролот, постоеа граници до каде можат да музичарите да „одат“ со емоциите, па така и музичарот Ерик Клептон сфатил дека некои од неговите песни можеби биле премногу агресивни и болни за пошироката публика.

Но, Клептон е некој кој обично ги оставал сите свои емоции на сцената додека свирел. Кога ќе погледнете некои од неговите изведби во најдобрите години од кариерата, тој секогаш се трудел да го извлече максимумот од секоја песна на која работел, честопати предавајќи се на музиката и целата своја болка ја претворал во најубавиот блуз што светот некогаш го слушнал, пренесува магазинот „Фар аут“.

Кога почна да пишува песни како „Layla“ и „Bell Bottom Blues“, беше невозможно да не се слушне неговата болка во секоја нота што ја свиреше.

Меѓутоа, едно е да се пее за романтична љубов, а сосема друго е да се справиш со загубата. Суштината на блузот е обид да се надминат товарите што ви ги наметнал животот, но секој што некогаш изгубил дете знае дека песната не е доволна едноставно да ја фрли настрана таа болка и да се продолжи понатаму.

Откако Клептон го загуби својот син Конор во несреќен инцидент, албумот „Pilgrim“ беше единствениот начин на кој знаеше како да се справи со состојба на неговиот умот.

Сепак, тоа не беше албум исполнет само со различни верзии на „Tears in Heaven“. Клептон веќе го напишал своето ремек-дело посветено на неговиот син, па многу од песните на овој албум го истражуваат неговиот однос со другите членови на семејството. Секој кој некогаш доживеал недостаток на затвореност во семејните односи може да се поврзе со песната „My Father’s Eyes“.

Иако Клептон сакаше песната да биде истражување на неговиот однос со татко му преку загубата на синот, тој рече дека оригиналната верзија е премногу сурова за некој да ја слушне.

„На пример, првата верзија на „My Father’s Eyes“ звучеше доста раздразливо. Текстот беше премногу лут и детски. Наместо тоа, уметноста и занаетот беа за обликување на тој гнев во нешто со кое луѓето би можеле да се поврзат. „Не би имало смисла само да се повлечам и да жалам во песна, бидејќи тогаш тоа нема да ја пренесе пораката“, рече Клептон.

Кога ја слушате песната „My Father’s Eyes“, не го слушате само Клептон како се бори со емоциите – ова е гласот на детето кое никогаш немало вистинска татковска фигура и кое очајно се обидува да најде мир во подоцнежните години од својот живот.